For you

For you 3

Friends make the bad times good And the good times unforgettable.

เพื่อนคือคนที่ทำให้ช่วงเวลาเลวร้าย กลับกลายเป็นช่วงเวลาที่ดี
และทำให้ช่วงเวลาดี ๆ เป็นสิ่งที่น่าจดจำ...

"ลู่หานมาแล้ว"
เสียงเจ้าของบ้านตะโกนมาก่อนที่จะเปิดประตูบ้านเสียอีก วันนี้ที่บ้านของลู่หานไม่มีใครอยู่ เพราะพ่อกับแม่ต้องไปทำธุระที่โซล ลู่หานจึงต้องมาค้างกับมินซอก

"ฝากรบกวนด้วยนะคะ คุณมินคยอง"
"ไม่เป็นไรค่ะ มินซอกจะได้มีเพื่อนด้วย"
"ลู่หานห้ามซน ห้ามดื้อ กับคุณน้านะ"
"ครับคุณแม่"
ลู่หานตอบรับคำคุณแม่ ก่อนโบกมือลาคุณพ่อคุณแม่ที่กำลังขึ้นรถ
"ลู่หานเข้าบ้านกัน"
มินซอกเดินมาจับมือลู่หานพาเดินเข้าบ้าน
"หานนา เอาของขึ้นไปเก็บบนห้องก่อนนะ"
ลู่หานเดินตามเจ้าของบ้านขึ้นไปยังชั้นสองของบ้าน มินซอกพาลู่หานเข้ามาในห้องนอน
ลู่หานมองไปรอบๆ ห้องของมินซอกสะอาดและเป็นระเบียบมาก ผิดกับห้องของเขาเลยที่ทั้งรก ของกระจัดกระจาย ถ้าแม่ไม่คอยเก็บให้เป็นระเบียบต้องเหมือนรังหนูแน่ ระหว่างที่กำลังเปรียบเทียบห้องตัวเองกับของเพื่อน ลู่หานหันไปเห็นรูปที่โต๊ะหัวเตียง ในรูปเป็นเด็กผู้ชายยืนกอดคอกัน คนหนึ่งเขารู้ว่าเป็นมินซอก ในรูปมินซอกกับเด็กอีกคนยิ้มได้น่ารักและสดใสไม่แพ้กัน เป็นรอยยิ้มที่คนมองต้องยิ้มตาม ลู่หานหยิบรูปขึ้นมามองใกล้ๆ
"มินซอกใครอ่ะ น่ารักจัง"
ดูเหมือนเขาจะคิดผิดที่ถามคำถามนั้นออกไป เพราะตอนนี้มินซอกกำลังทำหน้าเศร้า มีน้ำคลออยู่ที่ดวงตา เขารีบวางรูปลงที่โต๊ะก่อนจะเดินไปหาเพื่อนแก้มกลมที่กำลังยืนก้มหน้ากัดปากตัวเอง เหมื่อนพยายามไม่ร้องไห้ออกมา ลู่หานใช้มือลูบลงบนผมเพื่อน
"ขอโทษที่ถาม ไม่ต้องตอบก็ได้นะ"
มินซอกส่ายหน้าไปมา ก่อนจะตอบคำถามของเพื่อน
"คิมจงแด เป็นน้องชายของเราเอง ตอนนี้น้องไม่อยู่ ตอนนี้น้องอยู่กับพ่อนะ เราไม่รู้ว่าน้องไปอยู่ไหน"
คำตอบที่มาพร้อมกับน้ำตาทำให้ลู่หานรู้สึกผิดที่ถามคำถามออกไป เขาใช้มือยื่นไปเช็ดน้ำตาให้กับเพื่อน
"ไม่ร้องนะ เชื่อดิสักวันต้องได้เจอกันอีก"
ลู่หานส่งยิ้มให้เพื่อน พร้อมดึงอีกคนมากอดปลอบ
"อย่าร้องเลยนะ ถ้าน้องชายมินซอกรู้ว่าพี่ชายร้องไห้จะเป็นห่วงเอานะ"
มินซอกส่งยิ้มให้ลู่หานทั้งน้ำตาพร้อมพยักหน้าขอบคุณ
"เราลงไปกินเค้กกันเถอะ เราซื้อเค้กที่มินซอกชอบมาด้วย"
มินซอกพยักหน้าขึ้นลง เช็ดน้ำตาอีกครั้งพร้อมส่งยิ้มให้ลู่หาน