Seonsaengnim | Park Jimin

11.

Θα ήθελα να ζητήσω συγνώμη εκ των προτέρων γιαυτό που θα διαβάσετε,αλλά και συγνώμη που χάσατε λεπτά από την ζωή σας για να διαβάσετε αυτό το πράγμα. Δε καταλαβαίνω γιατί είστε μέχρι το 11ο κεφάλαιο ακόμα εδώ αλλά ευχαριστώ.

Καλύτερα να κάθεστε, ή να στηριζεστε σε σταθερή επιφάνεια.

~~~

Jimin's P.O.V

Δεν μπορούσα να τη βλέπω έτσι, ενώ τα καταμαυρα μαλλιά της έπεφταν στους ώμους της, αυτή εκλαιγε με λυγμους και όλο της το σώμα ετρεμε.

Θέλω να πω, φαινόταν από την αρχή που την είδα πολύ ευαίσθητη, μα τι μπορεί να είχε πάθει?
Αν προσπαθούσα να της μιλήσω θα με εδιωχνε? Ποιος θα άνοιγε την καρδιά του στον αντικατάσταση καθηγητή μαθηματικών του? Δεν έχω καν ελπίδα μαζί της. Αυτή έχει αγόρι. Στην ηλικία της...

Έλα Jimin είναι η ευκαιρία σου, είπα στον εαυτό μου.

"M-Mina?"

Με μισώ που δεν μπορώ να της μιλήσω χωρίς να τραυλιζω. Πόσο ηλιθιος θα φαινομαι...

Σήκωσε το κεφάλι της και με κοιταξε. Τα μάτια της κατακοκκινα και τα δάκρυα δε σταματουσαν να τρέχουν. Την κοίταξα υπομονετικά στα μάτια μέχρι που σταμάτησε να κλαίει. Ακόμα και σε αυτή την κατάσταση ήταν αξιολατρευτη. Αν μπορούσα να σκυψω λίγο ακόμα, να αγγιξω τα χείλη της με τα δικά μου, μα αυτό απαγορευοταν από τον νόμο και... Το ότι ήταν σε σχέση...

"Park Seonsaengnim? Τι κάνετε εδώ?"

"Ο Yoongi είναι ο καλύτερος φίλος μου." της είπα δίνοντας της το καλύτερο χαμόγελο μου. Η καρδιά μου ελιωσε όταν την είδα να χαμογελάει αχνα. "Και να μου μιλάς στον ενικο, να με λες Jimin"

"Jimin Oppa? "

"Όπως θες" πριν το καταλάβω είχα ήδη κάτσει δίπλα της. "Θα μπορούσες να μου πεις ποιος σε κάνει να κλαις και να χάλας τα όμορφα ματάκια σου?" (τι γράφω ρε παιδιά, τι γράφω?)

Τα κόκκινα από το κλάμα μάγουλα της έγιναν ακόμα πιο κόκκινα. "Το αγόρι μου. Ήρθαμε εδώ με μένα και απλά βρήκε ένα άλλο κορίτσι και φύγανε μαζί. Τώρα έμεινα μόνη μου και τι θα κάνω εδώ?" άρχισε να κλαίει πάλι.

Αν μπορούσα μόνο να βρω αυτόν τον Sehun και να του σπάσω τα μούτρα. Μα αυτό δεν μπορούσα να το κάνω. Κάι οχι μόνο επειδή είχα τη μυικη δύναμη ενός σπουργιτιου.

"Μην κλαις πάλι. Σε παρακαλώ Mina... " είπα και την αγκαλιασα. Μα καλά, που το βρήκα όλο αυτό το θάρρος? Δεν σταματούσε όμως και εγώ θα δοκίμαζα τα πάντα. Οπότε το έκανα.