Seonsaengnim | Park Jimin

5.|γιατί το να κάτσεις να βρεις τίτλο είναι πολύ κουραστικό |

~άκυρο gif γτ μαρεσε~

Η Yuri χτύπησε το κουδούνι. Ίσως πιο δυνατά από ότι σκοπευε αρχικά, μα δεν την ένοιαζε. Περίμενε με ανυπομονησία κάποιον να της ανοίξει.

Μήπως δεν ήταν σπίτι?

Άνοιξε το κινητό της. Ο Mark δεν είχε απαντήσει, ήλπιζε πως δεν είχε συμβεί κάτι σοβαρό. Το τελευταίο που χρειαζόταν τώρα ήταν κι άλλα δράματα, κάτι ακόμα να την κράτα ξυπνια, γιατί σίγουρα αυτός ο Park δε θα σταματούσε να βρίσκεται στο μυαλό της.

Ακουμπησε την πλάτη της στην πόρτα και άφησε τον εαυτό της να κυλησει μέχρι το μαρμαρινο πάτωμα. Ξεφυσηξε.

-

Mark's P. O. V.

Κάποιος χτύπησε το κουδούνι. Θα ανοίξει η μητέρα μου...
Μα έχει περάσει τόση ώρα τι κάνει? Μήπως έχει φύγει? Θα πρέπει να ανοίξω εγώ. Ποιος μπορεί να είναι...

Άφησα τη λεπιδα πίσω στο κουτί και το άφησα σε μια άκρη.

Για αργότερα. Σκέφτηκα.

Κοίταξα τον εαυτό μου στον καθρέφτη. Έφτιαξα λίγο τα μαλλιά μου και σκουπισα τα δάκρυα μου. Αν και δε με έκανε να φαινομαι πολύ καλύτερα ήταν κάτι...

Κατέβηκα γρήγορα τις σκάλες, δεν είχα ιδέα πόση ώρα θα περίμενε, όποιος κι αν ήταν. Άνοιξα απότομα την πόρτα και φορεσα το καλύτερο-ψεύτικο - χαμόγελο μου.

-

Η Yuri σίγουρα δεν το περίμενε αυτό και έπεσε πίσω, πάνω στα πόδια του Mark. Και οι δύο έσκασαν στα γέλια και το να έλεγε ο Mark πως το γέλιο του κοριτσιού του δεν τον έκανε να νιώσει καλύτερα, θα ήταν ψέμα. Ίσως πράγματι να μην χρειαζόταν τις λεπιδες, ίσως αυτή να ήταν το φάρμακο του, ίσως -

"Γιατί τα μάτια σου είναι κόκκινα? Εκλαιγες? "

Πίσω στην πραγματικότητα η Yuri του μιλούσε με μεγάλη ανησυχία ενώ αυτός χωρίς να το καταλάβει κοιταγε τον τοίχο. Φυσικά και δεν ήταν αρκετά χαζή για να πιστέψει το χαμόγελο του.

" Με ακούς? " τον κούνησε απαλά από τους ώμους.

" Ναι, τι? "

" Πφφ, σε ρώτησα γιατί δεν απαντούσες στα μηνύματα. Τι έχεις πάθει? Είσαι πολύ διαφορετικός σήμερα. Πες μου τι σε απασχολεί."