Seonsaengnim | Park Jimin

4.(2.5?) Mark's P. O. V.

~I'm backkk 🙌~

Ο Mark γύρισε σπίτι του, τα μάτια του κόκκινα και στα μάγουλα του στεγνά δάκρυα.

Πέρασε από την κουζίνα όπου ήταν η μητέρα του χωρίς να σταματήσει να τη χαιρετήσει.

"Αγάπη μου γυρισες?" ακούστηκε η φωνή της κυρίας Tuan αλλά ο γιός της την αγνοησε.

Ο Mark έκλεισε με δύναμη την πόρτα του δωματίου του και έκανε την μητέρα του να τρέξει πίσω του ακούγοντας τον δυνατό ήχο.

"Είσαι καλά?"χτύπησε την πόρτα.
"Είμαι εντάξει, θα φάω αργότερα, έχω... πολύ διάβασμα." την καθησύχασε.

Αν ο Mark μιλούσε με οποιονδήποτε άλλο τώρα θα ήταν μόνος του ήσυχος, όμως ήταν η μητέρα του και αυτή δεν το εχαβε.

"Σίγουρα πήρες τα χάπια σου σήμερα? "

" Ναι σου είπα, τώρα άσε με ήσυχο "

Δεν τον πίστεψε αλλά επέλεξε να φύγει.

Ο Mark ακούγοντας τα βήματα να απομακρύνονται άφησε τα δάκρυα που εδώ και ώρα απειλούσαν να πέσουν από τα μάτια του, να κυλησουν στα μάγουλα του.

Ετσι μπράβο, τα χάπια θα σε δηλητηριάσουν.

Κι άλλα ψέματα? Αχαχαχ, είσαι αξιολύπητος. Η μητέρα σου θα σε μισισει. Ήδη σε μισεί. Όπως όλοι.

"Αφήστε με ήσυχο!" φώναξε στις φωνές στο κεφάλι του, που ήταν αυτές τις μέρες πιο δυνατές.

Ο Mark ήξερε πως τα χάπια του δεν δούλευαν πια. Δεν σκόπευε να το πει σε κανέναν, θα έκαναν τη δόση του μεγαλύτερη και μισούσε αυτά τα χάπια περισσότερο από οτιδήποτε άλλο.
Ξεκίνησε να τα παίρνει για χάρη της Yuri, την αγαπούσε τόσο που αναγκάστηκε να τα πάρει, δεν ήθελε να τον περάσει για τρελό. Ζούσε σαν φυσιολογικός έφηβος για δύο χρόνια, μα τώρα όλα γίνονται όπως παλιά.

Είχε αποφασίσει πως δεν θα είχε σημασία να τα παίρνει πια. Μεγάλο λάθος. Οι φωνές είχαν ήδη πάρει τον έλεγχο.

Flashback (πίσω στο τέλος της πρώτης ώρας)

~ Προσπαθούσα να αγνοησω τις φωνές όλο το πρωί, προσπαθούσα να φερομαι φυσιολογικά μπροστά στη Yuri, αλλά όταν ο καθηγητής μας διέκοψε, πήραν πάλι τον έλεγχο.

Τώρα σε μισεί. Θα κάνει τη ζωή σου δύσκολη. Θα το πει και στους άλλους καθηγητές και θα σε μισούν και αυτοί. Το κορίτσι σου δε σε αγαπάει πια, κοίτα την ντροπιασες.