Pain In December

→Them←

Janella's P.O.V

"Aray!! Aray!! Aray!! Araayy!!~ Ano ba naman, Ella!! Pwede bang hinahinaan mo naman yung paglagay ng bethadine?! Akala mo naman ibabaon mo na yung cotton sa sugat ko! Aray namaaann!!!~" sigaw ni Chloe habang nililinisan ko ang sugat niya sa tuhod gamit ang bethadine.

Mas lalo ko namang diniinan na naging dahilan na naman ng pagsigaw niya.

"Ow! Aaaahh!!~ Akin na nga yan! Ako na!! 'Nak ng teteng naman, oh!! Kung makadiin!! Akin na!" Sinubukan niyang agawin sakin yung hawak kong cotton pero nilayo ko naman.

"No. That's what you get, Chloe. I've told you so many damn times, cat-fights or gang-fights, either of the two, you can't and shouldn't fight alone! Ilang beses ko na bang inulit yun?" Inis na taong ko sa kanya.

Well, she never, not even once, listened to me. So it's not my fault anymore.

Earlier, dumating siyang puno ng bakas ng kuko at sugat. Para tuloy siyang liyon na natalo sa  laban.

"Well, it's not my fault, okay? Sila ang nauna, hindi ako!" Depensa niya sa sarili.

Napabuntong hininga nalang ako sa kanya.

Si Chloe kasi ay isa sa mga taong kilala kong hindi magpapatalo. Hindi mo rin naman siya talagang matatalo dahil sa nga katangiang, sabihin nalang nating, parehong blessing at curse. At hindi lang siya ang may ganong katangian. Lahat kami, meron. Dahil kung wala man, di kami sasabak sa mga ganito.

All in all, mabait naman si Chloe. Strict, caring, cheerful, silly, isip-bata, spoiled, and bipolar.  Madali lang rin siyang magtampo pero kung nagawa mo siyang patawanin, bigla nalang mawawala ang tampo niya.  There are also instances where she want to het what she thinks is rightful for her, in other words, brat. She also loves taking revenge, playing pranks and hiding. May mga oras talagang hindi mo siya mahahanap kahit saan ka pa pumunta.

"Bahala ka na nga sa buhay mo."  Saad ko sabay abot sa kanya ng cotton at iling.

Naglakad na ako palabas ng kwarto niya. Naman. Ako pa ang pumunta sa kwarto niya. Mapride kasi, ayaw magpatulong kaya kailangan mo pang pilitin. Eh kung hindi ko pinuntahan, lalagyan niya lang sana ng band aid nang hindi man lang ginagamot ang sugat niya.

"Oi!! Ikaw si *hik* uhh *hik* Sino ka nga ba?" Nakasalubong ko naman si Cryz na mukhang galing pa sa paglalasing.

Cryz was the one who gets drunk easily. Mahina ang tolerance niya sa alcohol. Sa aming lahat, siya ang pinakamahina pagdating dito pero siya rin naman 'tong pinakamahilig uminom.

Hindi na bago samin yung umuuwi siyang lasing minsan nang walang dahilan. Often times, she'd forget about us when she's drunk, just like this. Tapos, kinabukasan, pag-gising niya ay wala na rin siyang maalala sa lahat ng nangyari.

"Stop it, Cee. Umakyat ka na sa kwarto mo." I tried to help her stand up straight but she avoided me.

"No. 'Wag mo 'kong hahawakan. Baka san mo pa ako *hik* dalhin, eh. Marunong akong mangarate *hik*, oi. Kaya *hik* ' wag mo akong pagdidiskitahan. *hik*" Saad niya tsaka umakyat ng hagdan mag-isa. I kept my distance close behind her. Baka mahulog siya, kasalanan ko pang di ko siya tinulungan.

Wala namang problema kung uminom si Cryz dahil may naiiwan pa naman sa wisyo niya. She's still cautious and no one can play trick on her even when she's drunk.

Cryz, siya yung pinakatahimik samin kapag nagsama-sama kami. Well, she's noisy, yes, but her quietness is overwhelming once it surfaces. I hate saying this, but she's the most loving person I met. Mahilig siya sa jokes at walang makakatanggal nun sa araw-araw niya.