Δεν Σου Ανηκω! | Book 1 |

⭐37ο Κεφάλαιο⭐

19/5/1016

Αυτή την ημέρα αυτόν τον μήνα..αυτόν τον χρόνο έφυγε η Χρισρινα..

'POV Κάτιας'

Πάει..Έφυγε..όλη την ώρα κλαίω βουβα..δεν πήγα σχολείο..πως να πάω δηλαδή?ή μαμά την Χριστινας δεν ξέρει τίποτα μα θα της το πω αναγκαστικά από το τηλέφωνο..
Εγω:Ναι?
Ειπα με έναν λυτμο στο τέλος
Ελ(μαμά Χριστινας):Ναι ποιος είναι?
Εγω:Ή Κατια είμαι..
Ελ:Α γεια σου Καυια τι κάνεις?
Εγω:Εμμ οχι και τόσο καλά..
Ελ:Γιατί κοπελα μου?
Εγω:Εμμ εί αι εκεί ο κύριος Αρης?(Μπαμπάς τη  Χριστινας)
Ελ:Ναι κοπέλα μου πες μου..
Εγω:Θέλω να σας πω κάτι..πολύ κακό..ή Χρισρινα..Έφυγε..
Ελ:Τι εννοείς πως έφυγε από που?
Εγω:Από την ζωή..α-αυτοκτονησε..
Εθοα διστακτικά ενώ μου έφευγε ο λυγμος μου..
Ελ:Τι μου λες Κάτια?
Εγω:Είναι αλήθεια..έγιναν τοσς πολλά εδώ και δεν αντεξε..
Ειπα αλλά μου το είχε κλείσει..μετά από λίγο ακούω το κινητό μου να δονηζετε..βλέπω τον Γιαννη που με κοιτάει και πέρνει αυτός το τηλέφωνο..Εγω Δεν μππρουσα να βγάλω αχνα..
Γιαν:Ναι..ναι είναι αλήθεια..κοιτάξτε..έγιναν πολλά πράγματα τα οποία δεν ξέρετε εδώ και χρόνια..αν μπορείτε ελάτε εδώ και θα σας τα πούμε από κοντά..
Ειπε και μετά από λίγο το έκλεισε..
Εγω:Σε μια μέρα είναι η κηδεία..πως θα πάω Γιαννη?
Ειπα με λυγμούς..
Γιαν:Εγω Θα είμαι εκεί μωρό μου..
Μου είπε οε και ήρθε κοντα μου..με εβαλε στην αγκαλιά του ενώ με φιλισε στο κεφάλι και κατσαμε εκεί για πολύ ώρα..

'POV Αντρεας'

Είμαι στο σπίτι της και ξαπλωνω στο κρεβάτι της..δεν ξέρω γιατί αλλά είναι σαν να είναι από δίπλα μου.. μοιρηζω το άρωμα της..νιώθω το άγγιγμα της ενώ έχω κλειστά μάτια..είμαι εδώ από εχθες που το έμαθα..δεν κοιμηθηκα καθόλου..την σκέφτομαι συνέχεια..Εγω φταιω για όλα..Εγω φταιω που έφυγε έτσι απλά από την ζωή..μακάρι νά μήν ήμουν τόσο μαλάκας που έκανα τέτοιες βλακειες..μακάρι να την είχα εδώ την αγκαλιά μου..μα πάει πια..τελευταία φορά που θα την δω θα είναι στην κηδεία της..άσπρη..με κλειστά ματια και σταυρωμένα χέρια..το αίμα της να έχει παγώσει..να μην μπορεί να κουνηθεί..μακάρι να μπορούσα να την πω πως την θέλω..

Σαγαπαω..όσο καμία άλλη..καμιά δεν με έκανε ερωτευμένο..και το ξέρω πως δεν θα νιώσω τα συνεσθηματα που ενιωσα με εσένα..θα είσαι πάντα και για πάντα ο έρωτας της ζωής μου.. ευχαριστώ που με έκανες χαρούμενο..ευχαριστώ για όλα..οποία και να γνωρίσω δεν θα είναι καμια ίδια με εσένα και αυτό το ξέρω πολύ καλά..θα σε σκεφτωμαι παντα και για πάντα..μακάρι να μπορούσα να είμαι μαζί σου αυτή την στιγμή..θα έδινα τα πάντα γοα να είμαι μαζί σου..μα δεν γίνεται τίποτα πια..όλα τέλειωσαν για εμένα..θα είμαι ένας απλός άνθρωπος..χωρίς να κάνω τίποτα..μακάρι να ήσουν εδώ και να μπορούσες να μου δώσεις συμβολές..πάντα ήσουν σωστή μα εγώ ήμουν ο μαλακας της υποθεσης και τα σκατοσα..αυτό εί αι το μύνημα μου..και τελειωσε..

'Η κηδεία'

Ειμαι στην εκκλησία και έχω μπεί μέσα για να τη δω..μα δεν είναι εδώ..ή κάσκα είναι κλειστή και γύρο της παπαδες..
Εγω:Συγγχνωμη εδώ είναι
Παπ:Είναι η δυσπινης Χρισρινα Αναγνωστου..
Εγω:Ν-Ναι..Γιαυι δεν είναι ανοιχτή?
Παπ:Αυτό κύριε έχει καταργηθεί από τον νόμο εδώ και καιρό..δεν αφήνουν να την ανοίξουμε..
Ειπε απλά..τον εγνεψα και εκατσα στην καρέκλα που δίπλα μου ηταν ο μπαμπάς της ή μαμά της ή μία γιαγιά που έχει εγώ η Κάτια και ο Γιαννης..
Γιαν:Εξηγησα τα πάντα με εσένα εμένα και τον Νικο για το παρελθόν της..
Εγω:Εντάξει..
Ειπα και τότε άρχισε ο παπάς να λέει τα δικά του..Εγω το μόνο που έκανα είναι να κοιτάξω την κάσκα..μαζι μου είχα το δαχτυλίδι..θέλω να ρο φοράει..αυτό το δαχτυλίδι είναι της μητέρας μου..μου το είχε δώσει από μικρός και εγώ το κράτησα..ήθελα να της το δώσω..όχι για να αραβονιαστπυμε ούτε να παντρευτούμε..απλά θέλω να ρο φοράει..θέλω να έχει κάτι δικό μου επάνω της..όταν τελειώσαμε σηκωθηκαμε όλοι για να πάμε στα αμάξια μας και να παμε στα νεκροταφεία..όταν φτασαμε βαλανε μέσα την κάσκα και περπατούσε ένας ένας και έριχνε χώμα ..πειρς και εγώ το δαχτυλίδι το έβγαλα από την μπλε θήκη και το έβαλα μέσα στο χώμα .. πήρα το κουτάλι έβαλα χωμα και το δαχτυλίδι και τα πέταξα πάνω στην κάσκα..ψυθηρησα ένα 'θα μου λειψεις' και έφυγα..Πηγα στο αμάξι μου μέσα και έβαλα το κεφάλι μου πάνω στο τιμόνι και αρχιζα να κλαίω βουβα..μετά απο λίγο νιώθω ή πορτα να ανοίγει και ένας να με βγάζει έξω από το αμάξι βίαια..σηκωσα το βλέμμα μου και είδα τον μπαμπά της Χριστινας κόκκινο και έτοιμος νς μοπε βαρεσει..νιώθω έναν πόνο και ένα σκησημο στο μάγουλο μου..μετά έναν πόνο στο στομάχι μου..καταλαβαίνω πως με βαραει..
Αρ:Εσύ την έκανες να αυτοκτονήσει!Μαλάκα!Την κόρη μου κάνεις δεν την πειράζει!
Έλεγε ενώ συνέχιζε να  με βαραει συνεχώς όπου βρει..
Αρ:Θα σε κάνω να πονεσεις όπως πόνεσε και αυτή εδώ και χρόνια!
Ειπε και συνέχιζε να με βαραει..με είχε ξαπλώσει κάτω και με βαρουσε στην κοιλιά στο πρόσωπο στα πόδια..παντού!καλά μου κάνει..μετά απι λίγο σταματάει..
Αρ:Ασε με να τον σκοτώσω τον μαλάκα!
Φώναζε συνεχως ο μπαμπας της ενώ ο Γιαννης τον απομάκρυνε από εμένα..ή Καυια έρχεται σε εμενα και προσπαθούσε να με σηκώσει..με σηκώνει με πάει στο αμάξι τους και με βαζει να καθησω..έχω αίματα στο πρόσωπο μου αλλά δεν τα σκουπίζω..
Μετά από όλο αυτό το μπάλωμα είμαι σπίτι της Κάτιας και επουλώνει τις πολλές πληγες μου έχω..
Γιαν:Καλά σε έκανε..
Ειπε ο Γιαννης ενώ καθομασταν στο καναπέ..
Γιαν:Εχουμε πάρει άδεια από το σχολείο 3 μέρες να μην πάμε..
Δεν του μιλουσα..δεν είχα όρεξη να του μιλήσω..το μόνο που ήθελα είναι να ηρεμήσω..τωεα ξεκινάει μία νέα ζωή για εμένα..ή μάλλον για ολους μας..

√Σας άρεσε?Το ξέρω πως είναι πάλι κάπως..μα να ξέρετε πως θα γίνεται καλύτερο σιγα σιγά..θα υπάρχουν εκπλήξεις!Σχολιαστε τι θέλετε να δείτε μετά? Μήπως κρύβετε τίποτα από εδώ πίσω?√

.-. Vote Comment Share .-.