Sana kal diyemedim,
Gidişine dur diyemedim,
Belki de haklıydın, seni hiç mi hiç sevemedim..
Senin için bir şey yapamadım ki,
Sadece gecemi gündüzüme katıp, özlem dolu kalbim ile ağladım..
Evet ağladım, uğruna döktüğüm gözyaşlarıma kendimi adadım..
Oysa sen, gözlerimde bitmeyen bir kış masalıydın..
Rüyalarımda bitmeyen sonbaharım,
Sonu olmayan hayat hikayemdin..
Şimdi ise unutmaya mecal duyduğum vebalimsin..
Işte zor olan bu, hatta imkansız..
Düşünsene ömrüme ömür bildiğim kişiyi ömrümden silmek,
Gönlüme umut verdiğimi öylece geride bırakmak..
Olmuyor; seni her saniye, her gün, her gece bana baktığın gözlerinle hatırlıyorum..
Ezberim oldun akıbetime,
Kokun, birlikte yürüdügümüz her sokağın başında,
Hayallerimiz vardı geride kalan acı dolu yaşantımızda..
Bir film gibi değil miydi? Seninle geçen günler,
Her bölümü hasret kokan, bazen hüzün bazen mutlukla son bulan..
Fragmanında ise esaretimi yazdım sana,
Belki bir gün okursun, hatırlasın diye..
Tutulmadı mı dolunay sen gidince?
Doğmadı mı güneş, sustu mu cümleler?
Hayır, Bir sey olmadı gidişinin ardından..
Sadece ben tükendim uğruna, ben ağladım gizlice , bitkin çaresiz kaldım.
Sen benim en büyük sanatçım oldun,
Ben ise müptezel bir hayranın..
Geride ise elvedalar yankılandı,
Sebepsiz ayrılık yordu bedenimi,
Şimdi aklımda kalan tek soru..
İntihara tebessüm etsem, sensiz limanlarda yaşamaktan daha iyi değil mi?
