Geçmişe dönmek gerek bazen. Her şeyi unutup, yaşadığın ne varsa bir köşeye atıp tertemiz duygularınla geçmişi hatırlamak iyi gelir insana. Çocuklukta kalan anıların hep çocuklukta kalacağını ve bir daha aynı hisleri yaşayamayacağını bilmek insanı üzse de bir kere olsa yaşadığının mutluluğu bitmiyor kalplerde.
Sokakta oynadığımız oyunlarla zamanın nasıl geçtiğini anlamadığımız o günler gelsin aklınıza. Nasılda mutluluğa kapak yapardık. Bisikletlerimizle yaptığımız yarışmalar, misketlerle kozumuzu gösterdiğimiz anlar, hemen hemen her gün bitmek bilmeyen maçlar ve daha saymakla bitmeyecek olan mutluluğa kapı açan anahtar niyetinde ki oyunlar…
Henüz hayatın acı tarafıyla tanışmadığımız günlerin bize verdiği huzurla yaşıyorduk. Yaptığımız her işin sonuna sevgimizi dikiyor, her sabah mutluluğun giysisini giyiyorduk. Tabi bunun yanında yaptığımız yaramazlıkları saymadım daha. Olsun ne yaparsak yapalım bizden mutlusu yoktu. Haksız mıyım?
Büyüdükçe anlıyor insan hayatın gerçek yüzünü. Çocukluğun masallarda kaldığını üzerine yüklenen sorumluluklarla anlıyor. Her geçen yılın insanda beklentileri artıyor, kimi zaman yerini sıkıntılara bırakıyor. Yavaş yavaş yaşamın o kadar kolay olmadığını, her şeyin bir bedeli olduğunu ve bir insanın kaybedecek çok şeyi olduğunu öğreniyoruz. Bu ailemiz, dostumuz, arkadaşımız veya sevdiğimiz olabilir. Fark etmez sonuçta hayatta bir şeyi kaybetmek varsa bir daha galip gelmek zordur.
Yıllar geçtikçe insan geçmişte ki mutluluğunu özlemekle yetiniyor. Geçmişte kalan yaşantının masalda kaldığını şuan ise gerçek hikayenin başladığını öğreniyor. İste hayat böyle, illa ki herkesin eksik bir tarafı vardır. Bunu kimse reddedemez. Kiminin maddi kiminin manevi yokluğu, kişinin kendi varlığına şüphe duyduğu en büyük tehtitdir. Ama ne olursa olsun yaşadığımıza şükran borcumuzun olduğunu unutmamalı, her attığımız adımı geride bıraktığımızı bilmeliyiz.
