kızıl bela.

K-b 2'nin devamıdır

Barın duvarının önünde çömelip kafamı duvara yasladım. Havada esen rüzgara karşın oturduğum yere iyice sindim. Üşüyordum... Teyzemi ve eniştemi özlemiştim. Çantamdan kulaklığımı çıkarıp kulaklarıma taktım. Sıradaki şarkıyı dinlemeye başladım. Şarkıda "gün bitti yine sensiz,varsın kuşlar sussun, essin rüzgar, ağlasın bulutlar gittin ya sende!" vay be harika şarkı.(arkadaşlar sözleri bana aittir!) tekrar ayağa kalktım ve yürümeye başladım. Titriyordum fakat yürüme isteğim üşümeme daha ağır basıyordu. Nereye gittiğim hakkında hiç bir fikrim yoktu. Çağan desen zaten sevinçten küçük dilini yutmadığına sevinirim. Teyzem desen evde olmayacağımı biliyordu.Şu an bana araba çarpsa kimsenin haberi bile olmaz. Niye yaşıyordum ki sanki? Ölüp annemlerin yanına gitmek varken. Gözlerim yavaşça dolmaya başlamıştı. Bugün yapamadığımı şimdi yapacaktım. Önüme çıkan ilk arabanın önüne atlayacaktım. Yoldan hiç araba geçmiyordu. Biraz hızlandım ve koşar adımlarla yürümeye başladım. Önüme bir araba çıkınca gözümü kapattım ve önüne atladım. Araba durmuştu. Gözümü açıp arabadan çıkan kişiye baktım. Karşımda duran kişiyle afalladım. Gene allahın cezası Çağanı gördüm. Çağana sırtımı dönüp göz yaşlarımı sildim. Tekrar çağana dönecekken kolumdan tutup sırtımı duvarla buluşturdu.Bana alayla baktı. "Sen ne yaptığını sanıyorsun hazan? Ölmekmi istiyorsun? Bunu bir daha sakın denemeye kalkışma. Ya benim yerime başkası olup sana çarpsaydı!" diye bağırınca ağlamam kat ve kat arttı. "Cevap versene ya niye susuyorsun?" diye bağırınca gözlerimi gözlerine sabitledim. Beni kendine çekip kafamı göğsüne bastırdı ve "çok korktum kızıl." dedi. Bu yaptığı şeye anlam vermeye çalışıyordum. Arabanın kapısının açılma sesiyle oraya döndüm. Karşımda sinirle soluyan bir yeliz duruyordu. "Çağan sevgilim. Hadi gidelim." dediğinde çağanın ağzından bir küfür düştü.