Evet bu anı benim hayatımdan bilmiyorum ne kadar doğru bu yaptığım ben duygularımı dışa vuran biri değilimdir kendi içimde biriktiririm yada elime kalemi alır bunun gibi yazarım kendi iç sesimle konuşur o bana iyi gelir zannederim sonra bir hüzün kaplar duygularıma işte hüzünlendiğim bu gecede dertlerimi kağıtlara aktarırım sanki benim arkadaşım,dostummuş gibi
Gerçek dost bulmak hakikaten zor bu dönemde derler ya güvenilecek biri olmadığı sürece yalnızlık en doğrusudur ben bu söze katılıyorum güvenki hemen olacak bişey değildir lakin insan herkesi kendisi gibi sanar inanır o kişiye inanmak ister fakat güveni boşa çıkınca anlar insan yalnızlığı... Dünyası yıkılır başına belki insanlığa ağlar nasıl insanlar var bu dünyada?diye kendi kendine sorar iç sesi onu nekadar teselli etsede işe yaramaz .işte o gün bu günde kendimi odaya kilitledim ve ışıkları kapattım kendimi yatağa atıp karanlıkla başbaşa kaldım gözlerimi kapattım... Bi ara anılarım depreşti onunla her sabah uyandığımda ilk aklıma gelen kişiydi ...yada rüyalarıma girer uyanmak istemezdim gerçekde kavuşmadığım kişiyle rüyamda kavuşurduk yaz tatilinde aynı yerdeydik fakat tatil bittiğinde başka ilçelere giderdik hayatımda 1 kez görmemle 1 yıl üç ayımı onu düşünerek geçirmek...gerçek sevgiydi bu ama karşılıksız tek yönlü... Sözde seni seviyorum kelimelerini almıştı hoşçakal kelimesi tek bir kelimeyle başka bişey demeden gitmek...ne kadar acı değilmi?tek yönlü olması uada onu unutaman ilk tanıdığın insanların öyle kalmasını kim istemezdiki gerçek yüzlerini zaman ilerledikçe görürsün. Unutmayın zaman senide oyuna alıyor bazen zmaan ilaç bazende zaman zehirdir benden size tavsiye bu hayat kendisi gibi yalan insanlarla dolu kimseye güvenmeyin kendinize bile
