"இல்லைமா... நான்..."
"ப்ளீஸ் வேண்டாம், எதுவும் சொல்லாதீங்க. இரண்டு வருஷத்துக்கு முன்னாடி வரை அவங்க இப்படி வந்திருக்காங்களா? எங்கப்பா வருஷத்துக்கு ஒரு தடவை தானே வருவார். ஆனால்... என் ஒரே தம்பி... தம்பி..." என்று அழ ஆரம்பித்தாள்.
"இனியா... இங்கே பாருடா..." என்று அவள் தோளை ஆறுதலாய் பற்றினான்.
"இல்லை... என்னால் முடியவில்லை. இதைக் கேட்கும் பொழுது, அவங்க மனசு எப்படி சுக்கு நூறா உடைந்திருக்கும்... மகனை முழுசா பறிக் கொடுத்து விட்டு, இருக்கும் ஒரே மகளிடமும்... பேரனிடமும் மன ஆறுதல் தேடி வரவங்க கிட்ட இப்படி சொன்னால், அவங்க மனசு என்ன பாடுபடும்?" என்று தேம்பி தேம்பி அழ ஆரம்பித்தாள்.
"வயசானவங்க... ஆறு மணி நேரம் ட்ராவல் செய்து வரவங்களை, இரண்டு நாளில் கிளம்புங்கன்னா எப்படி? நாம அங்கே அடிக்கடி போனா... அவங்க ஏன் இங்கே வராங்க? ஸ்கூல், ஆபிஸ் லீவு போட முடியாதுன்னு நாம போகாததால் தானே... அவங்க இங்கே வராங்க. எல்லாம் தெரிந்திருந்தும் கொஞ்சம் கூட மனசாட்சி இல்லாமல் இப்படி பேசிகிறார்களே, இவங்களும் வர மாட்டாங்க... அவங்க காரியம் ஏதாவது ஆக வேண்டும்னா மட்டும் தான் வருவாங்க, வரவங்களையும் வரக் கூடாதுன்னா எப்படி?"
"ஒரே பொண்ணுன்னு அவங்க பணமும், சொத்தும் மட்டும் வேண்டும், அவங்க வந்து இங்கே தங்க கூடாதா... என்ன நியாயம் இது? ஒரு சிலர் மாதிரி பொண்ணு வீட்ல போய் அதை வாங்கிப் போடு, இதை வாங்கி கொடுன்னா கேட்கிறாங்க... வந்து ஒரு வாரம், பத்து நாள்னு தங்கறது ஒரு குற்றமா?" என்றாள் கோபமாக.
நவிலன் எதுவும் பேசாமல் அமைதியாக இருந்தான்.
YOU ARE READING
நிதர்சனம்
Short Storyதாம்பத்தியத்தில் காதல் மட்டுமல்ல, விட்டுக் கொடுத்தலும் அழகு தான். அது தம்பதியரிடத்தில் மேலும் அன்பை அதிகரிக்கும்.
