ISLA AMORE || Vicerylle

Chapter 9 : Rescue Me

Vice had not seen Karylle for the remainder of that day. The day he saw her at the beach. Sa kwento ni Aling Fe ay nagkulong na naman daw sa kwarto at nagpahatid na lang ng lunch tray pati dinner. Kaya pala nung bumaba siya para mag lunch ay wala ito.

He thought about her and naawa siya kay Kay. Inakala niya na malungkot ang buhay niya noon pero may mas nakakaawa pa pala sa buhay kaysa kanya. At least may Nanay siya, mga kapatid at maraming kaibigan. Nag-iisa lang si Kay.

Naalala na naman niya yung unang pagkikita nila dun sa may beach kung saan muntik na niya itong mahalikan. Naku, baka inisip ni Kay na pinagtitripan ko lang siya at pinagtawanan kagaya nung ginawa din niya noong isang araw. Napahiya ko tuloy siya. I need to talk to her para makapag sorry na talaga. Ayoko isipin niya na heartless bully ako.

He was in his room at katatapos lang niyang gumawa ng mga bagong disenyo na beach outfits. Parang na inspire siya dun sa sinuot ni Karylle kahapon. Nagkaroon siya ng idea na gumamit ng cloth na soft material, almost see thru pero classy ang dating. Bold flower prints pero soft pastel colors naisip niya para feminine yung dating. Ang design naman ay modern, sexy, fashionable pero functional. Madaling isuot at hubarin. He envisions the kind of woman who will be wearing his new collections - fashionable, confident, sophisticated and yet fresh and delicate. He looked at the progress he has made and decided to call it a day. Napagod na din siya. He was working the whole afternoon until now.

Anong oras na nga ba? Di na niya namalayan yung paglipas ng oras. He checked his phone. 9:00 na pala ng gabi. Sa isla pag ganito ng oras ay past bedtime na. Napaka simple ng buhay dito. Wala kang masyadong inaalala. Pag ganitong oras lahat ng miyembro ng pamilya ay nasa loob na ng bahay at nagpapahinga na. Tomorrow will be for them another day. Sa Manila naman ay simula pa lang ng gabi ng karamihan. Nightlife. Walang tulugan hanggang madaling araw na. Then gigising na naman after ilang oras lang na tulog para magtrabaho. Everyday yata ganito lalo na pag weekend. Tinatry na pagkasyahin lahat na pwedeng gawin sa buhay sa isang buong araw. Walang pahinga. Parang palaging may hinahabol para lang makamit ang minimithi sa buhay pero kalimitan naman ay material na mga bagay lang. Kung tutuusin ang mga ito ay nagbibigay lang ng panandaliang saya sa buhay. Too stressful pero dun ako namumuhay.

He got out of his room dahil hindi na din siya makatulog sa kakaisip ng kung ano- ano pa. He decided to go out into the veranda para makasagap na din ng sariwang hangin.

Madilim na at di na niya nakikita pa ang dagat. Naririnig na lang niya ang bawat paghampas ng alon sa may dalampasigan. Tinitingnan niya ang dalampasigan at nagulat siya sa kanyang nakita. May isang taong nakaupo sa may buhangin.

Vice was staring at the shape of an individual from afar. A small lamp from a nearby light post had cast a light towards the lone figure. It looks like the person was sitting with head buried in her lap and arms encircling her knee. Umiiyak kaya ito?  Mahaba yung buhok at parang nakaputing damit. Si Karylle.

The person got up and slowly took off her clothes then walked towards the sea.

Vice panicked. Naku ano ginagawa niya? Nakakatakot kaya mag swimming ganitong oras. Gabi at walang katao tao. Medyo mahangin pa naman today. I'm sure malalaki yung alon.

Vice : Karylle ! .....Karylle ! Psssst....Hoy! Karylle! Huwag mo gawin yan! Karylle please!!!

Di yata naririnig boses niya dahil tinatangay lang ito ng hangin papalayo. Parang nakikita na niya ang ending nito. He shuddered at the thought. He must reach her before it's too late.

Dalidali siyang bumaba at tumakbo palabas ng bahay para puntahan si Karylle.

==========================

Karylle was sitting on the sandy beach. It is so peaceful out here, she thought. She looked up at the dark sea before her and sighed. Parang buhay niya dark and ominous. She has to decide now what she needs to do in her life. Di siya pwedeng bumalik sa Singapore. Pagtatawanan lang siya ng ibang mga naging kasamahan niya dun and besides at 25 mas maraming mas batang modelo na ang pwede nilang kunin. Maybe it's time to reinvent myself. Kung ipagpatuloy ko buhay ko sa teatro pero dito na lang muna sa Pinas and then maybe write songs of my own. I haven't tried it pero I've written some songs before, di ko pa nga lang napatingnan kung ok ang mga ito. Maybe mom can help me in that aspect. Now how about dad? I'm sure magpupumilit na naman yun na ako magmanage ng kumpanya. And my answer will still be a NO. And Kay, what about your love life? Meron ba? Hmmmmm. I'm content with myself for now. It will be my choice to be single. I don't want to get hurt again. Anyway, I'm still young. Love can wait.