"ผมรักคุณนะ ^_^"คำหวานพร้อมรอยยิ้มประจำตัวเผยขึ้นทุกครั้งที่พูดคำนี้ให้คนตัวเล็กฟัง พร้อมกับจุมพิตที่ปลายจมูกรั้นเบาๆแบบที่คนตัวสูงกว่าชอบทำ
"จีมินก็รักจองกุกนะ" และทุกครั้งคนตัวเล็กในอ้อมกอดก็จะบอกความรู้สึกกลับไปให้แฟนหนุ่มฟังเสมอ รอยยิ้มทั้งคู่ปรากฏขึ้นบนหน้าของทั้งสองฝ่ายเป็นสิ่งยืนยันได้อย่างดีทั้งคู่มีความรู้สึกดีดีให้กันมากแค่ไหน รักกันมากแค่ไหน
"ไปแล้วนะครับ อย่าลืมนัดของเราพรุ่งนี้ล่ะ~" เป็นคนตัวสูงที่ผละออกมาจากอ้อมกอดแสนหวานแม้ใจจะขัดใจตัวเองก็ตาม แต่หากขืนยังยืนกอดกันหน้าทางเข้าคอนโดของคนตัวเล็กนานกว่านี้คงจะได้ตกเป็นเป้าสายตาของคนอื่นๆที่เดินผ่านไปมามากกว่านี้แน่แน่
"ไม่หรอก~ ใครจะลืมนัดกันเล่า แล้วเจอกันนะ~" เสียงหวานพูดจบก็เขย่งปลายเท้าขึ้นไปจุมพิตเบาๆที่แก้มของคนตรงหน้า เป็นเรื่องธรรมดาของคู่รักคู่นี้ หากแต่อาจเป็นภาพที่ขวยเขินสักนิดสำหรับคนที่เพิ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรก จีมินโปรยยิ้มน่ารักใส่แฟนหนุ่มตัวเองแล้วหันหลังเดินเข้าส่วนล็อบบี้คอนโดตัวเองไป จองกุกก็มองตามแผ่นหลังคนรักไปจนเห็นคนตัวเล็กเดินเข้าลิฟต์แล้วลับสายตาไป จึงได้เริ่มก้าวเท้าออกมาเพื่อกลับไปยังที่พักของตนเองบ้าง
วันนี้เป็นอีกวันนึงที่จองกุกไม่ได้ขึ้นไปส่งจีมินถึงห้อง เพราะพี่ชายตัวดีดันส่งข้อความมาบอกให้รีบกลับ ซึ่งเด็กชายจอนคนนี้ก็เป็นเด็กที่เชื่อฟังเป็นอย่างดี
.
.
.
"จองกุกอ่า.. ร่อนแป้งเร็วๆสิ ทำอย่างนั้นเมื่อไหร่จะได้กินเนี่ย เค้กอ่ะ" คนตัวเล็กท้วงขึ้นกับท่าทีเชื่องช้าของคนรักตัวเองเบาๆ ร่างบางให้แฟนหนุ่มทำหน้าที่ร่อนแป้งมาสักพักแล้ว แต่ปริมาณแป้งที่ผ่านการร่อนแล้วยังไม่ถึงครึ่งของแป้งทั้งหมดเลยด้วยซ้ำ