ปั่ก! ปั่ก!เสียงลูกบอลหนังกระทบกับพื้นแข็งเสียงดังไปทั่วบริเวณแข่งกับเสียงเอี๊ยดอ๊าดที่เกิดจากพื้นหนังใต้รองเท้าของผู้เล่นที่อยู่ในสนามเคลื่อนตัวเข้าหาลูกบอลสีส้ม หวังจะส่งมันเข้าห่วงบนแป้นสูงให้ได้
เสียงตะโกนโหวกเหวกกับเสียงเชียร์ข้างสนามบ่งบอกให้รู้ว่าสนามบาสกลางแจ้งของโรงเรียนมัธยมชายล้วนแห่งหนึ่งมีคนมากขนาดไหน
ช่วงพักกลางวันของเมื่อวานกับวันนี้ ทางโรงเรียนมีกิจกรรมสานความสัมพันธ์ส่งเสริมการกีฬาแก่นักเรียน จัดแข่งขันบาสเป็นกีฬาภายใน ในส่วนของเมื่อวานเป็นรอบคัดเลือก และวันนี้ เป็นรอบชิงชนะเลิศ นักเรียนส่วนใหญ่จึงออกมาให้ความสนใจแก่นักกีฬาในสนามโดนไม่สนใจแสงแดดแสงฟ้าที่สาดส่องลงมาราวกับจะเผาไหม้
เว้นก็แต่นักเรียนคนนึง ที่เกลียดแสงแดดเข้าไส้
แต่จะพูดว่าเกลียดก็ไม่ใช่ พูดว่าโดนแดดไม่ได้จะดีกว่า..
มิน ยุนกิ..
เด็กหนุ่มผิวขาวราวกับสีของน้ำตาลไม่เคยที่จะโดนแดดเลยสักครั้ง ขาว จนเพื่อนๆตั้งชื่อเรียกให้ใหม่ว่า ชูก้า นั่งอยู่ใต้อาคารพลางมองออกไปยังกิจกรรมกลางสนาม
บาสเกตบอล..
กีฬาที่เขาโปรดปรานมากที่สุด..
เจ้าตัวพุ่งไปลงรายชื่อเข้าแข่งขันแทบทันทีที่ได้ยินข่าวกิจกรรมนี้ แต่ทันทีที่ได้ยินจากปากของกรรมการว่าไม่ได้จัดแข่งในยิมใหญ่ของโรงเรียนแต่เปลี่ยนมาเล่นแบบกลางแจ้งแทน ยุนกิก็แทบจะเขวี้ยงปากกาที่กำลังเขียนชื่ออยู่ลงไปกับพื้น
น่าหงุดหงิดจริงๆ อยากเล่นใจแทบขาด แต่กลับทำได้แค่นั่งมองเฉยๆ
"อ้าวว ชูก้า ไม่ได้ลงแข่งเหรอออ?" เด็กม.ปลายที่เป็นเพื่อนร่วมห้องของยุนกิ ตั้งใจจะเดินผ่านมาทางนี้เอ่ยถามขึ้นอย่างกวนๆ