ถึง JMJK@Bighit.com
เรื่อง (ไม่มีชื่อเรื่อง)
ถึง ปาร์คจีมิน
ขอร้อง อย่าเพิ่งปิดอีเมลผมทิ้งหรือลบมันนะ เพราะมันอาจจะเป็นครั้งสุดท้ายที่ผมได้ทำแบบนี้
ผมรู้ว่าตอนนี้พี่คงจะไม่อยากเห็นหน้าผมอีกจากสิ่งที่ผมทำไป ไม่มีคำแก้ตัวอะไรทั้งนั้น
วันที่ผมขอพี่เป็นแฟน มันเป็นวันที่ผมมีความสุขมากวันนึงในชีวิตผู้ชายเสเพลแบบผม ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่กันที่ผมชอบแอบมองพี่ ทั้งรอยยิ้ม ตอนโกรธ งอน ตื่นนอน หรือหลังจากวันที่เรามีเซ็กซ์กันครั้งแรก
ผมอยากจะเก็บทุกอย่างที่เป็นพี่ไว้กับผมแค่คนเดียว อาจจะดูเห็นแก่ตัวแต่นั่นเป็นสิ่งที่ผมคิด และมันคุ้มค่าจริงๆที่ได้เห็นคนที่ร้องไห้ให้ผมตอนที่ผมคุกเข่าขอพี่เป็นแฟนกลางสนามของคณะ
พี่เชื่อมั้ย....มันเป็นการร้องไห้ที่ดูมีความสุขที่สุดเลย และถ้าผมย้อนเวลากลับไปได้ไม่ว่าตอนไหน นี่คือสิ่งที่ผมจะทำอย่างไม่ลังเลเลยล่ะ
แต่ผมคงไม่มีโอกาสได้ทำมันอีกเป็นครั้งที่สองอีกแล้วล่ะ พี่คงไม่มีโอกาสนั้นให้ผมอีกต่อไป และผมจะไม่ขอมันอีก พี่ให้ผมมามากพอเเล้ว
ผมขอโทษ...นั่นคือสิ่งที่ผมอยากจะพูดกับพี่มากที่สุด แต่คงไม่ทันแล้ว ขอโทษ..ทั้งๆที่พี่เป็นคนรักที่แสนดีมากขนาดนี้ ผมยังไม่รู้จักพอ พี่พูดเสมอว่าบนโลกนี้มีของสองสิ่งคู่กันเสมอ แต่มันคงไม่รวมคนรักคนที่สองสินะ....
ผมพยายามถอนตัวออกมาแต่กลับกลายเป็นว่ามันถลำลึกจนกู่ไม่กลับ ถูกความอยากเข้าครอบงำจนขาดสติ หลายครั้งที่ครั้งที่พี่จับได้ผมกลับแก้ปัญหาด้วยการทำให้มันชัดขึ้นกว่าเดิม ทำให้พี่เสียน้ำตาซ้ำแล้วซ้ำเล่า ขอโทษที่เคยว่าพี่ว่างี่เง่า ทั้งๆที่พี่แค่เป็นห่วง
