สายลมเย็นเอื่อยพัดผ่านยามค่ำคืนอันแสนเงียบสงัด เจ้าหญ้าน้อยตามพื้นพากันโอนไหวตามทิศลม ความเย็นของสายลมทำให้มือหนาใต้ผ้าคลุมสีดำที่เย็บจากหนังสัตว์พันธุ์ดีให้กระชับเข้าหาตัวกันความหนาวเหน็บจากกระแสลม ดวงตาคมสีเข้มทอประกายสะท้อนแสงจันทร์แวววับอยู่ในความมืด หากแต่เขากำลังมองหา 'บางอย่าง' อยู่
ใบหน้าคมเงยขึ้นมองดวงจันทร์สีนวลกลมเกลี้ยงเพื่อมองเวลายามค่ำคืน ทัศนียภาพเบื้องหน้าเป็นค่ำคืนวังเวงในวันปล่อยผี ถนนหนทางวังเวง ไร้ซึ่งสิ่งมีชีวิตใดออกเพ่นพ่าน แต่นั่นถือเป็นสิ่งที่ดีที่จะได้ไม่ต้องมีใครมาสังเกตเห็น 'สิ่งที่ไม่ใช่มนุษย์' เช่นเขา
ก้าวเท้าออกเดินไปตามริมทางอย่างเงียบๆ ปลายหางตาสังเกตเห็น 'เป้าหมาย' ที่หลบตัวอยู่ใต้เงามืดของต้นไม้ใหญ่ แต่ต้องขอบคุณดวงตาของเขาที่สามารถมองเห็นได้ชัดแม้ในที่มืด
รอยยิ้มแสยะปรากฏขึ้นบนใบหน้าคมคายราวรูปปั้นเทพบุตรอย่างสยดสยองเมื่อคิดถึงท่าทางหวาดกลัวตอนที่เจ้าตัวจ้อยนั่นเห็นเขา
เขาตัดสินใจก้าวผ่านไปก่อนเผื่อให้เหยื่อตัวน้อยตายใจ ก่อนท่องคาถาเพื่อจะใช้เวทย์ล่องหนอันเป็นมนต์วิเศษประจำเผ่า 'มนุษย์หมาป่า'
ร่างโปร่งในคาถาล่องหนเลี้ยวกลับไปทางเก่า โชคดีที่เหยื่อของเขามันโง่พอที่จะไมรู้ความสามารถของร่างสูงและไม่ขยับเขยื้อนตัวไปไหน
คงคิดว่าหนีออกมาแบบนี้แล้วรอดล่ะสิ หึ
"อ๊ะ!!!!"
ฝ่ามือหนากระชากร่างเล็กๆที่ขดตัวอยู่ที่ราไม้ใหญ่ขึ้นอย่างแรง เหยื่อตัวน้อยสะดุ้งกับการปรากฏตัวของบุคคลที่ไม่คาดคิด น้ำตาหลั่งไหลออกมาจากดวงตารีเล็กด้วยความหวาดกลัว
เพียงแค่คิดว่าต้องกลับไปเจอการกระทำอันแสนป่าเถื่อนของร่างสูงก็ออกแรงดีดดิ้นทันที หากแต่ลูกแมวหรือจะสู่ราชสีห์ผู้เป็นเจ้าป่า
