obsession (2012)

Chapter 4

Nasira ang araw ng linggo ko ngayon.

Dati kasi tinatanghali ako ng gising, at pagkagising ay maliligo, kakain,

and exercise.

And then hihiga sa sofa sa tabi ng isang tasa ng coffee at isang basket ng biscuits hanggang matapos ang mga fave program ko sa tv.

Makikipaglaro ng tennis sa mga kaibigan o mag garden.

Pagkatapos ng dinner, magbubukas ng laptop para magbasa ng mga stories sa wattpad.

Itong linggong ito, hindi ako makapag concentrate sa kahit na anung bagay.

Not even to read the news papers.

Napakahirap sakin ang sitwasyon na ngayon ay kinasasangkutan ko dahil sa kagagawan ni arthur.

I had to lie.

At ang mabigat na nagawa ko ay labis na nakakapagpa balisa sakin ngayon.

Damn arthur!

Ako na kahit minsan ay walang nagawang katiwalian laban sa batas!

Pilit akung naghahanap ng justification sa nagawa ko.

Inisip kung kung hindi ako nagsinungaling, ang magiging prime suspect ni kurt montemayor ay walang iba kundi si arthur.

At tulad ng sinabi ni arthur, kapag sya ang napagtuunan ng pancin ng pulisya, titigil na ang mga ito sa paghahanap ng tunay na salarin.

Ang tunay na killer!

Idinayal ko ang phone number ni arthur sa kanyang telephone sa kanyang telephone extensyion sa kitchen.

Walang sumasagot.

Pinagmasdan ko ang paso ng red roses.

At ang basurahan.

Pero bigla akung nghinayang na itapon ang mga yon.

Dahil wala akung magawa at hindi mapakali, lumabas ako at nag drive kahit hindi ko nman talga alam kung san pupunta.

Natagpuan kuna lang ang sarili ko sa tapat ng bahay ni arthur.

Andito na din lang naman ako, bakit hindi kupa sya tanungin sa kanya ang tungkol sa mga bulaklak?

"Wala akung alam sa mga pinagsasabi mu."

"Ang mga bulaklak. Ang tinutukoy ko ay ang red roses sa paso na may gold ribbon."

"Bulaklak? red roses?" takang tanung ni arthur sakin.

Kung naiirita man si arthur, lalo nako.

"Bakit ba nag mamaang maangan kapa? Ang tinitukoy ko ay yong mga paso ng red roses na inilagay mu sa mesa sa kusina ko."

"Hindi kita pinapadalhan o dinadalhan ng mga bulaklak. Naisip ko nga ito minsan pero naging busy at............alam muna kung bakit."

Huminga muna ako ng malalim bago nagsalita kasi naiirita na talaga ako.

"Hindi ko tinutukoy ang mga bulaklak na dala ng isang florist. Ang sinasabi ko ay ang mga bulaklak na inilagay mu mismo sa kitchen."

"Hindi ako nagpupunta sa kusina mo para maglagay ng mga buklaklak doon! Baka naman one of your neighbors ang gumawa?"

"Arthur, alam mung wala na sa kabilang bahay ang mga del carmen dahil nag migrate na sila. Bakante ang bahay at lote sa tabi ko. Hindi ko rin kilala ang mga nasa kabilang bahay na kalilipat pa lamang. Bakit ba ipinagkakaila mupa ito?"

"Dahil hindi nga ako ang naglagay ng mga bulaklak, damn it!"

"Okey!" sagot kuna lang at pilit kung naging kalmante. kung talagang ayaw umamin ni arthur na pumasok ito sa bahay without my permission, useless na makipag argue pa dito." Isauli muna lang ang susi."

"Wala na nga akung susi jan. Nawala ko ito o itinapon. Ewan ko, hindi kona alam. Noon pa. Matagal na."

"Okey! sabay tayo ko at labas ng pinto ng bahay nia. Napaka sinungaling. Hindi na nga yata sya magbabago.

Habang pinapalitan ng locksmith ang mga lock sa pintuan, pinagmamasdan ko ang mga paso ng red roses na may nakataling gold ribbon, habang nilalaro laro ko ang jigsaw puzzle pieces.

Paano kung nagsasabi ng katotohanan si arthur?

Na hindi nga sya ang naglagay ng mga bulaklak sa kitchen?

Pero sino kung hindi si arthur?

Nang mabayaran ko ang locksmith, isinabit ko ang isa sa mga susi sa isang keyhook sa isang sulok ng bahay at inilagay ko sa bag ang isa.

Ihinatid ko ang locksmith sa gate.

Bago ako umalis para pumasok, iginala ko ang mga mata ko sa living room at may uneasy feeling ako na may isang tao o si arthur mismo ang naglagay ng mga bulaklak sa flower vase at inilagay sa kitchen, habang wala ako doon.

Author's POV.......................

Lingid sa kaalaman ni karen, may dalwang pares ng mga mata ang galit na galit na nakatingin sa kanya ng mga oras na yon.

Anonymous POV..........................

Sisirain kita karenina Manuego.

Hindi ka makakatakas sakin.

Kahit san kapa magpunta hahanapin kita.

Kung gaano ka kaganda, sya ring sama ng ugali mu.

Sinira mu ang buhay ko.

Kaya sisirin din kita, at pagkatapos nun,

Papatayin kita karen.

Wag kang mag alala at malapit kana.

aT isang mala demonyong ngiti ang gumuhit sa mga labi ng taong nakamasid lang kay karen buhat sa di kalayuan.