HER STORY BOOK 4

H13-'ja helaas wel....'

Candice en ik stappen in een van de auto's van haar ouders. Een mercedes. Zwart. Ik moet dit keer rijden. Candice laat 2 grote tassen in en 1 kleintje. Ze stapt ook in. 'Klaar om te gaan ?' zeg ik. Ze knikt. Ik start de auto en rij van het terrein af. 'Let's go to mexico'. Ik knik. Ik schakel en geef flink gas.

'Ze zijn in Mexico-stad' zegt Candice. We hebben zo'n boot genomen. Scheelt heel wat uren. We zijn in Mexico aangekomen. Candice en ik kunnen wel Spaand. Perfect niet. Ik ben nu op de snelweg. Ik schakel en geef hard gas. 'Kijken wat voor fucking geheimen ze hebben'. Het is trouwens nu 9 uur in de avond. Dus we zijn zeker al 8 uur onderweg. 'De rest zult zo boos zijn' zegt Candice. 'Dat worden we zeker' hoor ik Jeff zeggen. Ik schrik en kijk even om. Hij zit er met een grijns. Snel richt ik mijn ogen weer op de weg. 'JEFF WAT DOE JIJ HIER' schreeuwt Candice. 'Ik wist dat jullie iets in jullie schild voerde'. Ik zucht. 'Hoe. Maar. UGH' zegt Candice. 'Rustig , ik zeg tegen de rest' zegt Jeff. 'Dank je' zeg ik. 'Maar jullie twee soort spionnen ofzo'. Ik lach kort. 'Nee alleen tja als er wat is dan ja' 'En tis meestal niet leuk werk , dus gevaarlijk' 'En nu denken jullie even naar Mexico gaan' 'Ja mijn ouders zijn hier' zeg ik. 'Jeff kan je schieten met een geweer' zegt Candice. 'Ja ?'. Candice pak de pistool bij haar broekrand en geeft hem aan Jeff. 'Oh wow' zegt Jeff. 'Ja kijk achter zit er ook een tas die is van mij en Breyan' 'Juist' zegt Jeff. 'Waar heb jij eigenlijk leren schieten' 'In mijn tuin' 'Oh van je broer' zeg ik. 'Yup'.

We komen aan bij het hotel. We gaan naar boven. 'We hadden niet gerekend dat jij mee kwam dus ja jij hebt de bank' zeg ik als ik de spullen op het bed leg. Jeff ploft neer op de bank. 'Oh nou geen probleem hoor'. Candice sluit de deur en gaat op het ander bed zitten. 'Maar Jeff. Hoe kwam je in de auto en hoe. We hoorden je eens niet'. Jeff lacht. 'Tja jullie weten dat ik dat goed kan' 'Ja true. Maar doen jullie dit al een tijdje ?' 'ja' zeg ik. Jeff knikt. 'Maar hou je mond tegen de rest'. Jeff knikt. 'Natuurlijk, alleen Mike..'. Uit reactie richt in mijn pistool op hem. Ik kijk hem strak aan. 'Nee je houdt je mond'. Candice laat ook haar pistool. 'Je weet onze regel'. Ik leg mijn pistool weg. 'Sorry' 'En wat gaan jullur nou precies doen' zegg Jeff. 'Nou ik heb zo'n gevoel dat het heeft te maken met papa. Want hij was vroeger ook niet echt een lieverdje'.

Het is nu half 11. Ik weet niet hoe maar Candice weet precies waar mijn ouders zijn. Ze zijn nog steeds in mexico-city. Daar zijn wij ook alleen hun zitten in de buitenwijken. Al half uurtje.

We komen inderdaad in een soort buitenwijk. Verlaten niet maar veel mensen komen er niet. Meer fabrieken. 'Als goed is moeten ze hier zitten'. Ik knik. Wij drieën stappen uit. Ik kijk omhoog. 'Jeff geef me is een zetje'. Hij gaat gehurkt tegen muur aan staan met zijn handen op elkaar. 'Wel de rand vastgrijpen'. Ik knik. Ik neem een aanlopen, zet mijn voet op zijn hand en Jeff duwt me omhoog. Ik pak de rand vast. 'Oke Candice pak zo mijn voet'. Ik zorg dat ik een betere grip heb. 'Oke nu'. Candice heeft mijn voet vast en ik trek me omhoog en trek mijn benen samen. Candice heeft de rand vast en trekt zich ook omhoog. Candice en ik steken onze handen uit . Jeff neemt een aanloop en als hij onze handen heeft trekken we hem omhoog.  'Zo we did it' fluisterd Candice. We lopen geluidloos op de bovenverdieping.  Als we in een grote hal komen hoor ik een man praten.  Er lopen hier soort paden over het open gedeelte. Snap je wat ik bedoel ? Dus als je hier naar beneden valt ben je denk ik dood. Ik slik en ik zie mijn ouders vastgebonden zitten op een stoel maar ook Caleb. Voorzichtig kijk ik over de rand. Een man staat voor hun neus. Natuurlijk is hij niet alleen. 'Het is lang geleden Logan' zegt de man. 'Hou je kop' sist mijn vader. Hij tuft wat bloed uit. Mijn moeder zucht. 'Laat ojs gewoon gaan. We hebben twee kinderen thuis die zich zorgen maken' 'Oh nee. Die twee ventjes gaat afmaken waar ze aan begonnen zijn, ook al is het bijna 20 jaar geleden, ik leef nog steeds' zegt de man. 'Ja helaas wel en zo knap ben je totaal niet' zegt mijn moeder. Ze krijgt een harde klap. Ik moet kort grijnzen. Daar heb ik de sarcasme van. Mijn moeder moet lachen. 'Ik kan wel wat hebben hoor' zegt ze.

'Una palabra o movimiento y una bala atraviesa su cabeza hacia atrás' hoor ik een mannenstem zeggen. Ik zucht en ik voel een pistool tegen mijn slaap.

'En als ik toch praat, schiet dan' zeg ik met een grijns. 'Hou je kop en kom gewoon mee' zegt de man.