My Bully {Wattys2016}

7. Παλιές αναμνήσεις

Πέτρος POV

Πέρασαν πολλές μέρες από τον θάνατο του μπαμπά και η Ηλιάνα δεν έχει βγάλει μιλιά. Κάνω υπεράνθρωπες προσπάθειες για να την κάνω να μιλήσει και να φάει κάτι. Αλλά αυτή τίποτα... Είναι σαν εκείνη την φορά που έχασε την καλύτερη της φίλη. Τότε ήταν πολύ δραματικά τα πράγματα και είχε πέσει σε κατάθλιψη για τουλάχιστον 5 μήνες. Ελπίζω αυτή την φορά να είναι διαφορετικά γιατί δεν θέλω να την βλέπω πληγωμένη. Πρέπει κάτι να κάνω για να της φτιάξω το κέφι. Αλλά τι ; Θα το σκεφτώ μετά αυτό , καλύτερα τώρα να πάω να δω τι κάνει.

Καθώς ανέβαινα τα σκαλιά για να πάω προς το δωμάτιο της άκουσα κλάματα. Πάλι έκλαιγε. Κατηγορούσε τον εαυτό της για ότι είχε συμβεί, αλλά δεν είναι έτσι. Πήγα σιγά σιγά και χτύπησα την πόρτα της , περιμένοντας να πάρω έστω μία μικρή απάντηση.

Δεν πήρα και έτσι αποφάσισα δειλά δειλά να μπω μέσα. Ήμουν σίγουρος ότι θα την έβλεπα στο κρεβάτι. Δεν έχει ούτως ή άλλως σηκωθεί εδώ και μέρες...

"Ηλιάνα ;" , άρχισα να την πλησιάζω.

"Είσαι καλά ;" καμία απάντηση ακόμα.

"Σε παρακαλώ μίλα μου. Πες οτιδήποτε. Δεν μπορώ να σε βλέπω άλλο έτσι" της είπα ελπίζοντας ότι θα αυτή τη φορά , έστω και αν είναι η τελευταία , θα μου πει κάτι...

"Φύγε" αυτό ήταν το μόνο που είπε , χωρίς να γυρίσει να με κοιτάξει.

"Ρε Ηλιάνα δεν καταλαβαίνεις ότι κάνεις κακό στον εαυτό σου ;"

Δεν μίλησε. Δεν είχε τι να πει.

"Εγώ ξέρεις ότι πάντα θα είμαι εδώ για εσένα. Είτε το θες είτε όχι. Εγώ σαγαπάω και δεν θα σε αφήσω ποτέ μόνη. Το ξέρω ότι είσαι πληγωμένη από αυτό που έγινε , αλλά δεν είσαι δίκαια με τον εαυτό σου. Δεν φταίς εσύ.. Ξέρω ότι τώρα πια δεν ξέρεις τι να πιστέψεις , αλλά ποτέ δεν θα σε αφήσουμε. Ούτε εγώ. Ούτε η μαμά. Ποτέ γιατί είσαι κάτι παραπάνω από ένα μέλος της οικογένειας μας".

Αφού έβλεπα ότι δεν θα έπαιρνα απάντηση ,σηκώθηκα από εκεί που καθόμουν και κατευθύνθηκα προς την πόρτα.

"Δεν θα ξαναγυρίσει" είπε πιο πολύ στον εαυτό της για να το συνειδητοποιήσει αυτή.

"Ποτέ δεν έφυγε" της είπα και βγήκα από το δωμάτιο αφήνοντας την στις σκέψεις της.

Ηλιάνας POV

Δεν είχε δίκιο. Είχε φύγει και αυτή την φορά οριστικά. Όλες μου οι σκέψεις μου έφεραν αναμνήσεις από τα παιδικά μου χρόνια. Εγώ και ο Πέτρος να παίζουμε στην αυλή ενώ περιμέναμε τους γονείς μας να έρθουν να φύγουμε για να πάμε στο πάρκο . Εγώ να κλαίω για ένα παιχνίδι που μου έσπασε ο Πέτρος και ο μπαμπάς μου να με παρηγορεί. Εγώ με τον μπαμπά μου όταν πηγαίναμε στο περίπτερο για να πάρουμε την πρωινή του εφημερίδα. Εγώ όταν είχε φύγει η Νίκη (η καλύτερη μου φίλη) και αυτός να με έχει αγκαλιά και να με παρηγορεί. Που είναι αυτά τα χρόνια ; Τι θα απογίνω εγώ τώρα ; Ποιος θα με παρηγορήσει για τον θάνατό του ; Ξέρω ο Πέτρος είναι αδερφός μου , αλλά και αυτός είναι πληγωμένος και δεν μπορεί να ασχολείται συνέχεια με εμένα. Έχει και αυτός την ζωή του.