"တီ...တီ...!!"
"... .."
ဟြန္းတီးသံေတြက ေခ်ာက္ထဲကိုတြန္းခ်ေန
သည့္အလား...
ေလာကႀကီးထဲတြင္ မသာမယာဖုံးလြမ္းေန၏
ေရွ႕တစ္ေကြ႕ဆိုေရာက္ၿပီပဲ....အားတင္း
ထားစမ္းပါ...
ကိုယ့္ကိုကိုယ္အားတင္းေသာ္လည္း ထိုစိတ္
ရဲရဲဝင့္ဝင့္သည္ ေပါက္လိုက္ေပ်ာက္လိမ့္..
"ကားကိုလိပ္လိုေႏွးေအာင္ေမာင္းေနတာပဲ..
ဘယ္လိုလူလဲ..?"
"အလုပ္ေတြ ရွိေသးတယ္ဗ်...ခ်ီးပဲ.."
ဆဲေရးသြားတဲ့အသံတစ္ခ်ိဳ႕နဲ႔အ ျပစ္တင္သြား
တဲ့ အသံတစ္ခ်ိဳ႕တို႔ကို လ်စ္လ်ဴရႈရင္း
ႏွဖူးစပ္ကေခၽြးစက္တို႔ကိုသာ အေဖာ္ျပဳကာ
ေရွ႕ဆက္ခဲ့၏..
"CEO nim..အဆင္ေျပရဲ႕လား.."
ကားပါကင္ကေန ကုမၸဏီကိုေရာက္ေသာ
တဂၤတ လူသည္ ေခၽြးစအခ်ိဳ႕နဲ႔ မဝင့္မရဲပံု
ေပါက္ေနေလၿပီ...
သတိထားမိတဲ့ ဝန္ထမ္းအခ်ိဳ႕ကလာေရာက္
ေမးျမန္း ၾကေတာ့ အျပံဳးခပ္ႏြမ္းႏြမ္းသာေပး
ရင္းလက္ျပကာ ကိုယ့္ေနရာအလုပ္ခန္း
ဌာနသို႔အေရာက္သြားရ၏ ..
~ CEO Kim Jongin ~
ဆိုေသာဖန္သားျဖင့္ထုထြင္းထားေသာ
နာမည္နာမဂုဏ္ပုဒ္ ကိုေတြ႕ေတာ့မွ...
"ငါလုပ္ႏိုင္ခဲ့တာပဲ.."
ကိုယ့္လက္ကိုၾကည့္ေတာ့ လက္တို႔သည္တုံ
ယင္ကာ စတီယာတိုင္ အရာတစ္ခ်ိဳ႕ပင္စြန္း ထင္းေနေလ၏..
ဒီလက္ေတြက အရင္က ကားဆိုေသာ
ေျခေလးေခ်ာင္းနဲ႔ဘီးတပ္ စီးေတာ္ယာဥ္ကို
ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ခဲ့ပါရဲ႕.
အခုေတာ့ ဆန္႔က်င္စြာ ထိုဘီးေလးခုနဲ႔
အေကာင္သည္ လက္တို႔ကိုတုံယင္ေအာင္
ျပန္ၿပီး အမိန္႔ေပးႏိုင္ေနေလၿပီ..
*Ph ringTone*
အသံစူးစူးတစ္ခ်ိဳ႕ထြက္ေပၚလာေသာ
ေၾကာင့္ ဖန္သားျပင္ေပၚက စာလံုးက
အတြင္းေရးမႉး Lee တဲ့...
ဒီအခ်ိန္ဆို ဟိုေကာင္ေလးေက်ာင္းေရာက္ေရာေပါ့...
"Hello...!"
"... ..."
"အမ္...ဖုန္းေပးလိုက္.."
