Boşluk.

Alışkanlık

Birine aşık oluyorsun. Aşık olduğunu sanıyorsun. İlk günlerde heyecandan konuşamıyorsun. Tek bir sözü ile bütün hayatını hiçe sayarak, kendine duyduğun saygıyı yok ederek onun zehrine teslim oluyorsun. Zehir vücuduna yayılıyor. Kanının her noktasına işleyerek seni bitiriyor. Ama zehir seni mutlu ediyor. Daha çok istiyorsun. Vereceği acıyı umursamadan zehri tekrar alıyorsun damarlarına. Kalbine kadar alıyorsun. Sonra her şey için geç oluyor. Zehir canını yakmaya başladığında atamıyorsun hissettiğin acıyı vücudundan, kalbinden, aklından... O acı seni öldürüyor. Panzehiri bulduğunda kullanıyorsun. Ama bilmiyorsun ki, panzehir bile zehir içeriyor. Vücudunun, aklının, en önemlisi de kalbinin her noktasında o zehir dolaşıyor. Verdiği hasar kalıcı hale geliyor ve istesen de atamıyorsun. Senin bir parçan oluyor ve uzaklaşamıyorsun. Acı çekmeden geçirdiğin her dakika sana daha çok acı veriyor. Ama aslında bakıyorsun ki mutlusun. Acı çekiyorsun ama mutlusun. Hayat da böyle. Acı ama tatlı. Kötü ama iyi. Çirkin ama güzel. Ben ama sen.