YAĞMUR DAMLASI

ilk Günüm

Yağmur'u o günün ardından tam 2 gün hiç görmedim. Gözlerim hep onu arıyordu. Onu görebilmek için çıkış zilinin ardından tam 2 saat bekledim ama o yoktu. Belkide çoktan gitmişti bile. Bir yandan Yağmuru düşünürken bir yandan da eve doğru yürümeye başladım. Acaba başına bir şey mi gelmişti? Sanırım o gün eve gidinceye kadar başka hiçbir şey düşünmemiştim. Eve yaklaşık 2 buçuk saat geç gitmiştim. Size her şeyi anlatabilirim ama o gün annemin kapıyı açtığı zaman yüzünde gördüğüm telaşı anlatamam. Hala aklımda yağmur vardı. Neredeydi acaba? İçim bir türlü rahat etmiyordu. o kadar huzursuzdum ki bir o tarafa bir bu tarafa gidip geliyordum. Zaman bir türlü geçmiyordu. Telefonu alıp bir sürü mesaj yazdım ama cevap yoktu. Dayanamayıp evden çıktım. Saat 7 civarıydı. hava çoktan kararmaya başlamıştı. Koşarak Yağmur'un evinin önüne gittim. Elime küçük bir taş alıp odasının penceresine fırlattım. İlk başta hiç kimse çıkmadı. Bir taş daha fırlattım ve bir kapı sesi geldi. Biri bana doğru koşuyordu. Hava karanlık olduğu için ilk başlarda kim olduğunu seçemiyordum. Yaklaşınca yağmur olduğunu fark ettim. Koşarak gelip birden bire bana sarıldı. Hemen ardından ise ''Senin bu saatte ne işin var burada yoksa beni mi özledin?'' diye sordu gülümseyerek. Yağmur'a ''Seni çok merak ettim. Tam iki saat bekledim ama seni göremedim'' dedim. Ardından Yağmur ''Bende seni merak ettim. Seninle konuşabilmek için okuldan koşarak çıkıp evinin önünde bekledim ama gelmedin'' dedi. ''Beni neden bekledin ki?'' diye sordum. ''Ben sana bazı şeyleri itiraf etmeliyim artık. Ben  seni çok seviyorum'' dedi ve galiba artık birbirimizin her şeyiydik. Birbirimizi tamamlıyorduk. Diğer yarımdı o benim. O bana ait değildi, Allah'ın emanetiydi.

                            ***