YAĞMUR DAMLASI

İyi ki Vardın

Yağmur'un gidişi hayatımda yok şeyi değiştirdi. Artık eskisi gibi değildim. İşlerim hiçte yolunda gitmiyordu. Yenilmeyi ve zorluklara direnmeyi öğrendim. Aslında onun gidişi beni olgunlaştırdı. Sen gidişinle bile bana çok şey öğrettin ama ne artık dayanacak gücüm nede ümidim kaldı. Sen benim en güzel 6 yılımdın. 2 yıl gidişinin ardından, 8 yılda en güzel günlerimizin ardından geçmiş. Düşünsene, 2 yıl. 2 yıldır yaşamıyorum ki ben. Bazen dalıyorum, seni düşünüyorum sonra saate bakıyorum 2-3 saat geçmiş. Senin her şeyini özlüyorum. Bazen içim bir tuhaf oluyor, bir boşluk hissediyorum. Kabullenemiyorum ama yoksun. Her gün seni unutmak için söz veriyorum kendime ama bir türlü silemiyorum seni. Senden bana kalan en değerli şey çalışma masamın üzerindeki bileklik. Ben o bilekliği takmadım hiç, üzerine sinmiş olan kokun gider diye. Bazen oturup saatlerce odamın duvarlarına dalıyorum. Elimde sigaram, aklımda sen ve gözümde yaşımla. Bazen yüzünü unutuyorum ve sonra kendime kızmaya başlıyorum, nasıl unuturum yüzünü diye. Hani bana polis ol diyordun ya, oldum. İşim bitiyor sonra eve geliyorum, saat sabahın dördü. Bazen iki bazen üç saat uyuyorum. Evime gelmek istemiyorum çünkü sen yoksun ve ben bu evi hep içinde seninle hayal etmiştim. Gece hep geç geliyorum çünkü uyku uyuyamıyorum. Rüyalarımda seni görmek istiyorum. Seni yavaş yavaş unutuyorum. Ne olur unutturma bana kendini. Çık gel mesela, Çık gel kapımı çal. Benim kapım sana hep açık. Şimdi yoksun, olsun. İyi ki vardın...