"Θα πάμε?"μου είπε.
"Που να πάμε ρε Γιάννη?"του απάντησα.
"Τι που ρε Μπέθανιε?"
"Γιάννη θα μου πεις αυτό που θέλεις να πεις ή θα με αφήσεις να διαβάσω?"
"Διάβασε"
"Ρε Γιάννη θύμωσες?"
"Παράτα με"
Έτσι είναι όλοι οι καβγάδες μας,νευριάζει με το παραμικρό και μετά εγώ πρέπει κάπως να βρώ τα μαγικά του κουμπιά και να τον ηρεμήσω.
Η αλήθεια είναι ότι είμαστε εντελώς διαφορετικές προσωπικότητες.
Ακούει ροκ και ραπ και δεν δέχεται να διευρύνει τους μουσικούς τπυ ορίζοντες ενω εγώ πάλι,είμαι ανοιχτή σε όλα,και η πιο σημαντική μας διαφορά είναι το ύψος.Με το ζορι 1,70 εγώ και αυτός 1,85
"Γιάννη" είπα με χαμηλή φωνή και εκείνος γύρισε απότομα το κεφάλι του κοιτάζοντάς με κατάματα.
"Τι?" απάντησε.
"Ρε Γιάννη,ηρέμησε λίγο,μπορείς να μου πεις ήρεμα που θες να πάμε?"
"Άσε δεν θέλω πια να πάμε" απάντησε "Σίγουρα?"
"Σίγουρα." είπε και έγνεψε καταφατικά και έγειρε το κεφάλι του πάνω στο μαξιλάρι που του είχα πάρει στην πρώτη μας επέτειο.
Η αλήθεια ειναι ότι δεν ήξερα τι να του πάρω για την πρώτη μας επέτειο,γενικά δεν ήξερα υι δώρα κάνουμε στις επετείους οπότε αποφάσισα να του πάρω ένα μαξιλάρι με το logo του αγαπημένου του συγκροτήματος.
"Γιάννη πρέπει να παω σπίτι,θα με πας ή βαριέσαι?"
"Βαριέμαι"
"Καλά τότε θα πάω με τα πόδια,κοντά είναι βασικά" είπα και άρχισα να μαζεύω τα βιβλία μου που είχε σκόπιμα σκορπίσει στο πάτωμα ο Γιάννης.
"Καλά Μπέθ είσαι χαζή?Φυσικά και θα σε πάω"
"Γαμώτο μην με λες έτσι και ευχαριστώ που θα με πας" του ειπα και τ έδωσα ένα φιλί.
"Ώστε Μπέθ,σε εκνευρίζω όταν σε λεω" Μπέθ"?"
"Πωω Γιάννη απλά σκάσε"
"Μπουμ"
"Πόσο είσαι επιτέλους?Ερωτέυτηκα ένα 5χρονό?"
"Αφού με αγαπάς" μου απάντησε και μετά πήρε τα κλειδιά της μηχανής του,τα κράνη και το μπουφάν του.
