MİRAS KALAN İNTİKAM

1.

Ailemi toprağa verdiğimiz günün gecesi onları son kez gördüğüm yere geldim , evimize. Anahtar ve kapıya uzun bir bakışma sonrası ellerim titreyerek zor da olsa kapıyı açtım.
İçeriye adımımı atmamla yüzüme anıların çarpması bir oldu. Bu kapının ardında her zaman beni karşılayan annem , cennet kokulum , ben eve gelmeden sofraya oturmayan babam , sığınağım , aşık olduğum ilk adam ..
Son kez bu kapıdan uğurladım onları , babamın yorucu işlerinden fırsat bulup iki günlüğüne tatile çıkmak istemişlerdi kardeşim ve ben de onlarla gitmek istemiştik ama okulumuzu bahane edip götürmemişlerdi. Anlaşılan baş başa kalmak istiyorlardı, onları gülümseyerek öperek koklayarak göndermiştik. İki günlük bir hasret olcaktı sadece bilseydim ömürlük ayırcak bizi bu tatil tek gönderir miydim ? Bilseydim ki bende öleceğim onlarla yinede kollarında ölmek istemez miydim hiç ?
Göz ucuyla Derine baktım. Perişan bir haldeydi ağlamaktan gözleri şişmiş mutsuz üzgün .. Prensesim kardeşim ilk defa bu kadar bitkin görünüyordu. Ben ne haldeydim bilmiyordum aynalarla yüzleşmeye cesaretim yoktu. Babam bu halimizi görse kahrolur " Benim prenseslerim güzel kızlarım üzülmek yok babanız yanınızda." der sarılır avuçlarımızdan öperdi.
Ah babam dağ gibi duranım kim ne yaptı sana anneme, kim kıydı güzel yüreklilerim , kime ne zararımız dokundu da bize bunu yaşattılar? Bulacağım babam ben senin hep deli asi kızındım , yine öyleyim babam onları bulacağım sizi benden kim aldıysa onlara dünyada cehennemi yaşatacağım söz babam söz , huzurla uyuyun gözünüz arkada kalmasın..