This Time Not Roommates

κεφάλαιο 11ο

"Ξυπναα" Άκουσα μια τσιριχτη φωνή να ηχεί στο αυτί μου και εγώ εκσφεντονιστηκα μέχρι την πόρτα.

"Είσαι μαλακάς?" Ρώτησα θυμωμένη.

"Γιατί ρε sis?" Ρώτησε παραπονεμενα με χαμόγελο.

"Πρωτον μην με λες sis και δεύτερον τι κάνεις εδώ πέρα δεν έπρεπε να είσαι κάτω?" γρυλισα θυμωμένη καθώς πήγα στην ντουλάπα μου.

"Περιμένω την αδερφή σου να ετοιμαστεί. Ξέρεις είχε πάει εχθές ο Jackson στο δωμάτιο της και......" είπε και στο τέλος μου εκλεισε το μάτι πονηρά.

"Ναι ευχαριστώ για την πληροφορία που δεν ήθελα να μάθω" συνέχισα εγώ θυμωμένη πέρνοντας μερικά ρούχα στα χέρια μου και πήγα στο μπάνιο.

Δεν ήταν και τέλεια αλλά εμένα μ αρέσουν γιατί είναι απλά.

Λοιπόν στο θέμα μας τώρα!

Αφού τα φόρεσα έκανα και τα απαραίτητα στο μπάνιο και βγήκα έξω όπου πλέον τώρα βρήκα τον Noah να κάθεται στο κρεβάτι μου και να κοιτάει κάτι που κράταγε στα χέρια του με προσήλωση.

Εγώ πήγα κοντά του σιγά σιγά για να μην τον τρομάξω και είδα ότι κράταγε μια φωτογραφία.

"Noah" είπα σιγανά και του έπιασα το χέρι.

"Δεν τον γνώρισα ποτέ" είπε με την φωνή του να σπάει.
"Η μαμά μου δεν μου έλεγε πότε τίποτα για εκείνον" συνέχισε με την φωνή του να σπάει σε κάθε τέλος της λέξης.

"Δεν....δεν ξρ τι να σου πω Noah" είπα ψυθιριστα.

Ήταν αλήθεια όμως δεν ήξερα πως να τον παρηγορησω και αυτό με σκότωνε γιατί τον έβλεπα να πονάει.

"Δεν χρειάζεται να πεις κάτι αγάπη μου!" Είπε γλυκά καθώς με τράβηξε να κάτσω στα πόδια του.

"Σ αγαπώ" του ειπα σιγανά κοιτάζοντας τον στα υπέροχα μάτια του.

"Σ αγαπώ κι εγώ" απάντησε κι εκείνος και τότε ένιωσα τα χείλη του να κολλάνε πάνω στα δικά μου.

[......]

"Έχω μια δουλειά δεν θα μπορέσω να έρθω να σε πάρω μετά" είπε όταν είχαμε φτάσει έξω από το σχολείο.

"Εμ Εντάξει δεν είσαι ουτο σιαλως υποχρεωμένος!" Είπα σιγανά και χωρίς να πω κάτι άλλο βγήκα έξω από το αμάξι με την τσάντα στον ώμο μου.

Πήγα στο πίσω μέρος του σχολείου όπου είναι ήσυχα και έχει και μέρος για να κάτσω.

Βρήκα ένα παγκάκι και αφού άφησα την τσάντα μου απλά καθησα και σκέφτηκα.

Τα παιδιά έχω να τα δω 2 βδομάδες εκτός απ τη Luna που την είδα σήμερα το πρωί. Ευτηχως δηλαδή γιατί δεν έχω κανένα να με ενοχλεί.

"Έπ μικρή τι κάνεις εδώ?"

Γράψε λάθος

"Φύγε Jackson" είπα απότομα

"Τι έχεις πάθει ρε Meline! Πολύ απόμακρη είσαι" είπε εκείνος αγνοώντας αυτό που μόλις του είπα.

"Είμαι μια χαρά! Μόνο όταν σας βλέπω μου ανεβαινει το αίμα στο κεφάλι" είπα ειλικρινά και γεμάτη νεύρα.

"Δεν καταλαβαίνω το γιατί?" Ρώτησε και τότε ακούστηκαν ήχοι.

"Έπ Jack?" Είπαν τα παιδιά.

Βρε καλώς τους όλοι μαζεμένοι.

Jackson, Luna, Skot, marcus,Paul, Victoria, Elizabeth.

Πολύ ωραία

Σκέφτηκα και απλά καθησα και τους κοίταξα.

"Αδερφουλα?" Άκουσα την φωνή της Eliza στα ξαφνικά.

"Τι θες?"

"Θες να έρθεις μετά το σχολείο να πάμε μια βόλτα?" Με ρώτησε και καθησε δίπλα μου.

"Θα δούμε" απάντησα αδιάφορα και σηκώθηκα για να φύγω αλλά το κράτημα της με σταμάτησε.

"Προσπαθώ να επανορθωσω"

"Δεν καταφέρνεις πολλά" συνέχισα εγώ αδιάφορη και τράβηξα το χέρι μου για να φύγω.

Δεν κατάφερες τίποτα.

Γειά σας και πάλι! Δεν θα πω τίποτα γτ μόλις λίγα λεπτά πριν έγραψα ξανά αλλά μου διαγράφηκαν και έπρεπε να τα ξαναγράψω οπότε τα λέμε στο επόμενο κεφάλαιο 😘