This Time Not Roommates

κεφάλαιο 4ο

"Επιτέλους χριστέ μου" Άκουσα μια αντρική φωνή που δν μπόρεσα να προσδιορίσω καλά.

" Meline, Meline" Άκουσα ξανά την ίδια φωνή μόνο που τώρα άρχισε να με σκουνταει.

Εγώ άνοιξα σιγά σιγά τα μάτια μου καθώς εβηξα λίγο και μπροστά μου είδα τον Jackson. Ά τι ωραία που ξεκινήσαμε!

"Φύγε" είπα με πολύ βραχνή φωνή. Ωχ θεέ μου κρύωσα. Ένιωθα τον λαιμό μου να τον γρατζουνανε καθώς είπα μόνο μια λέξη.

"Ελα Meline είσαι άρρωστη" είπε εκείνος και πήγε να με πάρει από το μπράτσο και να με σηκώσει αλλά τραβήχτηκα.

"Τράβα στο διαολο!!" Φώναξα και ένιωσα την φωνή μου να σπάει. Ο λαιμός μου είναι τόσο χάλια και εγώ κάθομαι και φωνάζω για τον κάθε μαλακά.

"Τι ?" Ρώτησε καθώς γύρισε και με κοίταξε.

"Στο.Διαολο." είπα μέσα από τα δόντια μου ξανά.

"Πφφ ελα Meline" είπε αδιάφορα εκείνος και πήγε να με ξανά τραβήξει από τον αγκώνα αλλά πριν προλάβει άρχισα να προχωράω προς την αντίθετη κατεύθυνση.

"Γαμωτο" τον άκουσα να λέει και μετά από λίγο να με ακολουθεί.

"Δεν ακούς πότε έτσι?" Είπα καθώς με έπιασε από τον ώμο και με γύρισε προς το μέρος του.

"Θα το μάθαινες άμα με ήξερες λίγο καλύτερα εφόσον είμαι η μικρή αδερφή της.......κοπέλας σου" είπα με λίγο ύφος.

"Ποιο είναι το πρόβλημα σου?" Ρώτησε γεμάτος περιέργεια.

"Εσύ" είπα μονολεκτικά σταυρώνοντας τα χέρια μπροστά απο το στήθος μου.

"Γιατί εγώ συγκεκριμένα?"

"Γιατί........γιατί έτσι!!" Ειπα θυμωμένα και γύρισα την πλάτη μου για να φύγω.

"Είσαι τόσο ξεροκέφαλη!! Εγώ ηρθα εδώ ψαχνοντας σε όλο το βράδυ και εσύ μου λες ότι είμαι εγώ το πρόβλημα σου?" Φώναξε θυμωμένος αφού είχα απομακρυνθεί. Σίγουρα κάποιοι θα έχουν ξυπνήσει αλλά αυτό ούτε που με νοιάζει.

"Τράβα στην κοπελα σου αγόρι μου" του φώναξα κι εγώ κουνωντας το χέρι μου στον αέρα.

Γυρισε ξανά και άρχισα να περπατάω ώσπου έφτασα σε μια παραλία. Ωραία μέσα στο καταχείμωνο εγώ γυρναω σε παραλίες. Είμαι φυσιολογικός άνθρωπος πάντως αυτό να λέτε και στους άλλους.

Η άμμος ήταν παγωμένη γιατί έβγαλα τα παπούτσια μου αλλά δεν με ενόχλησε γιατί μου άρεσε.
Οι ώρες πέρναγαν και εγώ απλά καθόμουν και κοίταζα την γαλανά θάλασσα ενώ ο ήλιος άρχισε να ανατέλλει σιγά σιγά οσπου βγήκε και φώτισε τον ουρανό.

Το κινητό μου είχε μείνει από μπαταρία αλλά τελευταία φορά που κοίταξα την ώρα ήταν 5 το πρωί.

Αποφάσισα να φυγω γι αυτό σηκώθηκα και τιναχτηκα στο κωλο για να σκουπίστω από την άμμο. Χώρο να πάρω τα παπούτσια μου έφυγα ξυπόλυτη. Ήμουν πολύ κουρασμένη και δεν είχα δύναμη ούτε για να μιλήσω αλλά το πως έφτασα στο σπίτι μου χωριά καθόλου ύπνο εξέπληξε ακόμα κι εμένα.

Καθόμουν για τουλάχιστον 10 λεπτά εξ ω από την πόρτα του σπιτιού μου όταν χτύπησα κουδούνι και η μάνα μου άνοιξε την πόρτα.

Πήγε γρήγορα να με αγκαλιάσει αλλά έβαλα το χέρι μου στη μέση για να την αποτρέψει από το να το κάνει. Εγώ απλά μπήκα μέσα κοιτάζοντας το κενό αλλά απ ότι πήρε το μάτι μου όλα τα παιδιά και οι γονείς τους ήταν εδώ.

Σας έπιασε η ανυσηχια

Σκέφτηκα και ανέβηκα τις σκάλες για το δωμάτιο μου. Δεν νιώθω καλά.

Το κεφάλι μου πονάει, ο λαιμός μου είναι σαν να τον γδερνουν, το σώμα μου αδύναμο.

Κρυωνω

Πεινάω

Φοβάμαι

Πονάω....πολύ.

Ξάπλωσα στο κρεβάτι μου με τα βρώμικα ρούχα που φορούσα ακόμη και έκλεισα τα μάτια μου χωρίς να αφήσω να με πάρει ο ύπνος.