Hollywood Love/Romance-4-ever

Κεφάλαιο 7

Audrey

Το γύρισμα της σημερινής ημέρας δεν πηγαίνει καθόλου καλά. Ο Alexander, εκτός του ότι ήρθε αργοπορημένος, αναγκάζοντας ολόκληρο το συνεργείο να τον περιμένει, ξεχνάει συνεχώς τα λόγια του και μπερδεύει τους διαλόγους. Το μυαλό του φαίνεται να βρίσκεται αλλού συνεχώς και δεν μπορω να αποκρυπτογραφήσω την έκφραση του προσώπου του στα βλέμματα που μου ρίχνει. Πολλές φορές τσατιζομαι και του φωνάζω. Πίστευα ότι παρά την αλαζονική συμπεριφορά του, θα ήταν τυπικός στη δουλειά. Τουλάχιστον έτσι μου είχε πει ο Dave, ο οποίος αναρωτιέται τι μπορεί να συμβαίνει και συμπεριφέρεται έτσι ο πρωταγωνιστής της ταινίας του. Αφού βλέπουμε ότι σήμερα δεν πρόκειται να δουλέψουμε, αποφασίζουμε να φύγουμε νωρίτερα και να αναπληρωσουμε τον χαμένο χρόνο αύριο. Μετά τα χθεσινά νιώθω άβολα να πιάσω κουβέντα με τον Alexander όποτε φευγω όσο πιο γρήγορα γίνεται, για να τον αποφύγω. Ευτυχώς τα καταφέρνω, και σε λίγα λεπτά βρίσκομαι στο αμάξι μου.

Αλλάζω ρούχα στα γρήγορα και πηγαίνω στο Sea, ένα αρκετά επίσημο εστιατοριο, όπου έχω ραντεβού με τον Charles για μεσημεριανο. Η σχέση που έχουμε μεταξύ μας είναι εξαιρετική, αν και δεν είμαστε πολύ διαχυτικοι ο ένας με τον άλλο, ιδιαίτερα σε δημόσιους χώρους. Πιο εύκολα θα μας περνούσε κανείς για κολλητούς, παρά για ζευγάρι. Όταν φτάνω, τον βλέπω να κάθεται στο συνηθισμένο τραπέζι, το τραπέζι μας, όπως το αποκαλούμε και με χαιρετάει με μια θερμή αγγαλια και ένα γλυκό φιλί στο στόμα. Το συγκεκριμένο μαγαζί, έχει μοντέρνο στυλ, και όλοι οι παρευρισκόμενοι είναι επίσημα ντυμένοι. Με την ακρη του ματιου μου βκεπω καποιους δημοσιογραφους στο βαθος, που προσπαθουν να μας τραβηξουν φωτογραφιες "διακριτικά", αλλα τους αγνοω. Αφού παραγγελνουμε τα φαγητά που έχουμε επιλέξει από τον κατάλογο, ξεκιναω να συζητάω με τον Charles.
-Δείχνεις πανέμορφη για μια ακόμη φορά! Με κολακεύει.
-Ευχαριστώ πολύ καλέ μου. Του απαντάω χαμογελώντας του.
-Πως ήταν η πρώτη σου μέρα στη δουλειά? Με ρωτάει ανταποδιδοντας το χαμόγελο.
-Θα μπορούσε να ήταν και καλύτερη. Του λέω ειλικρινά.
-Γιατί? Τι συνέβη? Alexander συνέβη, σκέφτομαι από μεσα μου.
-Ο συμπρωταγωνιστής μου, δεν ήταν συγκεντρωμένος και κατέστρεψε όλο το γύρισμα. Ξεχνούσε συνεχώς τα λόγια του και δεν έχανε ευκαιρία να με εκνευρίσει. Του απαντάω, με τα νεύρα μου να έχουν φουντώσει, με τη γενικότερη συμπεριφορά του.
-Μην ανησυχείς μικρή μου, ειμαι σίγουρος ότι όλα θα πάνε καλά. Μου λεει βάζοντας με στην αγγαλια του, σε μια προσπάθεια να με ηρεμήσει. Και μπορώ να πω ότι τα καταφέρνει πολύ καλά.
-Ας μην ξανασυζητησουμε για το πρωινό μου, προσπαθώ να το ξεχάσω, πες μου εσύ. Πως ήταν η βάρδια σου?
Ρωτάω προσπαθώντας να αλλάξω την κουβέντα.
-Αρκετά κουραστική, ένας ασθενής είχε κάνει μετάσταση και έπρεπε να χειρουργηθεί αμέσως. Εκανα ότι καλύτερο μπορούσα, αλλά μόνο ο χρόνος θα δείξει αν θα μπορέσει να γιατρευτεί.
-Charles, ειναι υπέροχο που κάνεις τόσα πολλά για ατομα που ουσιαστικα δεν γνωριζεις καν. Θαυμάζω πάρα πολύ το έργο σου, να το ξερεις αυτο. Αλλά κι εγώ σε χρειάζομαι. Μπορει να ειμαι πολυ εγωιστρια που το λεω αυτο και να γίνομαι παραλογη όμως τελευταία σε βλέπω ελάχιστα.
-Κι εμένα μου λείπεις, αλλά ξέρεις ότι δεν γίνεται αλλιώς. Η καριέρα μου είναι πολύ σημαντική για μενα. Μου απαντάει κι ενώ κατσουφιάζω αναγνωρίζω πως έχει δίκιο. Εξάλλου κι εγώ έχω πάθος για τη δουλειά μου και δεν θα την εγκατέλειπα για κανένα λόγο.
-Ενταξει, καταλαβαίνω...
Του λέω απαλά, και ετοιμαζόμαστε να επιστρέψουμε στο σπίτι μου. Έχουμε τελειώσει με το φαγητό και το κρασί μας, τα οποία ήταν γευστικοτατα και φοράμε τα μπουφάν μας, αφου ήδη έξω έχει αρχίσει να κάνει ψύχρα.