VERBORGEN VERLANGENS | ✓

ZEVEN

Het was een donkere nacht. Het was koud, nat en bewolkt. De vochtdruppels die van de bomen af vielen, belandde op de tent van Joey en Matt. Nu zou je denken dat dat niet heel erg was, maar echt waterdicht was hun geweldige tent niet. Met als gevolg dat alles klam was geworden. De dekens, het luchtbed, de kleren. Niets was meer volledig droog. Dit deed het humeur van de jongens ook niet ten goede toen ze wakker werden. Normaliter is Joey een positiviteitsmonster. Hij is nooit echt pessimistisch en maakt er een meditatie van als iets mis gaat. Je kan het hem gewoon horen zeggen: 'Ik kan nu boos worden, maar het is al gebeurd. Behoud je kalmte en ga verder.' Die kalmte kende Matt niet hoor. Maar ditmaal had Joey hem ook zitten. Hij was tot op het bot koud geworden en niets kon hem meer warm maken. Hij wilde naar huis. Onder een échte deken liggen. Zonder natte ondergrond. Zonder gedoe. Gewoon, warmte.

Matt daarentegen was nog lang niet klaar met de vakantie. Tuurlijk, dit was niet erg leuk, maar het kon erger. De rollen waren dus omgedraaid. Onze pessimist is een optimist geworden en onze optimist een pessimist.

'Ik ga douchen,' zei Joey terwijl hij met nijd de tent uitstapte. De lucht was nog steeds vochtig en de koude wind blies tegen Joey's huid. Met een versnelde pas, liep hij naar de doucheruimte. Hij kleedde zich uit toen hij een hokje bemachtigd had. Dat zou ook iets zijn wat hij niet zou missen; de douchehokjes. Hij douchte liever thuis, onder zijn eigen douche. Op het moment zag hij niets meer zitten. Hij wilde gewoon naar huis. Niet omdat hij zo'n zeikerd was, maar gewoon omdat hij het tot op het bot koud had. 

~

'Ik wil naar huis,' zei Matt toen Joey het tentje binnen stapte. Joey keek hem aan. Hij keek weer weg en pakte zonder iets te zeggen zijn tas.

'Ho, ho,' zei Matt terwijl hij begon te lachen. 'Het schijnt morgen weer zonnig te worden.' Het was even stil. 'We kunnen dus wachten op morgen, zodat de tent droog is, of we zijn echte mannen en laten ons niet wegjagen door een beetje regen.'

Joey keek naar de grond. 

'Weetje,' begon Joey, ' dit lijkt mij gewoon niet zo'n goed idee.'
'Waar heb je het over?' vroeg Matt met een licht verbaasde blik.

'Gewoon, ons.'
'Hoe bedoel je?'

Joey wist niet hoe hij zijn gedachtes moest verwoorden - de gedachtes die overigens vrij plotseling te boven kwamen. Veel van die gedachtes klopten niet met wat zijn gevoel tegen hem zei. Het was zijn verstand die ditmaal tegen hem sprak. 

'Dit hoort niet, dat weet jij ook,' aldus Joey.
'Oké, je hebt gelijk.'

Iets in Joey knapte. Dat was niet het antwoord wat hij wilde horen. Hij wilde horen dat Matt stapel verliefd op hem was. Dat hij niet meer zonder hem kon. Dat hij de enige was die hem zo'n speciaal gevoel kon geven. Maar nee, dat zei hij allemaal niet. Het was een koele, onverwachte 'je hebt gelijk'. En dat, dames en heren, deed pijn. Hij was niets meer dan die zogenaamde blonde, domme chicks die ze zouden neuken. Hij was gewoon een speeltje. Een sekspop. Een zaadslet. That's all.

'Laten we maar naar huis gaan,' vervolgde Matt.

Het was voor Matt eigenlijk ideaal. Zo hoefde hij geen harten te breken, hij kon het op deze manier mooi afsluiten. Geen gedoe, geen gedonder. Het was immers Joey zelf die er een eind aan maakte. Tuurlijk, het was ergens wel zonde. Maar stel je voor dat iemand er achter kwam dat Matt verliefd was op een jongen. Dat zou zijn hele imago schaden. En wat zouden zijn ouders wel niet denken?

Zo gezegd, zo gedaan. De twee pakten hun tassen in. Zwijgend. Er werd geen woord gewisseld. Zelfs niet in de auto op de terugweg. Er heerste een doodse stilte tussen de twee. Ze snapten beide wat er ging gebeuren: niets. Dag vriendschap. Dag liefde. Dag seks. Hallo tranen en verdriet. Nou ja, dat laatste geldt waarschijnlijk alleen voor Joey. Als Matt gewoon iets had gezegd van 'weet je het zeker?' of, 'denk je dat dat het beste is?'

Huilend belandde Joey op bed.