Stom

"Zij"

Het is inmiddels al weer 5 dagen geleden sinds mijn "ongeluk". Mijn oom en tante zijn samen in de eigenlijk veel te kleine ruimte komen zitten op een kinder krukje en een bureaustoel. Best een gek gezicht. Mijn oom, die best wel stevig is al zeg ik het zelf, die met zijn benen wijd zit om zo zijn evenwicht niet te verliezen. Het doet me denken aan het liedje van kabouter spillebeen.
De deur gaat open en ik schrik op uit mijn relatief belachelijke maar toch redelijk komische dagdroom over oom spillebeen. Het is de zuster die mijn infuus komt vervangen. De toegediende pijnstillers helpen ook al niet echt voor het dagdromen en dat ik de hele dag in bed lig zeker niet. Gelukkig houden de pijnscheuten die ,desondanks de pijnstillers, af en toe toeslaan als een roofdier op zijn prooi me wakker. De dokter zei dat ik er goed vanaf ben gekomen en dat ik ook dood had kunnen zijn als ik iets hoger was geraakt. Nu wil ik hem best gelijk geven maar in een situatie als deze spreek ik zelf niet van geluk als ik gebroken neus en vingers heb, gecombineerd met een kaak die uit de kom was, enkele lichte interne bloedingen en een flinke hersenschudding met ongeveer 20 blauwe plekken. Maar er zit wel iets positiefs aan vast. Ik heb "haar" leren kennen. Mijn oom en tante staan net op na een praatje met de zuster over wat de stand van zaken is en voor zover ik het heb kunnen horen met de aanhoudende piep in mijn linker oor zal ik over 4 dagen uit het ziekenhuis ontslagen worden. Fijn. Het zal fijn zijn eindelijk het bloed weer eens door mijn benen te voelen lopen. Na zo een lange tijd stil liggen ben je het wel zat. Dan pas leer je de kleine dingen in het leven te appreciëren. Zo mis ik bijvoorbeeld al een paar dagen school.
Ik schrik nogmaals op als ik een hand op mijn schouder voel. Oom en tante zijn al lang al weg, en wie kan het anders zijn. Mijn hersenen proberen zo goed mogelijk te functioneren als mogelijk is na een dutje van enkele uren. Mijn brein is als een harde schijf van een computer: Het slaat normaal gezien alles prima op, maar nu er met een honkbalknuppel tegenaan gemept is doet het niks meer correct. Niet de beste vergelijking maar veel kan ik niet verwachten van mezelf. Ik knipper met mijn oog. Ik voel een pijnscheut en herinner mezelf dat een van de blauwe plekken op mijn oog zat. Al omhoog kijkend merk ik dat er een vrouwelijk gestalte voor me staat. Of het is een man met haar tot aan zijn rug, die tevens op stiletto's loopt. Mijn gehoor is er niet op achteruit gegaan valt wel te merken. Ik strek mijn arm uit om een hand op de schouder te leggen waarmee ik wil gebaren dat ze dichterbij moet komen, maar mis mijn doelwit omdat ik geen diepte kan zien waarna mijn hand mis grijpt en naast mijn bed blijft hangen. Gelukkig werd de hint begrepen en het gestalte komt dichterbij. Ik kan nu zien dat de zo net nog vage geestesvorm een metamorfose heeft ondergaan en zichzelf heeft ontpopt tot een meisje met blond haar, grijs-blauwe ogen en kuiltjes in haar wangen. Blijkbaar lacht ze dus het zal niet een of andere knappe stagiaire zijn die heeft besloten dat ik nog een dosis morfine nodig heb. Anders zou ze niet lachen, toch?
Naarmate ik langer kijk wordt het beeld scherper en ik kan eindelijk zien wie er staat. Na een mislukte poging terug te lachen, mijn gezicht is nogal verlamt vanwege de pijnstillers, wuif ik een zuster hierheen en maak duidelijk dat ik een gesprek wil voeren en dat het infuus dus niet op standje 200 hoeft te staan. Daarna klop ik met mijn hand op het bed en maak duidelijk dat ze kan komen zitten. Na een ongemakkelijke periode van stilte die wel een eeuwigheid leek te duren ontsnappen de eerste woorden uit haar mond: "Hey...", en: "Hoe gaat het?" Typische eerste vraag, ze voelt zich dus even ongemakkelijk als ik bedenk ik me. Ik moet er voor zorgen dat de sfeer een beetje beter wordt want op het moment is de sfeer te vergelijken met die van een kerkhof. Ik open mijn mond voor een luttele seconde alleen om hem vervolgens weer te sluiten met een bedenkelijke uitdrukking op mijn gezicht. Met een ingehouden lach kijkt ze me aan. Opgelucht besef ik dat ons gesprek vanaf hier wel vlotjes zal lopen. Voor zover je het een "gesprek" kan noemen.
Ze vertelt nu al 50 minuten lang over van alles en nog wat en ik zit nog steeds te genieten van ieder woord wat over haar lippen komt. Ze begon wat langzaam maar ze is nu wat losser. De verhaaltjes over koetjes en kalfjes zijn zeker beter dan mijn ooms verhalen over hoe knolrapen onderschat worden als wintervoedsel in de snert en ik probeer dan ook regelmatig te antwoorden op haar vragen en knik aandachtig ja. Even verzink ik in mijn eigen gedachten en merk ik niet dat ze iets aan me vraagt. Ik krijg een tikje tegen mijn schouder precies op een blauwe plek en ik schrik wakker uit mijn trans. "Hey ehm...Wat is er nou eigenlijk allemaal gebeurt voordat ik je vond?" Ik kijk op en zie 2 opgetrokken wenkbrauwen. "Als je het liever niet vertelt hoeft het niet hoor, het is alleen dat ik het nog steeds niet snap." "Hoe komt een jongen van jouw leeftijd 'S nachts terecht in een kelder onder een antiekzaak waar hij vastgebonden zit op een stoel, onder de blauwe plekken en het bloed?" Ik laat ontsnappen wat lijkt op een zucht en kijk haar hopelijk "betekenisvol" aan maar kom er achter dat het waarschijnlijk er meer uitzag als een kind dat probeerde zielig te lijken om zo sympathie op te wekken bij zijn ouders. Niet echt de indruk die ik op wilde wekken maar ze blijkt het te snappen. Ze staat op en wijst naar de klok. 5 uur. Ze pakt haar handtas en staat nu recht naast mijn bed. "Tot morgen dan maar?" Mijn wenkbrauwen trekken uit automatisme op en er verschijnt een grijns op mijn gezicht. "Dat is een ja neem ik aan?" Ik knik hevig en krimp dan weer ineen vanwege de pijn. Ze lacht nogmaals en leunt dan voorover. Haar blik kruist die van mij voor een paar seconden en we blijven deze korte tijd in elkaars ogen staren. Dan vanuit het niets kust ze me op de lippen, draait zich om en loopt weg. Verbijsterd blijf ik alleen achter, enkel om haar nog net aan het einde van de gang het hoekje om te zien lopen waarna ze vervolgens de lift naar beneden zal pakken.