Stom

Door het slijk

Het is zondag middag en de vogeltjes fluiten. Fluiten is overdreven, want het zijn kraaien, maar het zijn vogels. Ik ben al 2 weken thuis uit het ziekenhuis en alles gaat weer zoals het eerst was. Behalve 1 ding. Zij is er nu. Ze komt regelmatig langs. Soms S'ochtends al om naar school te gaan en soms S' Avonds om een kopje koffie te drinken en met oom en tante te praten over ethische conflicten tussen de generaties. Mijn oom vind het nogal lastig om van haar te winnen en ergert zich er van tijd tot tijd wel aan maar tante schijnt er geen problemen mee te hebben. Ik kan merken dat ze blij voor me is. Hoe kan ik dat merken? Afgezien van het feit dat ze het altijd over haar en mij wilt hebben is ze een stuk blijer in het algemeen. Men zou kunnen zeggen dat ze deelt in mijn geluk.
Ik hoor een geluid en kijk op van mijn oh zo interessante biologie boek. Al zoekend schuifel ik door mijn kamer en net voordat hij van mijn nachtkastje af trilt grijp ik mijn telefoon vast. 137 berichten in 2 gesprekken. "KlasWhapGroep". Geniale naam, ik had zelf niets beters kunnen bedenken zeg ik in mezelf met een overdreven sarcastische stem. Ik wrijf over mijn gezicht uit ergernis en verdrijf de gedachten uit de groep te stappen. Ze mogen dan wel irritant zijn en praten als een stelletje oude demente dames die aan elkaar moeten uitleggen hoe bingo ook al weer werkt maar er wordt ook huiswerk doorgestuurd in de groep. De voordelen afwegen tegen de nadelen wordt wel erg moeilijk als men omgeven is door wat lijkt grotendeels imbecielen te zijn. Na de groep op mute te hebben gezet voor de komende 8 uur ga ik terug naar het hoofdmenu. "Heyyyy, ga je mee rondje wandelen fzo? Ik VV me :-/". Een glimlachje kruipt in me omhoog als ik het berichtje voor de zoveelste keer lees en nadat ik een gepaste opmerking heb verzonnen type ik mijn antwoord:"Ja sure, als jij mij met m'n biologie huiswerk helpt :-P, hoe laat bij jou?" Trots als een kunstenaar op zijn kunstwerk druk ik op verzenden en ik leg mijn telefoon weer weg om hem gelijk weer op te pakken. Dat was een snel antwoord denk ik bij mezelf. "Ja, zo snel mogelijk uiteraard! En ik zal je wel weer helpen hoor XOXO." Zorgvuldig lees ik het korte berichtje en pak daarna mijn jas om vervolgens met een kort afscheid van mijn oudjes de benen te nemen.
Ik trek aan de bel, wacht een paar seconden waarna ik begroet wordt door geblaf en het gekletter van nageltjes op laminaat. Ik trek nogmaals aan de bel en hoor een plagerige meisjesstem van boven klinken: "Eventjes wachten meneertje ongeduld, ik moet me nog omkleden." Haar ouders zijn klaarblijkelijk niet thuis en dus kan ze doen wat ze wilt. Ze merkt altijd op hoe haar ouders niet willen dat ze langere douches dan 15 minuten neemt, maar dat ze juist houdt van onnodig lange douches nemen. Dat zal ze nu ook wel gedaan hebben want ze is de tijd duidelijk vergeten. Ik kijk op mijn horloge. 10 over half 3 in de middag. Ik had gezegd er rond half 3 te zijn. Ik pak mijn telefoon en bel haar nummer. De telefoon gaat over en ik hoor boven in het huis een ringtone af gaan. Ik wordt weggedrukt. Enkele minuten later wordt de voordeur open gedaan en op de deurmat staat een meisje met kleddernat haar, een gezicht dat maar voor de helft opgemaakt is en alleen een handdoek om haar middel als kleding. "Heeft niemand je vertelt dat staren onbeleefd is?" Zegt ze. Ik kijk weg van het nogal vaag uitziende beeld en houd mijn hand voor m'n ogen. Ze probeert een streng gezicht te trekken maar haar mondhoeken trekken omhoog en ze trekt me naar binnen. "Zoals je al kan zien was ik nog niet helemaal klaar. Nog eventjes wachten!"
Ik ga in de woonkamer op de leren bank zitten die, voor mijn gevoel, nog comfortabeler zit dan hij eruit ziet en zak onderuit. Van bovenaf de trap hoor ik haar roepen: "En je hoeft niet te bellen hoor, dat heeft toch niet zoveel nut met jou." Flauwe grap denk ik bij mezelf. Maar wel een goede flauwe grap. Niet zo een waar je bij wenst dat hij nooit gemaakt was. Een aangename flauwe grap. Ondertussen dat ik mijn filosofie over het maken van flauwe grappen aan het uitbreiden ben is zij al naar beneden gelopen en heeft voor ons beiden een glas ingeschonken en is naast me komen zitten. "Dus, vertel maar eens wat je probleem is." Ik rol met mijn ogen en geef haar een stomp tegen de schouder. "Hey! Niet zo stom doen hoor." Zegt ze haast proestend. Ik neem een slok van mijn drinken en doe alsof ik het niet opgemerkt heb. Nu krijg ik een stomp op mijn schouder. "Kom op zeg niet doen alsof je hem niet leuk vond." Ik kijk naar links en kijk recht haar parelachtige ogen in die zich als een onderwaterwereld voordoen waar ik zojuist ingedoken ben. Ik sta op, gooi mijn jas over mijn schouder en loop naar de voordeur. Als een kuiken van een eend die achter haar moeder aan waggelt loopt ze naar me toe en druk liefhebbend haar vinger op mijn neus. "Jij bent hem!" Zegt ze waarna ze haar jas van de kapstok af grijpt en het op een lopen zet. Lichtelijk verwonderd blijf ik achter in de deuropening staan. Een paar meter verderop draait ze zich om, kijkt me aan en roept dat ik niet zo moet staan lanterfantenen.
Er staat een flink briesje op de dijk. Bommel de terriër loopt enkele meters verderop te snuffelen aan een bos met brandnetels die hij waardig dient voor zijn territorium wat enkele seconden later blijkt. Spontaan is mijn zin naar een warm kommetje brandnetelsoep gezakt, ik eet thuis wel een droge boterham. "Eventjes wachten hoor, mijn veter zit los!" Ik kijk geschrokken om en merk dat ik haar heb achtergelaten. "Wacht eens eventjes, en draai je om." Ik trek mijn wenkbrauwen op. "Ik moet je goederen eventjes inspecteren." Zegt ze met een grimas op haar gezicht. Ik lach, ook al kan ik dat niet echt goed. Ik draai me om en eventjes later voel ik een klap op m'n reet en ze rent me voorbij. "Alles in orde hoor meneer, gaat u maar door." Dan uit het niets een kef. Een enkele, doffe, miezerige kef. Bommel heeft vast een eend gevonden. We lopen op het geluid af en zien al snel waarom de kef zo zielig klonk. Hij kwam vanuit een oude waterzuiveringsinstallatie. Onze heldhaftige terriër staat in een semi opgedroogd gedeelte van de installatie tegenover een muis en gromt ernaar alsof het hem naar zijn leven staat. Als een gladiator in het amfitheater staat hij daar, maar de strijd is al snel beslist wanneer het knaagdier besluit de benen te nemen verder het stelsel in. Onbedacht kukelt dat uilskuiken van een hondje erachteraan. "Bommel!" In shock kijkt ze op van het tafereel dat zich zojuist heeft afgespeeld, grijpt dan plotseling naar mijn arm en sleept me door het slijk en de veelste kleine ingang mee de installatie in. Pikkedonker, dat is het nu. Ik kan nog net de contouren uitmaken van de kleine ruimte. 2 meter bij 3 meter ongeveer? Met natte voeten en een zere arm sta ik daar dan. Bommel is al snel gevonden en word door haar in de nu met modder en afval besmeerde armen gesloten. Ik hoef in ieder geval geen knuffel meer. "En nu weg hier smerige zooi!" Dat hoeft geen 2 keer tegen me gezegt te worden. Ik draai me om en verzet mijn rechter voet om uit deze beerput van een plek te komen. Ik zet mijn voet neer, voel iets, stap mis en voordat ik het weet lig ik met mijn gezicht in de drab. Recht voor me ligt een voorwerp. Ongeveer even groot als een tas, maar harder. "Hahahaha gaat ie?" Ik kijk op naar haar, zie de lol in van de situatie en glimlach. Dit was een minder slimme keuze, want nu zit er niet alleen modder op mijn gezicht, maar ook nog in mijn mond. "Ik geef er geen kusje op hoor!" Heel flauw denk ik. Ik krabbel omhoog, pak het voorwerp vast en bekijk het aandachtig. Een koffer. "Wat is dat?" Ze kijkt met open mond naar het koffertje en zet Bommel weer neer tot opluchting van Bommel die eindelijk na een lange periode weer fatsoenlijk adem kan halen. Ze steekt langzaam haar hand uit naar de koffer. Ik trek de koffer weg, kijk haar verbaast aan en bestudeer het verder. "Maak open die handel!" "Ik wil weten wat erin zit!" Zojuist had ze mij nog ongeduldig genoemt maar zij is even erg. Wel aantrekkelijk moet ik zeggen. "Too slow." Verbouwereerd blijf ik met lege handen achter. Een klik en een piepend geluid later kijken we samen in het nu geopende koffertje. Een hoopje papier en een metalen object ter grootte van een gebalde vuist. Op het papier staat een heleboel tekst in het Frans, Duits en Pools. Sommige zijn zelfs in wat lijkt Latijns te zijn geschreven. 2 papieren zijn echter anders. Een met Nederlandse tekst waar het gaat over een diefstal van de koning en de ander met een tekening. Een tekening van een...ei.