Falling Apart (Shawn Mendes F.Fiction)

Κεφάλαιο 9

 Πλιζ  διαβάστε την ερώτηση στο τέλος με τα μαύρα γράμματα.

"Camila σε παρακαλώ βγες έξω" Άκουσα την φωνή του Cameron έξω από το δωμάτιο μου. Είμαι κλεισμένη εδώ μέσα από την μέρα που γυρίσαμε πίσω. Δεν θέλω να βγω έξω.Η εικόνα του πατέρα μου με την οικογένεια του. Τόσο χαρούμενοι, μακάρι να το είχα και εγώ αυτό. Αλλά δεν είχα ποτέ μια τόσο όμορφη οικογένεια.

"Camila μωρό μου ανοιξε την πόρτα να δω ότι είσαι καλά" Είπε ο Shawn αλλά τον αγνόησα.

"Camila άνοιξε" Φώναξε και χτύπησε την πόρτα αλλά εγώ το μόνο που έκανα ήταν να σηκωθώ και να αρπάξω το ημερολόγιο της μητέρας μου από το συρτάρι του γραφείου μου.

"CAMILA ΜΑ ΤΟΝ ΘΕΟ ΘΑ ΣΠΑΣΩ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ" Ούριλιαξε ο Shawn και κοπάνησε μπουνιές στην πόρτα.

"Φύγετε" Είπα αδύναμα και ξανά έκατσα στο κρεβάτι μου. Άνοιξα το ημερολόγιο σε μια τυχαία σελίδα.

17 Μαρτίου 1999 (μέρος 1ο, το προηγούμενο ήταν το 2ο που έγραψα στον πρόλογο)

Στέκομαι στην πίσω μεριά της εκκλησίας και σε λίγα λεπτά θα πάω να μοιράσω τις μπομπονιέρες μαζί με τις άλλες δύο. Ήταν το ποιό φρικτό πράγμα αυτό που συνέβει εκεί μέσα. Είδα το πατερ να τους αλλάζει τα στέφανα, να χορεύουν τον χορό του Ησαία και τον κουμπάρο να τους περνάει στα δάκτυλα τις βέρες. Ήταν χαρούμενοι και ευτιχισμένοι. Εγώ όμως όχι. Η καρδιά μου έσπαγε κάθε φορά που τον έβλεπα να της λέει σ'αγαπάω στο αυτί για να μην τον ακούσουν όμως εγώ που στεκόμουν πίσω του τον άκουσα. Κάθε λίγο και λιγάκι της έλεγε σ' αγαπω. Βούρκωνα κάθε φορά που της χαμογελούσε και του χαμογελούσε πίσω. Ζηλευω. ΝΑΙ ΖΗΛΕΥΩ. Ζηλεύω γιατί θα ήθελα να ήμουν στην θέση της. Να είμαι έγκυος στο παιδί του, που είμαι οπότε αυτό δεν μετράει. Να φοράω ένα τόσο όμορφο νυφικό και εκείνος με το γαμπριάτικο κοστούμι να με περιμένει στις σκάλες τις εκκλησίας. Να μου λέει σε αγαπώ και εγώ να του χαμογελάω. Να στάζουν τα χαμόγελα μας ευτυχία και να ξεχιλίζουν τα μάτια μας από αγάπη. ΜΙΣΩ. Μισώ τον εαυτό μου επειδή δεν έκανα τίποτα για εκείνον για εμένα, για εμάς.

Γυρίζω πίσω και βλέπω πάνω στην σελίδα κολλημένο έναν φάκελο. Βγάζω προσεκτικά την κολλητική ταινία. Ο φάκελος έχει πάνω το όνομα του πατέρα μου και μια άλλη διευθηνση. Ηθελε να του στείλει γράμμα. Το ανοίγω και βλέπω ότι η ημερομηνία είναι την μέρα που έφυγε. Το κοιτά και βγάζω από μέσα το χαρτί. Είναι φθαρμένο και το μολύβι έχει σχεδόν σβήσει όμως αυτό δεν με εμποδίζει από το να το διαβάσω. Μου αρέσει που η μαμά μου είχε τόσο ωραίες σκέψεις, που γράφει τόσο όμορφα. Τον αγαπούσε τον πατέρα μου. Φαίνεται.