PAMAHIIN: WAG KANG SUMUWAY

Hi wattpad readers. Just want to greet all of you a Merry Christmas and a Prosperous New Year. Nga pala, di ko muna maiupdate yung unang kong story na "You Wouldn't Believe This" kase, parang nakakabagot na yung story. Pero kung gusto niyo. basahin niyo pa rin yung previous chapters. Haha. So, dito muna ako magfofocus sa "Pamahiin: Wag kang sumuway" Kasi sa tingin ko, may mas excitement to. Inspired pala to sa "Pagpag: Siyam na buhay" although di ko pa siya napapanood. Okay, MMK na to. Start na ho. Enjoy!

-------------------------------------

Naniniwala ka ba sa mga pamahiin? Sa mga sinasabi ng lolo't lola mo? Mga taong nakatatanda? Naniniwala ka ba sa bawat ikinikilos mo ay may kaakibat na swerte o malas, mabuti o masama? Alam mo na nga ba lahat ang mayroon dito sa mundong ating ginagalawan? Kasi kung ako ang tatanungin mo, WALA. Wala akong alam sa mga pamahiin.

Ako pala si Harry. Mahilig ako sa Blue. Blueng panyo, damit, jacket. Haha. Isang normal na binata na nabubuhay sa loob ng bahay. Di ako pala-labas ng bahay. Lagi lang akong nakakulong sa kwarto. Nakikinig ng musics, nanonood ng mga movies o kaya naglalaro ng mga games. Typical ako kumbaga. Pumapasok sa school, aalis, naglalakwatsa. Normal na kabataan, normal na buhay. Subalit magsisimula itong magbago nang makatanggap kami ng nakakagigimbal na balita.

Ralph: Ate! Ate Clary! Ate! (habang kinakalabog yung lamesa sa carinderia namin.) (Si Ralph pala yung tanging kaibigan ko dito sa bahay maliban sa school. 18 years old na siya habang ako 17 pa lang. Mahilig siya sa dilaw na mga bagay. Lalo na kapag sa damit. Nako ang itim pero mahilig sa dilaw. Anw, sa tingin ko nga may gusto to kay ate clary eh.)

Ate Clary: Oh bakit Ralph? Maingay ah. (sabay taas ng kilay sa kanya) (Si Ate Clary pala, ang kapatid ko. Dalawa na lang kami mula nung iwan kami ng mga magulang namin sa aming lolo't lola. Bente-singko na siya at nagtatrabaho bilang customer service sa isang mall airline at paminsan minsang nagtatrabaho din sa aming carinderia kapag day off. Ang paborito niyang kulay ay pula lalo na sa kotse. Di kami mayaman pero hindi rin naman mahirap. Si ate na ang parang nanay ko, dahil na rin sa malaking agwat namin.)

Kuya Ralph: Nakita ko lang dito sa harap ng tindahan niyo. (apurang apurang inabot.)

Ate Clary: Ano ba to? Teka nga. (dahan dahang binuksan yung envelope at may dilaw ng letter sa loob.)

Kuya Ralph: Ano yan ate?

Ate Clary: Napaka-pakielamero mo naman. (inis na sambit pero malakas ring binasa yung sulat)

This is to inform you that your relative Mr. Rodolfo R. Desinio died during an important conference. He died from a massive heart attack. His wake will be held at St. Peter's Church on Oct. 29, 2013. We are expecting your presence on the said date. Giving you our condolences.

Harry (ako): Ate ano ba yan? Sakit sa ulo. Hahaha.

Ate Clary: Eh, may kamag anak daw tayo na namatay. (medyo weird ang mukha)

Harry: Huh? eh wala naman akong kilalang Rodolfo eh. Baka naman nagkamali lang ng bigay. Ito kasing si Ralph eh. Kuha ng kuha. Baka mamaya sa kapit bahay yan.

Kuya Ralph: Talaga. Eh address nga ninyo yung nakalagay diba.

Harry: Asan? (Tiningnan yubg letter at wala ngang address) Oh? ASAN DYAN? SABIHIN MO! ASAN!

Ate Clary: Ashush!! Ang ingay niyo! Alis alis. Magbubukas na ko ng tindahan. Harry, tulungan mo ko dito, magpunas ka ng lamesa.

Harry: Sige na. Alis ka na nga dito Ralph. Balik ka na lang mamaya.

Ralph: Wag na. Tulong na ko. Haha. nakakatamad umuwi ng bahay. (kumuha rin ng pamunas at nagpunas ng mga kaldero.)

Harry: Ate ano ba ipapaluto mo kay manang para dito sa carinderia?

Ate Clary: Basta. pero ano ba gusto mo mamayang tanghalian?

Harry at Ralph: KARE KARE!

Ate Clary: Nako, nagsabay pa! O siya-siya, alis na dyan at magaayos na ko.

Harry: Sige. Akin na yung letter. Basahin ko lang din. (kinuha yung letter sa apron ni ate clary)

Harry: Tara Ralph. Taas tayo.

Dali dali kaming umakyat sa kwarto ko at nagbukas ng xbox. Isang oras lang naman habang di pa bukas yung kainan. Tutulong din kasi kami. Tutal weekend lang naman kami tumutulong eh. Anw, nilapag ko yung sulat sa study table ko na may maraming gamit sa ilalim ng mamahalin kong ballpen na binili ko pa sa SM.

-------------------------------------

Please Share Read Vote. Salamat readers. Update me kung suaundan ko na. Salamat uli.