Avery
,,Zo." mompel ik tegen mezelf en ik hijs mijn natte broek weer omhoog. Glimlachend loop ik terug, maar wanneer ik merk dat Niall er niet meer staat, verdwijnt mijn glimlach.
Heeft hij me nou in de steek gelaten? Ik dacht dat hij me zou helpen, om Grace te zoeken. Het was z'n 'Pinky-Promise'. Teleurgesteld schop ik een takje weg. Hoe had ik ooit kunnen denken dat hij me als een vriend zag? Iedereen is gewoon hetzelfde, behalve Grace. Nu Grace waarschijnlijk dood is, mag niemand mij meer. Ik val op mijn knieën neer en begraaf mijn gezicht in mijn handen.
Al vanaf het begin van mijn basisschool, hoorde ik er niet helemaal bij. Ik werd tot groep 6 nog niet gepest, ik was gewoon zó verlegen dat ik altijd alleen was. Vanaf groep 6 kreeg ik het zwaar te voorduren. Iedereen in de klas pestte me. Op de middelbare school, kwam ik Grace tegen. Ze was de vrolijkste van de school, en ook de aardigste. Want de andere negeerden me. Je kan makkelijk horen, dat iemand gepest werd, maar als je het mee hebt gemaakt, weet je pas écht hoe het voelt.
Ik sta strompelend op, en wrijf mijn tranen weg. Waar moet ik heen? Ik ken hier voor geen meter de weg, en terug gaan kan niet. Daar is nog het stromende water, dus die kant valt af. Snikkend begin ik vooruit te lopen. God mag weten waarheen.
Niall
Naar mijn gevoel loop ik al uren te zoeken. Ik ben terug, over de weg gaan lopen. Ik herken niks van deze plaatsen. Zou dat moeten, als je voor een concert voor de eerste keer op een plaats bent? Zuchtend steek ik mijn handen in mijn zakken. Ik moet haar vinden. Een vrij harde wind waait langs me heen. Zal de tornado er nu al zijn?
Misschien is het slim om naar binnen te gaan? Ik kan Avery niet in de steek laten! Maar misschien kruipt zij ook ergens naar binnen? Dat is wel logisch, ze is intelligent genoeg. Maarjah, het is wel zo dat gebouwen net zo goed weg waaien. Ik loop verder, de MaivisStreet in. Er liggen enkele mensen tegen de muren van de straten, een doodste stilte heerst. ,,Please, go inside. A tornado will come!" waarschuw ik de mensen. Ze knikken dankbaar en staan moeizaam op. Als laatst loopt een klein jongentje naar me toe. ,,Why aren't you going in?" vraagt hij. ,,I've to find a friend." leg ik hem uit. ,,But, mommy would say that I can't leave you outside." mompelt het 5 jarige jongentje. Hij heeft bruine haartjes, sproetjes en groene oogjes. ,,Well, okay then. I can't find her anyway." mompel ik en ik loop samen met het jongentje een hotel binnen. Vrijwel meteen loop ik naar de lift. Er is zijn 8 verdiepingen, maar geen kelder. ,,Do you wanna go to the highest level?" vraagt het kindje terwijl hij mijn hand vast pakt. ,,No, I wanted to search for the basement." antwoord ik. Het jochie knikt. ,,What's your name?" vraagt hij zachtjes. ,,I'm Niall, what's your name little boy?" vraag ik. ,,I'm Kevin, and I lost my parents." hij kijkt verdrietig naar beneden. ,,Don't be afraid, you're safe now." Ik neem hem in een knuffel.
De sterke windvlagen razen inmiddels al snel voorbij. ,,What if the hotel breaks?" mompelt het jongentje en wil naar het raam rennen. ,,Well, the only thing we can do is pray.'' mompel ik een beetje. ,,Yeah, God will safe us! He loves us, right?'' Kevin kijkt me een beetje onzeker aan. Glimlachend knik ik. ,,Did you hurt yourself when outside?'' vraagt Kevin voorzichtig terwijl hij naar de scham op mijn buik wijst. ,,Yes, but I don't feel anything.'' antwoord ik. ,,But where is your shirt? Did someone steal it?'' De grote puppy ogen verschijnenen op Kevin's gezicht. ,,No, I gave it to my friend, she was hurted.'' Het begint buiten steeds harder te waaien. Nadenkend kijk ik rond. Voorzichtig pak ik het handje van het jongentje en loop naar de lift. Ik druk op de 'open' knop en loop met Kevin naar binnen. Eenmaal binnen ga ik op de grond zitten en druk ik op het 'sluit deur' knopje. ,,The elevator?'' Kevin kijkt onbegrijpend rond en komt dan naast me zitten. ,,Yeah, they say it's the strongest place in a hotel.'' leg ik hem uit. Begrijpend knikt hij. Het is een enkel momentje stil, maar dan begint mijn maag te schreeuwen. ,,Sorry, I'm a bit hungry.'' grinnik ik. ,,It's okay, here.'' Kevin haalt een chocolade reep uit zijn zak en houdt hem me voor. ,,No, I think we can better keep it closed for when we're both really hungry.'' Kevin knikt en legt hem toch naast me neer.
,,What?'' grinnik ik wanneer Kevin ineens met zijn handjes over mijn wangen en voorhoofd gaat. ,,I know you.'' zegt hij en hij haalt zijn handjes weer weg. ,,Well, maybe because I'm in One Direction?'' vraag ik terwijl ik hem op mijn schoot neem. ,,Yes! That band! I saw a poster.'' Glimlacht Kevin. Zijn groene oogjes glinsteren zwakjes. Beide zwijgen we. Misschien weten we beide niks te zeggen, of we zitten gewoon even na te denken. Of Kevin krijgt ineens last van traan ogen, of hij moet huilen. Ik wieg hem een beetje heen en weer en probeer hem te troosten. ,,Don't cry Kevin, you can tell uncle Niall.'' glimlach ik zwakjes. ,,Where do I have to live, when this all is over?'' vraagt hij snikkend. ,,We can find new parents.'' stel ik voor. Heftig schudt Kevin zijn hoofd. ,,Do you still have family?'' ,,No, they went to the beach and there was that stupid water thing.'' Onhandig wrijft Kevin in zijn ogen. ,,If you want, you can live with me and my band?'' besluit ik te vragen. Kevin's gezicht licht letterlijk op. ,,Do you think that they would like me?'' ,,Yes, I'm sure. Even if they won't, you can stay.'' ,,Thank you Uncle Niall!'' Kevin geeft me een knuffel, die zó lang duurt, dat hij volgensmij in slaap is gevallen.
Avery
Een sterke wind staat op, ik ren door de straten om het hard stromende water voor te blijven. Mijn haren vliegen alle kanten op, Het bloed uit mijn bloedzuigerswond lijkt vastgevroren te zitten aan mijn arm. ,,Why did you leave my Niall.'' hoofdschuddend ren ik stevig door. Het geluid, van de harde wind wordt steeds harder. Ik kijk achter me. Is dat kronkelige ding nou een tornado? Het komt steeds dichterbij, hij gaat zeker met 10 meter per seconde vooruit, of het lijkt zo. Ik kijk om me heen, zo'n 200 meter verderop zit een hotel. Ik begin te rennen, alsof mijn leven er vanaf hangt. Okay, mijn leven hangt er ook echt vanaf. Nog 150 meter... Ik probeer steeds verder te rennen maar de tornado is nog maar 30 meter achter me. ,,Goodbye life.'' mompel ik en ik ren naar een stenen muur en klem me aan een uitstekende steen. Nog een seconde, ik word opgetild door de wind en draai ontelbaar veel rondjes terwijl ik langzamerhand opstijg. Volgensmij hoor je snel op te stijgen in een tornado, ben ik dan zo zwaar? Ik probeer me aan alles wat ik zie vast te grijpen, maar niks lukt. Je stijgt op, terwijl je rondje na rondje door de lucht vliegt. Op ruim tien meter hoogte word je met een hoge snelheid los gelaten en zal je vliegen naar je eindbestemming. Dat stond in ons aardrijkskunde boek. Twijfelend probeerde ik naar de grond te kijken, maar doordat ik helemaal duizelig was, kon ik niks zien. Het valt me op, dat ik de hele tijd nog Niall's shirt met mijn hand vast heb zitten houden. Ik ga dood, men ziet dat ik een shirt van Niall heb, Niall komt te weten dat ik dood ben en leeft dan gewoon gelukkig verder. Iedereen blij, ik ben bij Grace en niemand hoeft me meer te pesten.
Opeens had ik veel meer zelfvertrouwen in dit hele gebeuren. Het was niet erg als ik dood zou gaan. Met een zwakke glimlach gooit de tornado me weg. Naar mijn gevoel, ga ik met wel 100 km per uur door de lucht heen. Mijn ogen krijg ik niet open door de wind. Als mijn vaart iets mindert, zie ik een meer dichterbij komen. Serieus? Wanneer ik het niet erg vind om dood te gaan blijf ik leven? Ik sluit mijn ogen weer en wacht op de koude waterspetters. In plaats daarvan kom ik terecht in een warm meertje. Mijn voeten zet ik op de bodem, en ik duw me omhoog. Ik begin richting het droge te zwemmen. Niall's shirt heb ik nogsteeds stevig vast. Ik kijk om me heen, er is een verharde weg en een bos. Drie keer raden waar ik heen ga?
Na zeker 4 uur lopen kom ik aan in een stadje. Mensen zijn er zeker. Iedereen kijkt me vol afschuw aan. Ik graai in mijn zak en glimlach, als ik er 5 dollar uit weet te vissen. Ik loop een café binnen en ga aan de bar zitten. ,,Can I have some water please?'' vraag ik terwijl ik het geld naar de barman schuif. Hij pakt het geld en kijkt me aan. ,,Go away, you disturb my costumers.'' bromt hij en hij draait zich om. Een andere man aan de bar, ik schat hem 78, kijkt de barman raar aan. ,,Give her some water, she isn't enoying me.'' zegt hij. ,,I don't want homeless people in here. Go away kid.'' reageert de barman pissig. De oude man schuift zijn water naar me toe. Dankbaar knik ik en drink ik het leeg. ,,I'm not homeless by the way.'' mompel ik zachtjes. ,,What are you then? An orphan?'' de barman kijkt me gemeen aan. ,,It's not my fault that Florida was hit by a tsunami and a tornado!'' roep ik geïrriteerd. ,,Yeah right. Go away or I will call the police!'' dreigt de barman. Nu staat de oude man op, en loopt achter me aan naar buiten. ,,Do you wanna drink some tea?'' glimlacht hij. Het is echt zo'n typische opa. ,,I would love to.''
[A/N]
Words: 1692
Vote? Comment? Follow? Read?
JE LEEST
I miss our hugs
Fiksi Penggemar,,Wat ga je doen?" de rilling in mijn stem kan je nog op de maan horen. ,,Ik ga naar het concert." zegt ze serieus en ze rent weg. Ik twijfel geen seconde of ik ren achter haar aan. ,,Waarschij.. hijnlijk... Komen zij niet.. eens" probeer ik te zegg...
