MUTLU OLSAK,MUTLULUGU YAZARDIK.

NURSEN YILDıRIM

Uyanır uyanmaz pencereyi açıp, gökyüzüne bakacaksın.Bağırmak isteyeceksin,
Kendini bir yükseklikten aşağı bırakır gibi aniden..
"Umarım bu sabah kıyamet kopmuştur." dedim içimden. Gözlerim güne yarı açık. Bu muhteşem olurdu.
Her yerin dökülüp, herkesin kırıldığını görmek istedim.
Kıyamet kopuyor olsaydı tüm gücümle bağırabilirmişim gibi geldi.
"Geberin lan orospu çocukları!" İnsanları neden sevmediğimi bilmiyordum.
Babamın beni neden sevmediğini de bilmiyordum.
Zaaflarım vardı. Zaafım olan şeyler mahvediyordu beni. Saçlarımdan tutup duvardan duvara vuruyordu..
Zaaflarıma kurşun sıkabilseydim, beynini dağıtırdım. Kendime kurşun sıkma fikrinden kurtulmak için çok fazla kokain içmek zorunda kalmıştım. Çok kez klozetin başında içimdeki ejderhayı kusmaya çalışmıştım.
Aslında bundan pek bahsetmem ama birazda ağlamıştım. Ben zincir vurulamayanlardandım. Hikayenin kötü kahramanıydım. Buna mecbur bırakıldım. Bu olabilmek için ayağı kırılmış atlar kadar acı çektim.
Asla bağıramadım !
Ben tanrı olsaydım bu sabah kıyamet koparırdım, hatta her sabah sizi yeni bir kıyametin ortasına atardım. 
Ne hissettiğimi anlayın diye, hepinizi binlerce kez çatır çatır kırardım.
Ve pencereyi açıp avazım çıktığı kadar bağırırdım;
"Hala benim kadar canınız yanmıyor, orospu çocukları!"