Uyandığımda hala dün gece gördüğüm rüyanın etkisindeydim. Rüyamda ablam ameliyat masasının üzerine oturmuş, hem ağlıyor hem de gülüyordu. Çok saçma bir rüyaydı. Bir anlam veremedim.
Hastalığım gün geçtikçe ilerliyordu. Bugün ameliyata girecektim. Annem başımda bekliyordu. Tırnaklarını yiyordu. Kalbi o kadar hızlı atıyordu ki, dünyanın öbür ucundan bile duyabilirdim. Onun yüzünden bende stres altına girdim. Doktor odaya girdi.
"3 saat sonra ameliyatın başlayacak. Rutin kontrollerin yapıldı. Daha önce de dediğim gibi çok uzun bir ameliyat olacak. Bünyenin kaldırması çok önemli. Ayrıca risk oranıda oldukça yüksek. Kaç haftadır stres yapmamışsın. En azından bu işimizi bir nebze kolaylaştıracak." Dedi ve annemi de alıp odadan çıktı.
Ayağı kaltım. Son bir kaç aydır ne kadar yorulduğumu farkettim. Birden ayağı kalkınca yaklaşık iki dakika kadar kör yürüdüm. Pencereye yaklaştım. Okulu bitirmeyi çok istiyordum. Malesef nasip değilmiş. Sırf okulu bitirmek için ölmek istemezdim. Kapıya doğru yürüdüm. Açtım ve ilerlemeye başladım. Bir bebekten daha yavaş yürüyordum. Nefes alamıyordum. Bunu yapmamam gerekiyor biliyorum ama son bir kez bana acı yaşatan o adamı görmek istiyorum. Yavaş adımlarla üst kata çıkmayı başardım. Onun odasını gördüm. Yarı aralıklıydı kapısı. Ablasını görmesem iyi olurdu ki zaten o şu an parmaklıklar arasındadır. Odanın kapısını çaldım.
"Girebilirsin" dediğini duydum.
Girdim ve o sırada gömleğini giyiniyordu. Beni görünce afalladı.
"Hayat!"
Konuşamıyordum ve gözlerim yarı açık bir şekilde bakıyordum. Birden başım dönmeye başladı. Düşmek üzereyken beni belimden tuttu ve yatağa yatırdı.
"Hayat iyi misin?"
"...ben.."
Sesim o kadar kalın çıkmıştı ki iğrendim kendi sesimden.
"Tamam sakin ol. Doktor çağırıp geliyorum hemen"
"Hayır Savaş. Lütfen çağırma, iyiyim ben"dedim zar zor.
"Niye geldin? Niye yordun kendini?"
"Sana iki çift lafım olacaktı. Söylemeden gitmek istemedim."
"Bak! Bugün ameliyata gireceksin. Dinlenmen gerekiyor. Ameliyattan çıkınca istediğin kadar sövebilirsin. Lütfen şimdi sadece dinlen."
Ona baktım. Kaldım öylece birşey diyemedim. Hala aşık olduğuma inanamıyorum.
"Taburcu mu oldun?"
"Evet"
"Gidiyorsun yani"
"Tam olarak öyle söylenemez. Ameliyatını beklemek istiyorum."
"Öldüğümü görüp, rahatlamak için mi?"
"Hayat, ne olursa olsun seninle çok güzel bir geçmişim oldu. Artık kabullen biz diye birşey yok. Keşke bu noktaya gelmeseydik. Olan oldu. Yapacak birşey yok."
"Bu kadar basit zaten herşey kalbe ne demeli? Sevseydin bırakmazdın. Elimi tutardın, beraber geçerdik bu yolları."
"Evet haklısın. Böyle bırakmamam gerekiyordu. Ama.."
"Tamam. Açıklama yapmana gerek yok. Senin nasıl karakter yoksunu olduğunu gördüm en azından. Senle hayat geçmezmiş zaten."
"Hayat hiçbir şey bilmiyorsun."
"Ben herşeyi biliyorum. Hayatında biri var senin o yüzden benden ayrıldın."
"Hayat!! Neyse. Dinlensen iyi olacak."
