Belief

Αρωμα Χειμώνα

10 Δεκεμβρίου 2021

Ηταν κοσμική, ματαιόδοξη,εγωιστρια...
Την ενδιέφεραν οι έντονες συγκινήσεις, το πάθος ,ο έρωτας...

Δεν είχε φίλες.Είχε λίγα άτομα στην ζωή της.
Ολα αυτά όμως έπαυαν να την ενδιαφέρουν μια συγκεκριμένη εποχή του χρόνου.

Τον χειμώνα, τον χειμώνα των Χριστουγέννων!
Την εποχή που ως διά μαγείας αποκτούσε ψυχή ενός μικρού παιδιού.

Ξαφνικά γινόταν άλλος άνθρωπος.
Πίστευε πάντα στους καλούς ανθρώπους των παραμυθιών, όταν όμως είδε την αλήθεια τους και πληγώθηκε από αυτήν, άρχισε να τους διώχνει έναν έναν και να γίνεται σκληρή.

Την εποχή αυτήν όμως...αχ!

Ηταν η εποχή των παραμυθιών, η εποχή που μπορούσε να προσποιηθεί μεσα στο παραμύθι γνωρίζοντας το ψέμα του.Η μαγεία των Χριστουγέννων, το πνεύμα που μεταδίδει, την έκανε να ονειρεύεται,όνειρα με παράπονο και απογοήτευση γνωρίζοντας οτι είναι απλώς όνειρα φτιαγμένα γύρω από ένα μύθο, τον μύθο, του Αϊ Βασίλη, των ξωτικών, του Βόρειου Πόλου, των δώρων, της αγάπης και της ανθρωπιάς.

Ηθελε να πιστεύει πως τίποτα απο αυτά δεν είναι μύθος, πως όλα αυτά υπάρχουν στην πραγματικότητα, μα ποτέ της δεν βρήκε κάποιο σημάδι.

Ολο το χρόνο είχε αυτό το σοβαρό βλέμμα, δεν γελούσε έξω, πουθενά αλλού παρά μόνο με τους δικούς της ανθρώπους, που ηταν λίγοι!

Κάποιοι θα την έλεγαν σνομπ, ενω άλλοι "ψηλομυτα".
Δεν την ενδιέφερε όμως, έτσι λοιπόν όπως πάντα ξεκίνησε και απόψε για την μικρή βόλτα που έκανε κάθε βράδυ.

Εβαλε μια ψιλή μαύρη ζακέτα, καθώς δεν κρύωνε αρκετά, φόρεσε τα ακουστικά της βάζοντας μουσική από το κινητό της και ξεκίνησε για την καθιερωμένη της βόλτα.

Εκρυβε τα ξανθά της μαλλιά μέσα σε εναν μάλλινο μαύρο σκούφο και περπατούσε με αργά βήματα απολαμβάνοντας την διαδρομή.
Δεν άκουγε τίποτα άλλο παρά μόνο την μουσική που επέλεξε.
Μύριζε όμως, το κλίμα των Χριστουγέννων, την μυρωδιά των φύλλων που έπεφταν από τα δέντρα, αισθανόταν την μαγεία να απλώνεται στην ψυχή της.

Εκλεινε τα ματια της για λιγα δευτερόλεπτα, έπειτα τα άνοιγε και έβλεπε μια μαγική εικόνα, μια οικογένεια να κάνει βόλτα ανάμεσα στα πολύχρωμα φωτάκια που στόλιζαν το πάρκο της πόλης, ένα ερωτευμένο ζευγάρι που κοιτούσε τα χριστουγεννιάτικα στολίδια σε ενα μικρό μαγαζάκι και εναν ηλικιωμένο περαστικό που περπατούσε στο πλακόστρωτο, ανάμεσα απο τα έλατα.

Αυτές οι εικόνες την έκαναν να χαμογελάει σαν μικρό παιδί.Ανοιξε τα ματια της και συνεχισε την βολτα.Μερικοι γνωστοι στο δρομο,μια καλη φιλη που συναντησε τυχαια και λιγο παρακατω...ο αντρας που ερωτευτηκε.

Ανεκπληρωτα όνειρα  ξαφνικα εκαναν την καρδια της να χτυπαει γρηγορα.Πηρε μια βαθια ανασα,περασε απο διπλα του και τον χαιρετησε.Εφυγε γρηγορα,πριν την επηρεασει το γοητευτικό του χαμογελο.

Σταματησε σε ενα παρκο...το στεκι της!
Εβγαλε ενα στυλο και ενα χαρτι και φωτιζοντας με το κινητο της ξεκινησε να γραφει την πρωτη της ευχη στον ανυπαρκτο Αϊ Βασιλη στον οποιο απεγνωσμενα ηθελε να πιστεψει.

Εκλεισε τα ματια της χαμογελωντας.

Φανταστηκε πως μοιαζει η ευτυχια και στην συνεχεια προσπαθησε να την γραψει με λογια στο γραμμα.

<<Εσυ...>>

Μονολογουσε.Στην συνεχεια εβαλε το χαρτι στο φακελο χωρις ομως να τον σφραγγισει,ειχε πολλα ακομα να γραψει μεχρι να το στειλει.

Σηκωθηκε και ξεκινησε για το σπιτι.

Καθως μπηκε μεσα στο σπιτι εφτιαξε ζεστη σοκολατα και καθησε κατω απο το μικρο δεντρακι που ειχε στολισει.

Μονη της.