Η Ολίβια Ρόουζ μια κοπελα που μεγαλωσε σε ορφανοτροφειο,τωρα στα 25 της ζει μονη της σε ενα μικρο σπιτι στο Γούντστοκ μια κωμοπολη κοντα στην Νεα Υόρκη.
Για μια ακομη φορα θα περασει μονη της τα Χριστουγεννα.
Δεν εχει οικογενεια,μονο μια φιλη που με...
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
Χαρά και δυνατά γέλια γέμισαν το σπίτι της Ολίβιας για πρώτη φορά.
<<Ειχε πολυ αυτοπεποιθηση ο παπους.>>
Ειπε ο Αλεξαντερ και συνεχισε να γελαει.
<<Ναι ειδικα οταν σηκωθηκαμε να χορεψουμε και μας διεκοψε...>>
Ειπε γελωντας η Ολιβια.
<<...μπορω να σας κλεψω την νταμα;!>>
Συμπληρωσε.Επειτα σταματησαν να γελανε,επικρατησε μια σιωπη.
<<Χαρηκα πολυ που ησουν η συνοδος μου εχθες το βραδυ,περασα ωραια.>>
Εκεινη του χαμογελασε.
<<Θελω να σε παω σε ενα εστιατοριο που ανοίγει σήμερα,λενε οτι εχει πολυ ωραιες νεες γευσεις.>>
Η Ολιβια δεν του απαντησε,εκανε πως δεν ακουει.
<<Ζεστη σοκολατα;>>
Τον ρωτησε.
<<Βεβαιως,για αυτο ηρθα.>>
Της ειπε κλεινοντας το ματι.
<<Λοιπον,θα ηθελες;>>
<<Θα δουμε.>>
Του ειπε πινοντας μια γουλια απο την ζεστη σοκολατα.
<<Εχεις κανονισει κατι;>>
<<Οχι απλα δεν εχω πολυ ορεξη.>>
<<Εξαιτιας του ετσι;Θεε μου γιατι δεν προχωρας παρακατω;>>
Εκεινη σηκωθηκε αποτομα.
<<Ευκολο να το λες,δεν επρεπε να σου ειχα μιλησει εχθες το βραδυ,λαθος μου.>>
Ειπε και πηγε προς το παραθυρο αφηνοντας τον στο σαλονι.
<<Αν αυτο πιστευεις...>>
Μουρμουρισε.Σηκωθηκε και εβαλε το σακακι του πηγαινοντας προς την πορτα.
<<Κοιτα Ολιβια δεν σε συμβουλευω για κατι που δεν εχω ζησει,ολοι μας τα εχουμε περασει αυτα και ξερεις ποιο ειναι το πιο δυσκολο;Να θελησεις να πας παρακατω και εσυ η αληθεια ειναι οτι δεν θελεις να προχωρησεις,οχι οτι δεν μπορεις.>>
