Peygamber Efendimiz vefat ettiği zaman, Eshaptan Zeyd bin Abdullah (r.a.) tarlada idi. Başka bir sahabi koşarak geldi ve:
— Resûlullah dünyadan göçtü, sen hâlâ burada çift sürmekle meşgûlsün, dedi.
Bir anda kendinden geçen Zeyd bin Abdullah, ellerini açarak:
— Allahım, Resulünü görmeyen gözü başımda taşımak istemiyorum. Onu görmeyen göz bana lâzım değil, gözlerimin nurunu al! diye dua etti.
Bu sözler onun ağzından değil, kalbinden geldiği için, Allah duasını kabul etti, o zamana kadar gören gözlerinin ikisi de bir anda kör oldu.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
KÜÇÜK DİNİ HİKAYELER♥
Historia Cortaبسم الله الرحمن الرحيم Çoğu şeyi bildiğimiz halde yapmayız. Bizi onu yapmaktan alıkoyan bir şeyler vardır.Biz buna çoğu kez şeytan deriz. Ama onu kendimizden uzaklaştırmak icinde bir şey yapmayız. hep bir ertelemeyle geçer ömür , bilinmez ki ne k...
