i have changed ฉันเปลี่ยนไปแล้ว

ตอนที่ 3 องค์รัชทายาท ~2~

เธอมองไปที่ รัชทายาท สักพักก่อนจะถอนสายตาออกมา
"ถวายพระพรเพค่ะ องค์รัชทายาท"ฉันคำนับด้วยท่าทีธรรมดา
"ลุกขึ้นเถิด"องค์รัชทายาทกล่าว
"เพค่ะ"ซี่หยวนเงยหน้าขึ้นพร้อมเหยียดหลังตรง
"เจ้าเป็นใครรึข้าไม่เคยเห็นเจ้ามาก่อน เจ้าเป็นคนตระกูลไหนเล่า?"องค์รัชทายาทถาม
เมื่อองค์รัชทายาทถามเสร็จ ซี่หยวน ก็ยกยิ้มที่มุมปากแล้วตอบกลับว่า
"พระองค์ไม่เคยเห็นหน้าหม่อมฉันหรอกเจ้าค่ะ แต่พระองค์อาจจะรู้จักชื่อแส่หม่อมฉันก็ได้นะเพค่ะ"ซี่หยวนตอบ
"งั้นเจ้าบอกมาสิว่าเจ้าชื่อแซ่อะไร ไม่ต้องมากความ"องค์รัชทายาทถามพร้อมกับขมวดคิ้มไปด้วย
"หม่อมฉัน จางซี่หยวน เพค่ะ"ซี่หยวนตอบอย่างมั่นใจ

ตอนนี้องค์รัชทายาททำหน้าเหวอ ออกมา เพราะไม่คิดว่าวันนี้จะมาเจอสวะของตระกูลจางตระกูลของท่านเสนาบดีจาง และยังเป็นสวะของแคว้นเหลียงอีกด้วย

เมื่อ ซี่หยวน เห็นหน้าองค์รัชทายาทตกใจก็พลันยกยิ้มขึ้น เพราะเธอคิดว่าทุกคนก็ต้องตกใจทั้งนั้น เพราะมีข่าวลืมต่างๆนาๆเกี่ยวกับร่างนี้ ทั้งนางอัปลักษณ์ ไม่มีวรยุทธ์ พิการ ปัญญาอ่อน และเรื่องเสื่อมเสียอีกมากมายที่ใส่ร้าย แต่ในข่าวลือก็เป็นจริงบ้างบางอย่าง แต่ก็ไม่ใช่ทั้งหมด แต่คนส่วนใหญ่มักเชื่อปักใจกันทุกคน แม้แต่องค์รัชทายาทก็ยังเชื่อข่าวลือพวกนั้น

องค์รัชทายาทตอนนี้ไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเองเพราะคนที่เป็นสวะและข่าวลือต่างๆนาๆจะต่างกับตัวจริงลิบลิ่ว อย่างกับคนละคนกับข่างลือ เพราะตัวจริงที่อยู่ตรงหน้าองค์รัชทายาทนั้นเหมือนเทพธิดาบนสรวงสวรรค์แปลงกายมาที่โลกมนุษย์ สวยจนไม่มีที่ติ องค์รัชทายาทยังคงยื่นนิ่งและมองร่างของเธออย่างพิจารนา ก่อนที่จะถูกเสียงนึงเรียกสติกลับมา
"องค์รัชทายาททรงจ้องหม่อมฉันนานไปแล้วนะเพค่ะ"เสียงนั้นคล้ายเย้ยยัน
"ข้าว่าเจ้าไม่ควรจะเรียกตัวเองให้ห่างเหินเรียกข้าว่า 'องค์ชายต้าเฉียง' ธรรมดาก็ได้ข้ามิว่าหรอก"ต้าเฉียงพอหายจากภวังค์ก็พูดด้วยใบหน้าที่ประดับไปด้วยรอยยิ้มที่มีเสน่ห์หากหญิงใดได้เห็นคงหลงไหลแต่ไม่ใช่กับ เธอ 'ซี่หยวน' คนนี้แน่นอน
"ได้เลยเพค่ะ 'องค์ชายต้าเฉียง'"ฉันเงยหน้ามาจ้องตา ต้าเฉียง พอดี และก้มหนีทันที ในใจเธอคิดว่าคงต้องเล่นบทอ่อนแอสะแล้วสิ เห้อ ส่วนในความคิด ของ ต้าเฉียงตอนนี้นั้น ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยเจอหญิงงามจากไหนงามเท่านี้มาก่อนเลย ทั้ง2คนต่างคิดกันคนละความคิด ก่อนที่องค์รัชทายาทต้าเฉียงจะเริ่มพูดก่อน
"ทำไมมายืนอยู่ตรงนี้เล่า เราไปที่ศาลาตรงนู้นกันไม่ดีกว่าหรือ ไปกันเถอะ"พูดยังไม่ทันขาดคำองค์รัชทายาทต้าเฉียงก็ดึงมือซี่หยวนไปทันที
'เห้อ ตอนเจอแรกๆก็ทำตัวนิ่งหยิ่งๆพอไปสักพักเปลี่ยนไปเป็นคนละคนเลยนะเพค่ะ 'องค์รัชทายาทต้าเฉียง' แต่ยังไงถ้าฉันไปองค์ชายอาจจะทำแผนหม่อมฉันพังก็เป็นได้' ซี่หยวน คิดในใจและทำให้เห็นรอยยิ้มเย้ยยันกลับมาอีกด้วย พอฉันคิดในใจสักพักก่อนจะพูดออกมาว่า "องค์ชายเสด็จไปเถอะเพค่ะ หม่อมฉันรู้สึกปวดหัวยังไงชอบกล ขอตัวกลับจวนก่อนนะเพค่ะ" พูดจบฉันก็ดึงมือออกอย่างช้าๆและหันหลับไปทางเดิมทางจวนของฉัน

ระหว่างทาง
'หึหึ ถึงแม้วันนี้ข้าจะไม่ได้ทำอะไรพวกท่านแต่อย่าคิดจะมีครั้งที่ 2 อีกเพราะฉันไม่ปล่อยพวกท่านไปแน่'
ฉันคิดในใจห่อนจะเดินหลับจวนแต่โดยดี
____________________________