Love is not just a word.

Hoofdstuk 7: Drama overal.

Als ik weer bijkom lig ik op de bank , ik zie papa naast me op de stoel.

'Char ,ik wil even dat je niet in paniek raakt of weer flauwvalt dus laat me even uitpraten en dan mag je reageren , goed ?' zegt papa.

Ik knik en papa begint te vertellen: 'Oké kijk mama en Clarisse waren gewoon in 't vliegtuig tot er opeens iets mis ging , ik weet alle details niet , toen werd ik gebeld dat het vliegtuig was neergestort en dat mama nu in 't ziekenhuis is maar verder niet veel heeft , Clarisse daarentegen is erslechter aantoe , zij moet nog even in 't ziekenhuis blijven.'

'Dus met mama is alles goed ?'

'Nou ja niet goed goed maar 't kan altijd slechter.'

'Hoelang was ik bewusteloos eigenlijk' vraag ik.

'Uhm voor 10 minuten denk ik , niet heel lang hoor.'

'Gaan we nu naar mama? Of komt ze zo hierheen ?'

'Ze komt straks thuis , ga jij maar lekker slapen want je ziet super wit , niet zo flex.'

'Pap , niemand zegt nog het woord flex , stop maar' zeg ik lachend.

Ik loop lachend naar boven en ga in bed liggen , ik ben inderdaad heel wit zelfs nog met make-up op.

Ik ga nog even lekker lang douchen , daar knap ik altijd van op.

Na het douchen val ik vrijwel meteen in slaap.

Na een uur word ik wakker doordat de bel gaat , mama !

Ik ren naar beneden om de deur open te doen maar het is niet mama die voor de deur staat maar Bradley.

'Brad , wat doe jij nou hier ?'

'Hee Char , kan ik binnen komen , 't is super koud hier'

'Tuurlijk kom binnen.'

We lopen met z'n tweeën naar boven want blijkbaar zijn Joost en papa er niet.

'Nou vertel , wat doe je hier zo laat nog haha.'

'Oké kijk , Max belde me toen ik bij hockey training was dus ik belde pas na een uur terug , die jongen werd gek omdat jij opeens weg was en je nam je telefoon niet op en hij dacht dat je dood was of zo , gekke dingen. Maar ik zei dat ik wel even ging kijken omdat ik dichterbij woon en toch terug kwam van hockey , maar wat is er allemaal aan de hand dan ?'

'Nou oké papa belde en ik fietste naar huis , toen zei ie dat mama's vliegtuig was neergestort en viel ik flauw, daarna vertelde die alles en toen ging ik slapen.

'Oh god , hoe is 't met je mama nu dan ?'

'Goed , tuurlijk heel erg geschrokken maar ze is nu bij Clarisse in 't ziekenhuis en ik weet niet waar papa en Joost zijn.'

'Oké dat is wel fijn , volgende keer niet vergeten Max te bellen , straks gaat ie dood' zegt Bradley lachend.

'Haha ik zal 't onthouden ja maar Bradje ik sliep net dus als je 't niet erg vind schop ik je de deur uit oké ?'

'Ah sorry dan , ik ga inderdaad ja want ik ben kapot door trainen , ik loop zelf wel naar buiten hoor !'

'Lief dat je even kwam' zeg ik en knuffel Bradley , ik voel zijn stevige armen om me heen , dit had ik echt even nodig.

'Bradley wacht' zeg ik net als hij wegloopt.

'Ja wat is er ?'

Ik loop naar 'm toe en sla m'n armen om hem heen en barst in snikken uit.

'Aawh Char , rustig maar , huil de stress er maar even uit'

We staan daar sowieso wel 10 minuten lang in elkaars armen tot ik opkijk naar Bradleys lieve blauwe ogen , zo mooi en donker.