Resztki Imperium

Rozdział 2: W potrzasku

// Na starcie chciałbym przeprosić za tak dłuuuugą przerwę wszystkich, którzy chociaż w głębi serca czekających na kolejną część :P Ale powinno się poprawić. A więc zapraszam do czytania. //

Mężczyzna otworzył oczy, które natychmiast zostały zalane falą oślepiającego światła. Powieki zaczęły energicznie mrugać, by chronić gałki oczne. Jednak stopniowo wzrok zaczął się przyzwyczajać, a po kilku chwilach okazało się, że dotychczas oślepiająca jasność to jedynie blada poświata lampy jarzeniowej o niskiej mocy. Nagle na twarzy człowieka pojawił się grymas bólu, gdy poczuł łupanie w czaszce. Z ust wyrwał mu się cichy jęk, a prawa ręka odruchowo pomasowała potylicę.

- Nasza księżniczka się budzi – do uszu mężczyzny dobiegł głęboki bas Chagriana. Za nutą sarkazmu wyczuł jednak wesołość.

Aray zebrał w sobie wszystkie siły i ze stęknięciem podniósł się do pozycji siedzącej. Niestety takie położenie ciała jeszcze bardziej zwiększyło ból głowy. Pilot splunął na podłogę i rozejrzał się dookoła. Słabe światło wystarczało do oświetlenia niewielkiego pomieszczenia w jakim się znajdowali. Surowość ścian przypominała Pollowi więzienną celę. Jedynie nie pasowało tutaj drewniane podłoże, oraz brak oznak jakiegokolwiek innego pozbawienia wolności, oprócz ogólnego poczucia zamknięcia.

- Jak się czujesz? - Po raz kolejny odezwał się rogaty kosmita, spoglądając przyjaźnie na mężczyznę.

- Nie widać? - Fuknął rozdrażniony zachowaniem kompana Aray. Nadmierna troskliwość Chagriana wydawała mu się podejrzana i przeczuwał jakiś żart. Jak to na Isstara przystało.

- Dobra, dobra, już się nie denerwuj – starał się uspokoić sytuację rogacz.

- Gdzie jesteśmy? - Odezwał się Poll, cały czas rozcierając potylicę. Bół głowy lekko się zmniejszył, ale nadal dokuczał.

- W pomieszczeniu.

- Nie gadaj? Myślałem, że w pałacu Imperatora! - Po raz drugi mężczyźnie puściły nerwy. On kulturalnie się pyta, a ten jak zawsze musi drażnić człowieka.

Urażony Chagrian umilkł i wlepił wzrok w ścianę, a jego twarz była tak zacięta, że Aray zachodził w głowę, jak to możliwe, iż ściana jeszcze nie ustąpiła ze strachu. Jemu samego po plecach przeszedł zimny dreszcz. Poczuł także wstyd i palącą potrzebę cofnięcia czasu. Niestety nie było to możliwe i pozostało tylko naprawienie błędu. Najlepiej przeprosinami. Niestety Poll nie miał talentu do ckliwych rozmówek, dlatego postanowił zepchnąć rozmowę na neutralne tory.

- Wygląda na to, że te istoty nie są prymitywnymi stworzeniami – mruknął nieco raźniejszym tonem, bo rozładować napięcie i uspokoić resztę. Ale słowa te spowodowały zupełnie odmienną reakcję.

- Widziałeś je?! - Syknął Gran, dotychczas sprawiającego wrażenie śpiącego. Mózg trójocznego zwęszył okazję na rozwiązanie choć części zagadki, jaką stanowiło obecne położenie całej czwórki.

- Niezbyt wyraźnie – westchnął ciężko człowiek, ale widząc wymowny wyraz twarzy Grana postanowił podzielić się swoją wiedzą.

- Z sylwetki to raczej humanoidy. No i posługują się narzędziami.

- Skąd to wiesz?

- Bo mnie trafili w głowę. Uwierz mi, potrafię odróżnić zwykły kij od drągu do wideł, czy kosy – tym razem to Aray się rozjątrzył, zwłaszcza iż na wspomnienie uderzenia potylica znów zaczęła boleć.

- Ciekawe, bardzo ciekawe – zamyślił się przysadzisty obcy, czym skupił na sobie trzy pary zaintrygowanych oczu. Jednakże niezrażony kontynuował. - humadoidalny kształt pozwala nam na przyjęcie faktu, iż zostaliśmy pojmani przez istoty myślące, ponieważ dziewięćdziesiąt sześć procent dotychczas odkrytych gatunków humanoidalnych to właśnie istoty myślące takie jak my.