[BTS] มีตัวเป็นเดิมพัน

- บทที่ 6 -

   "ตื่นนานรึยังครับหืม?"เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นหลังจากที่ร่างบางตรงหน้าหลบตาเขา
   "ได้สักพักแล้ว"อ่า~ ทำไมหน้าผมร้อนได้ขนาดนี้กันนะ
   "หันมานี้สิครับ ทำไมไม่มองหน้ากันต่อล่ะครับหืม?"ร่างสูงเอาคางเกยไหล่ยกยิ้มเล็กน้อยที่มุมปากก่อนที่จะฟัดแก้ม"สงสัยคงเขินอยู่สินะครับ"ร่างสูงยกยิ้มก่อนที่จะลุกออกจากเตียงแล้วเดินออกนอกห้องไป
"ใครเขินกันล่ะ ฮึ่ย!"ผมหยิบหมอนอีกใบใกล้ๆตัวมาปิดหน้าพร้อมดึงผ้าห่าผืนโตมาคุมโปรง
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

ผมเหมือนจะจำอะไรบางอย่างได้...

ความฝันเหล่านั้นมันคืออะไร?

ความรู้สึกตอนแรกกับตอนนี้ทำไมมันแตกต่างกันได้ขนาดนี้...?

ทำไมใจผมเต้นแรงได้ขนาดนี้นะ?

   คำถามต่างๆถ้าโถมเข้ามามากมายที่เกี่ยวกับผู้ชายคนที่ชื่อว่า'จอน จองกุก'เขาเหมือนคนที่คุ้นเคยแต่ก็ไม่สนิทไปซะทีเดียว
   ตอนนี้ผมถูกขังไว้ในห้องนี้นานสักประมาณเดือนถึงสองเดือนได้แล้วล่ะครับ มันผ่านไปช้ามากๆเลยล่ะ แต่พี่กุกเขาก็เริ่มใจดีกับผมมากขึ้นทุกวันนะ....
   พี่เขาละมุนมากๆเลยล่ะ และเขาก็ทำให้ผมใจเต้นแรงตลอดเลย เหมือนกับ.... แฟนเก่า ของผม ผมจำชื่อเขาไม่ได้ จำใบหน้าของเขาไม่ได้ จำได้เพียงแค่นิสัยของเขาจำได้แค่อารมณ์ความรู้สึกตอนที่เขามองผม และสิ่งที่สำคัญที่สุดคือวันที่เขาทำร้ายความรู้สึกของผม ตอนแรกผมกับเขาก็รักกันดีครับ แต่มาวันหนึ่งผมเห็นเขา้เดินควงกับผู้หญิงคนอื่นตอนเช้า ผู้หญิงคนนั้นก็สวยดีนะครับ... ไม่แปลกใจไม่ว่าผู้ชายคนไหนก็หลงเธอจะชอบใครจะคบกับใครจะมีอะไรกับใครง่ายๆก็ไม่ใช่เรื่องแปลก แต่คนที่เธอร่วมอยู่ด้วยมันต้องไม่ใช่แฟนผม วันนั้นเป็นวันครบรอบของผมกับพี่เขา ผมก็ไปหาพี่เขาที่ห้องตามปกติครับ พอผมไปถึงหน้าห้องผมซื้อของสดมาทำอาหารกินกับพี่เขาที่ห้องแล้วก็เอาของขวัญมาครับตั้งใจจะมาเซอร์ไพรส์พี่เขาที่ห้องแต่พอผมรูดคีย์การ์ดเข้าไปวางของในห้องครัวอย่างเงียบๆ ผมค่อยๆเดินย้องเข้าไปในห้องนอนพร้อมถือกล่องของขวัญชิ้นโตไปด้วย ผมเปิดประตูเข้าไปสิ่งที่ผมเห็นกลับเซอร์ไพรส์ยิ่งกว่าเพราะเห็นพี่เขากำลังมีอะไรกับผู้หญิงคนอื่นครับ....

   "เหม่ออะไรอยู่ครับตัวเล็ก"ร่างสูงลูบผมร่างบางพร่างมองลงมาด้วยความเอ็นดู
   ร่างบางหันหน้าไปหาร่างสูงซุกหน้าเข้ากับหน้าท้องแกร่งร่างสูง ร่างบางโอบกอดอีกคนแน่น น้ำใสเริ่มคลอเบ้า
   "เป็นอะไรหืมคนดี?"ร่างสูงรับรู้ได้ถึงอาการสั่นของร่างบางตรงหน้า
   "....."ไม่มีการตอบรับจากอีกฝ่าย
   ร่างสูงไม่ถามอะไรต่อแต่ทำเพียงแค่ลูบผมร่างเล็กตรงหน้าอย่างปลอบโยน และมองดูด้วยความเอ็นดูและความเป็นห่วงในขณะเดียวกัน
   ทั้งคู่เงียบกันไปสักพักไม่มีใครพูดอะไร อาการของร่างบางตรงหน้าก็เหมือนว่าจะเงียบสงบลงแล้ว และไม่มีท่าทีว่าจะร้องต่อ ร่างสูงจึงได้จัดการอุ้มร่างบางตรงหน้าให้นอนดีๆก่อนที่จะห่มผ้าให้ทั้งสองนอนกอดกันเป็นฝ่ายร่างสูงที่อยู่ดีๆก็ร้องเพลงออกมา....

• คุยกับนักเขียน •
กลับมาอัพแล้วหลังจากที่ห่างหายไปนาน/-\ ช่วงนี้ไม่ค่อยว่างเลยอัพช้าหน่อย แต่ก็จะพยายามอัพตลอด เม้นติชมได้ทวงได้ทุกตอน หวังว่าจะทำให้ทุกคนมีความสุขกับฟิคเรื่องนี้ ขอบคุณทุกกำลังใจที่เข้ามาอ่าน/-\
1เม้น = 100กำลังใจ
1ดาว = 1000กำลังใจ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านอีกครั้งครับ!