[BTS] มีตัวเป็นเดิมพัน

- บทที่ 7 - [100%]

바랜 기억 속에 Yeah
( ในความทรงจำที่เลือนหาย )
그 대를 남겨 뒸죠
( ยังคงเหลือภาพของคุณอยู่ )
하루를 일 년처럼 살아가는
( ใช้ชีวิตแต่ละวันยามเหมือนหนึ่งปี )
내게 할수 있는 유일한 선물
( ผมมีเพียงของขวัญชิ้นเดียวที่มอบให้ได้ )
이렇게 난 기도하죠
( ผมจึงอธิษฐานเช่นนี้ )
세상 가장 이름다운
( และอีกครั้ง ผมจึงร้องเพลงออกมา )
그 미소로 나를 안아준
( ได้โอบกอดผมไว้ด้วยรอยยิ้ม )
You are....

* You are - Pantagon

   อาหารหรูมากมายถูกจัดวางอยู่โต๊ะตัวขนาดไม่ใหญ่ไม่เล็กที่วางอยู่กลางห้องสี่เหลี่ยมที่มีเตียงขนาดคิงไซต์และฟอนิเจอร์อื่นๆ ก็ห้องที่ผมถูกขังไว้นั้นแหละครับ555555
   ทุกคนคงสงสัยสินะครับว่าอาหารพวกนี้มันมาได้ไง ช่วงนี้มันใกล้จะปีใหม่แล้วครับ แล้วพี่กุกเขาก็อยากจะจัดปีใหม่กับผมแค่สองคน เพื่อ!?!
   เมื่อจานทุกใบถูกจัดแจงบนโต๊ะอาหารครบทุกจาน แม่บ้านพ่อบ้านก็โค้งตัวก่อนเดินออกจากห้องไป ร่างสูงจัดการเดินไปปิดประตูก่อนที่จะล็อกกลอนจนครบทุกอัน นี้กลัวผมหนีขนาดนั้นเลยรึไง????
   "....."ไร้เสียงจากทั้งสองฝ่าย ห้องเต็มไปด้วยความอึดอัดร่างสูงเดินมานั่งขอบเตียงก่อนที่จะลูบหัวร่างบางที่กำลังแกล้งหลับอยู่
   "เมื่อไหร่จะหายโกรธ..."ร่างสูงพึมพำเบาๆ "ขอโทษที่ทำไม่ได้กับเราในวันนั้น...."คำขอโทษมากมายที่ร่างสูงพูดออกมาไม่หยุด "ขอโทษที่นอกใจเราในวันนั้น..."
   "!!!!"ร่างบางตกใจเล็กน้อยกับประโยคที่ร่างสูงพูดประโยคเมื่อกี้ออกมา
---
   'อ๊ะ... พี่กุกเสียวจังค่ะ...'
---
   ความทรงจำส่วนหนึ่งที่หลงเหลือโผล่ขึ้นมากจากเศษเสี้ยวความทรงจำที่แทฮยองยังคงพอจำได้
   ครับ... คนๆนั้นที่ร่างบางจำได้ไม่ลืม... คนที่ทิ้งแทแทไป คนๆนั้นก็คือคนที่ทำร้ายแทแท 'จอน จองกุก' เขาจำได้แล้ว คงเป็นเพราะอุบัติเหตุในครั้งนั้นทำให้ความทรงจำส่วนหนึ่งของเขาหายไป
   ร่างบางแกล้งทำเป็นเหมือนเพิ่งตื่นด้วยการค่อยๆลืมตาขึ้นมาช้าๆพร้อมมองร่างสูงตรงหน้าด้วยสายตาที่เรียบนิ่งแต่เป็นประกาย
   "ตื่นแล้วเหรอครับคนดี? หิวรึเปล่า?"ร่างสูงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล
   "ยังเลยครับ"ร่างบายส่ายหัวเบาๆ
   "ยังง่วงอยู่เหรอหืม?"ร่างสูงก้มจุ้บเบาๆที่หน้าผากมนของร่างบาง
   "เปล่าหรอกครับ"ร่างบางเขยิบทิ้งตัวนอนลงบนตักอีกคน หัวทุยคลอเคลียหน้าท้องแกร่งที่มีซิคแพ็คแน่นเรียงตัวกันสวย