[BTS] มีตัวเป็นเดิมพัน

- บทที่ 2 -

ครื้ด ครื้ด ครื้ด
เสียงโทรศัพท์ของใครบางคนสั่นนั้นทำให้ผมได้สติลืมตาขึ้นมา ผมมองไปรอบๆห้องต่างมือสนิทหน้าต่างก็ถูกม่ายสีดำปิดไม่อาจมีแสงเล็ดลอดเข้ามาได้ พอผมเริ่มที่จะขยับร่างกายก็รู้สึกเหมือนผมถูกมัดไขว้หลังยิ่งดิ้นมันก็ยิ่งแสบที่ข้อมือ
"ตื่นแล้วเหรอ"เสียงทุ้มคุ้นหูที่ผมเพิ่งได้คุยกับเขาเมื่อไม่นานมานี้เปิดประตูออกมาพร้อมกับเปิดไฟหลอดหนึ่งภายในห้อง ใช่ครับ... เขาคือประธานาธิบดี จอนจองกุก เขาจับผมมาทำไมกันนะ?
"......"
"ที่ผมถามน่ะไม่ได้ยินเหรอครับคุณคิมแทฮยอง"จองกุกเดินเข้ามาใกล้บีบคางของผม
"โอ๊ย!"ผมส่งเสียงร้องออกไป
"เจ็บล่ะสิ"จองกุกยกยิ้ม
"เอาผมมามัดทำไม!?!"
"คุณจะร่วมหุ้นกับผมมั้ยล่ะ?"
"ไม่มีทาง!"ผมยืนยันเสียงแข็ง
"งั้นเรามาเล่นเกมกันเถอะสาวน้อย"
จองกุกแกะมัดที่ข้อมือของผมและเขาไม่ปล่อยโอกาสที่จะให้ผมหนีเลย หลังจากที่เขาปลดเชือกเสร็จผมกำลังจะวิ่งหนีออกให้ห่างแต่อีกคนกลับไวกว่าจับผมพาดบ่าในทันที ทั้งๆที่ผมตัวเล็กกว่าเขานิดเดียวแต่มำไมเขาถึงยกผมขึ้นได้ง่สยขนาดนี้นะ...? หลังจากนั้นเขาก็จับผมทุ่มลงเตียงแล้วใส่คุณแจมือผมล็อคไว้ที่หัวเตียง
"นายจะทำอะไรน่ะจองกุก!?! ปล่อยผมไปนะ!"ผมตะคอกใส่เขา
"เดี๋ยวก็รู้นะครับสาวน้อยไม่ต้องกลัวนะครับอะไรหลายๆอย่างมันจะดีขึ้น"จองกุกโน้มตัวลงมาจูบริมฝีปากของผม เพราะความอยากรอดสัญชาตญาณของผมจึงสั่งให้ผมกัดปากของเขาจนห่อเลือด"ย๊า!"จองกุกผละออกและคำรามออกมา"นายคิดว่าเล่นอยู่กับใครห้ะ!?!"จองกุกตะคอกใส่ผม
น้ำเม็ดใสใสเริ่มไหลออกมาอาบแก้มทั้งสองข้างของผม ผมหลับตาลงคงคิดว่านี้แค่ฝันผมต้องตื่น....
สักพักผมรับรู้ถึงสัมผัสที่อบอุ่น ผมลืมตาขึ้นมาเห็นจองกุกที่กำลังปาดน้ำตาที่ไหลลงมาไม่หยุดของผมสายตาที่เขามองมากลับทำให้ผมรู้สึกคล้ายคลึงสัมผัสหนึ่งที่ผมเคยพบเจอมาก่อน เขายิ้มให้ผมอย่างอ่อนโยนก่อนที่จะจูบเบาๆที่หน้าผากของผม
"ไม่ร้องนะครับ ขอโทษที่ทำรุนแรง"รอยยิ้มของจองกุกเริ่มเปลี่ยนไปจากอ่อนโยนกลับกลายเป็นเจ้าเล่ห์ อารมณ์เปลี่ยนไวจริงๆ
เขาเดินไปหาอะไรสักอย่างในตู้แล้วเดินมาหาผม ในมือของเขามีนคือ'โซ่'หลากหลายเส้นและหลายขนาด เขานำมันมาคล้องไว้ที่ข้อเท้าของผมทั้งสองข้างและที่คอของผม ผมนิ่งอึ้งมองจองกุกอย่างไม่ละสายตา เขาคิดจะทำอะไรกับผมกันแน่นะ? จองกุกเงยหน้ามายิ้มให้ผมก่อนที่จะเดินมาอีกฝั่งของเตียง เขาหยิบเข็มบางอย่างก่อนที่จะเจาะมาที่คอของผม เขาดึงออกแล้วกำลังจะเดินออกจากห้องไป
"จองกุก....จองกุก!...จอง..."ผมตะโกนเท่าไหร่มันก็ไม่มีเสียง และผมก็กลับสู่ห้วงนิทราอีกครั้ง

• คุยกับนักเขียน •
Hello everybody มาต่อละเน้อ~ อาจจะงงๆใช่มั้ย? 55555 เราจะต้องเป็นไปตามกฎของการสืบสวน-..- รู้สึกว่ามันสั้นๆเหมือนเรามั้ย? 55555อ่านแล้วเม้นกับติดดาวด้วยจะเป็นกำลังใจในการแต่งต่อได้เยอะเลยนะ -0-
1 เม้น = 100 กำลังใจ
1 ดาว = 1000กำลังใจ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะ หวังว่าฟิคเรื่องนี้จะทำให้ทุกคนมีความสุขที่อ่านมันนะ ฝากติดตามตอนต่อไปด้วยน้า~ ตอนต่อไปว่าจะลงเอ็นซีแหละ หุหุ -.,- บ๊ายบาย~ เจอกันตอนหน้านะคร้าบบบบ