UKTE

Bölüm 9

Zamanı durdurmayı asla istemedim. Bir an önce aksın gitsin acılar son bulsun diye gecelerce tanrıdan medet istedim. İçimde büyüyen bir şeyler vardı emindim ne olduğunu ben bile bilemedim. Belkide bazı şeylerin yok olması gerekiyordu yeni başlangıçlar için. İçimdeki fırtınaları dindirdikten zaman sonra bende hastaneye geri döndüm. Annemi kaybettiğimden bu tarafa tam bir ay olmuştu. İlk iki hafta boyunca hastanede uyutulmuştum. Acımı yaşamama bile izin vermemişlerdi. Ama bugün kendimde ondan sonra ilk defa odasına girme cesaretini gördüm. Hastanenin kapısından girip asansörle odaya çıkmam beş dakikamı bile almamıştı. Öyle ki oda benim bıraktığım gibi duruyordu. Hatta bir ara annemin kokusunu bile anımsadığım oldu. Yatağının başında 7 ayrı çerceveyle aile fotoğraflarımız vardı. En baştaki çerceveyi aldım. Bunu Uraz çekmişti. Arkasında R harfi bulunuyordu. Ama her nasıl olduysa çerceveyi elime alır almaz arka tarafındaki kapak kısmı düştü ve çercevenin içinden bir zarf çıktı. Sanırım bu zarf çerceveyle fotoğraf arasına gizlenmiş bir mektuptu. Mektubu açıp okumaya başladım. Annemin el yazısıyla yazılmıştı.

" Gözlerin ilk defa korkarak baktı bana ,benden ayrı bir kadın kokuyordu tenin. Bilmiyorum sanma gözlerini kaçırmandan anladım adam bu gece başkalarına gittiğini. İlk defa pişmanlıkla baktın bana, özür diler gibi bir halin vardı. Anlamadım sanma sende bu gece ellerin oldun. Artık bana el oldun."

Nasıl olabilirdi ki böyle bir şey ? Babam annemi aldatmış olamazdı. Fotoğrafın tarihine bakarak zihnimde bazı şeyleri canlandırmaya çalıştım. Ve hatırladığım kadarıyla o gece Alp'in, Uraz'ın ve benim teras kattaki olaylarımızın geçtiği gecenin sabahıydı. O gece hastaneden eve geçince babam eve gitmemişti hastaneye gelincede tedirgin duruyordu. Peki ama neden bir adam kadını aldattığında tedirgin ve pişman görünseydi ki ? Bunları yapmadan önce düşünmeliydi. Ama ben hala bu olaya ihtimal dahi veremiyordum. Annem o zaman ilaçların etkisiyle bunalıma girmiş yazmıştır diye düşündüm. Mektubu çerceveye geri koymadan arkasında A harfi bulunan ilk fotoğrafı elime aldım. Bununda arkasını açtım ve buradanda bir zarf çıktı. Bu da annemin el yazısına aitti.

"Salak adam ! Bir kadın böyle delirmişcesine sevilir mi ? E be kızım böyle bir adam tek seferde silinir mi ? Bir dünya insan var o makinenin içinde fotoğrafçı, bir insandan dünya yapılır da sokaklarından geçilmez mi? Sana yanlış öğretmişler oğlum, öyle sevilmez. Söylemessen eğer ona sevdiğini yara üstten kapanır, sızı içten dinmez. Göster ona dünyayı fotoğrafçı, ayakları birbirine kenetlenmiş iki aşığı anlat.. Çok sev kızımı fotoğrafçı. "

Nasıl olurdu bunlar annem daha ben Urazla konuşmadan onun beni sevdiğini bilebilirdi ? İçimde birden bire korkular uyanmaya başladı. Annem bazı şeyleri biliyordu ve bu mektuplarında ikisinde yazan yazılarla ve tarihler arasında büyük bir denklik vardı. O zaman annem diğer çercevelerinde arkalarına mektuplar sıkıştırmış olacaktı. Tüm çerceveleri elime aldım arkalarını çevirdim ve sıralamaya başladım çerceveler yanyana geldikçe ARKASIN kelimeleri oluştu. Heralde ömrü yetseydi "arkasındakileri oku" yazmak istemişti. İlk iki mektubu okumuştum , kuşkuyla üçüncü K harfi yazan fotoğrafı elime alıp arkasını açtım. Düşündüklerimde doğruymuşum. Annem her çerçeveye ayrı mektup yazmıştı.

" Delirten bir sakinlik yaşıyorum. Arada bir sesim yükselse de, hemen eski sessizliğime bürünüyorum. Yorgunum demeyeceğim, yüreğim daralıyor demeyeceğim. Şimdi konuşmuyorum. Seneler sonrada konuşmayacağım. Karşılarına geçip intikam almayacağım, çünkü insanlar önce sizi delirtecekler sonra neden delirdiğinizi soracaklar. Bu yüzden kimseyi affetmeyeceğim."

Bir anda sırtımdan  soğuk sular inmeye başladı. Saç köklerimden bir kaç damla omurgamdan aşağı geliyordu. Ve bu benim iliklerime kadar titrememe neden oldu. Tekrar A yazan dördüncü fotografı elime alıp arkasını açtım.