De dagen erna had ik veel last van nachtmerries. Vaak de zelfde, maar soms ook andere. De dagen verliepen verder goed. Ik heb nu al bijna een maand niet meer met Hayden of Jorne gesproken, en 's avonds sliep ik met mijn rug naar het bed van Hayden toe. Ik was opweg naar de volgende les -alleen zoals gewoonlijk- toen twee paar handen me beet grepen. Ik werd wakker in een leeg lokaal. Een meisje met over elkaar geslagen armen staat voor mijn neus. Hayden! "Ze is wakker hoor..." zei Hayden, en geïrriteerd keek ze op me neer. Ik hing als een zoutzak op een houten stoel, en snel probeerde ik fatsoenlijk recht te gaan zitten. De snelle bewegingen zo plotseling maakte dat ik duizelig werd, en zwarte vlekken verschenen in mijn beeld. Ik dwong mezelf om mijn ogen open te houden en klemde mijn vingers zo hard om de rand van de stoel dat mijn knokkels wit werden. Een viguur stapt in de richting van mij en Hayden. Ik zie niet wie het is want mijn beeld is nogsteeds wazig. "We moeten met je praten Aysels." Sprak Hayden. Ze noemde me bij mijn achternaam! "Hayden..." smeekte ik haar, maar ze deed alsof ze me niet had gehoord. "Je vertelde ons een raar verhaal, rende weg en sprak een maand niet met ons en doet alsof wij niet bestaan. We waren drie jaar beste vrienden en je had al twee jaar verkering met Jorne. En toen in één dag verdwenen wij uit het leven van Tune Aysels. Wat is er gebeurt!?" Boos en verwijtend keek ze me aan terwijl mijn zicht langzaam weer scherp word. Ik denk na. Ze had me geslagen! Ze had me bewusteloos geslagen, samen met die andere viguur. Ik keek naar het andere viguur, wiens gezicht steeds scherper werd. Jorne! Het was Jorne! Zachtjes fluisterde ik zijn naam. Verdrietig en gekwetst keek hij me aan. Mijn twee beste vrienden. Ik had ze gekwetst. Ik staarde naar de grond en het schuldgevoel zat als een soort monster in mijn buik. Ik heb ze pijn gedaan, en ze zijn ook nog in gevaar gebracht. "Waarom hebben jullie mij hier naar toe gebracht?" Vraag ik voorzichtig. "We willen de waarheid, Tune." Zegt Jorne. Zijn toon is lief, wat mij nog verdrietiger maakt. "Die heb ik jullie verteld, en dat was de grootste fout van mijn leven... mag ik nu gaan?" Zei ik. "Nee" is het enige andwoord dat ik krijg. Tranen springen in mijn ogen, maar ik duw ze weg. Wat gaan ze met me doen!? Jorne loopt weg en komt even later trug met een pot vol pruttelende drank. "Waarheids drank, werkt vanzelf wel weer uit." Zegt hij als hij mijn vragende blik ziet. Ik ben niet vastgebonden, maar toch sputter ik niet tegen als de drank in mijn mond gegiet word. "Wat is er gebeurt?" Hayden vraagt het rustig en dringend. Ik vertel alles en probeer me niet te verzetten. Ze weten het toch al. Dan kom ik bij het deel met James. Nee! Ze mogen alles weten, naar dit niet! De drank is bijna uitgewerkt, dus ik hoef niet heel veel moeite te doen om me te verzetten. "Jorne... Hayden... Ik geef om jullie, en juist daarom wil ik dat jullie mij vergeten en een eigen leven op gaan bouwen." Ik moest nu heel veel moeite doen om niet un tranen uit te barsten. Jorne slikt en knikt dan lichtjes, Hayden haalt haar schouders op en zegt heel nonchalant "best." Maar ik hoor een lichte trilling in haar stem. Ik ga ze ontiegelijk veel missen, maar het is beter zo. Ik stond op en wilde weglopen, maar Jorne pakte me bij mijn schouders. Ik zag de tranen in zijn ogen die hij met moeite probeerde binnen te houden. Tranen schoten ook ik mijn ogen. Ik voelde me schuldig. Mijn hoofd bonkte en klapte bijna uit elkaar toen Jorne zijn lippen op de mijne drukte en mompelde "Nog een laatste keer, Tune" Zijn lippen voelde zacht aan tegen de mijne, maar ik zoende hem niet terug. Ik wilde hem niet nog meer pijn doen. Ik rukte me los en rende weg. Het was een hele tocht om met mijn ogen vol tranen de weg te vinden naar de slaapzaal. Ik rende door een aantal gangen en zonder goed te kijken stond ik plots voor het lokaal waar ik met James had gezoend. Ik vocht tegen de tranen maar het maakte niet meer uit. Hoe hard ik ook tegen de tranen vocht, ze bleven maar komen. Voetstappen naderden. Iemand kwam de gang op! Ik had geen idee hoe laat het was, maar waarschijnlijk ergens diep in de nacht, dus verboden op de gangen. Ik glipte het lokaal binnen en verstopte me in het verste hoekje
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
