-FORCED MARRIAGE- (Revised)

Chapter 17 : (UPDATED)

Shane's POV

May narinig akong mahihinang mga yapak na parang tumatakbo sa itaas. Hindi ako umimik dahil baka maging threat ito saakin. Nanginginig ako sa takot dito sa ilalim ng butas dagdag pa itong medyo madilim sa palibot ko.

Naiisip ko rin yung mga bagay na nakakadiri kagaya ng insekto. May phobia panaman ako jan. Hindi ko na kinaya at muling bumuhos ang mga luha ko sakin mga mata.

"Hanapin nyoko please.." bulong ko.

"SHANEE!" rinig ko bigla ang boses ni kurt na mukhang malapit lang saakin. Tumayo ako kahit masakit at tumingin sa itaas.

"KURT! NANDITO AKO!" sigaw ko.

Tumahimik bigla ang ere ng mga ilang segundo. Muli na namang rinig ko ang mga mabibilis na yapak papunta dito sa butas.

"shit! how did you get down there!" pagsilip ni kurt sakin.

"nahulog ako . Please help me kurt" nangingiyak na sabi ko.

"wait here, i will look for any rope-like stem dito sa nga puno. Just stay calm. I'll be right back" sabi niya.

Tumango lamang ako at kalmang hinihintay siyang makabalik.

"here i got one"

Humanap siya ng paraan para itali ang stem sa isang bagay at gumawa ng mahigpit na tali para hilain ako paakyat. Nang natapos niya ng itali sa itaas, bumaba na siya para iligtas ako.

"shit what happened to you? are you ok?" nag-alalang tanong niya.

"oo medyo napilayan lang " nagsinungaling ako ng konti dahil baka mataranta pa ito at ipapa rush pa ako sa hospital.

"good, sumakay ka sa likod ko, i will get you out of here" he sighed in relief knowing that I'm okay.

It felt like an hour suffering in this hole. Sa mga oras na iyon, nagkaka anxiety ako. Akala ko talaga mamamatay na ako. No joke, iba talaga ako mag-isip parang over na ata.

Napaisip ko rin na baka mag immediate report sila sa local residence na malayo pa dito at malipasan pa ako ng mga ilang oras. Buti na lang at napakakisig itong magiging asawa ko. Charezz. Haba ng buhok mo gurl.

"explain this to me kung bakit naligaw ka?" tanong niya.

"eh may nakita kasi akong puting koneho, gustong-gusto ko talaga yun maangkin kaso natapon ko ito nung naapakan ko yung mga nakatambak na dahon at nahulog " sabi ko habang tinuturo yung mga ngayo'y nakakalat na dahon.

"Sana hindi mo na lang hinabol, you can tell me when you want one, i will buy it for you"

Nabigla ako sa sinabi niya. Seriously? Bakit ba talaga napakasweet niya ngayon?. Nagustuhan ko tuloy sa mga pinag gagawa niya, lalo na't binigyan niya ako ng piggy backride dahil sa pagkapilay ko. Amoy ko rin yung leeg niyang medyo pawis pero mabango naman. Kinikilig tuloy ako.

"Salamat sa pagligtas mo sakin, wag mo na lang ako bigyan ng koneho. Nagka malas ako dahil jan " nakasimangot kong sabi.

"Sige kung yan gusto mo" sabi niya at nagpatuloy ang paglakad pabalik ng campsite.

~~~~~~~~~~

"thank god!" agad lumapit si mama sakin at yumakap. Hinalik-halikan niya ang parehong pisnge ko at inaayos ang itsura ko sabay punas sa mga dumi nito. I can tell that she's very worried na parang di na niya ako makikita.

"Tita napilayan siya sa paa, dont worry , ako na bahala gagamot sa kanya" sabi ni kurt.

"oh sige hijo magpahinga muna kayo sa tent, salamat ha" sagot niya

"shaneeee!! huhuhu akala ko kinuha ka na ng babaeng multo " mangiyak na sabi ni katy at yakap-yakap ng mahigpit sakin. Kahit anong sitwasyon talaga nagawa niya pang magbiro. Pero atleast nag-aalala rin siya.

"I'm glad you're safe. Sobra kaming nag panic sa pagkawala mo" lumapit din sina tito at tita irish. Also look worried at me.

Ngumiti lamang ako ng malungkot sa kanila dahil naiilang ako at feel ko tuloy kasalanan ko itong lahat. Pero ipinakita ko parin sa kanila na okay lang ako.

Pumasok na kami sa loob ng tent ni kurt. Kumuha siya ng first aid kit para sa paa ko.

"sorry kung nag-alala kayo ng sobra" sabi ko sa kanya.

"tsss you should be careful next time" -kurt.

Nung natapos niya ng gamutin ang pilay ko agad ko siyang niyakap. Nagulat naman siya sa ginawa ko.

nanginginig ang buong katawan ko habang umiiyak sa kanyang dibdib.

"Sorry talaga, kasalanan ko ang lahat imbes na magkasiyahan tayo napunta pa talaga dito. Natatakot rin ako kanina dahil naiisip ko na maiiwan ako" mahina lamang ang boses ko sa pag-iyak dahil baka marinig kami.

"shhh its okay, atleast I was not too late to save you" sabi niya habang hinawi ang aking buhok.

I felt safe in his strong arms. I just rest my head in his chest, closing my eyes while calming myself. Basa na tuloy ang tshirt niya ng dahil sakin..