சின்ன சின்ன பூவே

#1#

ரமணன்! அந்தக் குடிலின் உள்ளே கண்கள் மூடி மண்டியிட்டிருந்தான்.

அவன் கரங்களில் மலர்செண்டு வீற்றிருக்க, விழிகளில் கண்ணீர் மொட்டு துருத்திக் கொண்டிருந்தது.

அவன் முன்னே இருந்த சமாதியிலோ, சற்று முன்னர் அவன் ஏற்றி வைத்த மெழுகு தீபம் ஒன்று சுடர் விட்டு ஒளி வீசிக் கொண்டிருக்க சுற்றிலும் வாசனை மலர்களால் அவ்விடம் அலங்கரிக்கப்பட்டு இருந்தது.

இமைகளை திறந்தவன், உள்ளிருந்து வெளியேற துடித்த நீரை சிரமப்பட்டு விழிகளை அகற்றி விழுங்கி மீண்டும் உள் வாங்கினான்.

முகத்தில் சொல்லிலடங்காத வேதனை குடிக் கொண்டிருக்க தளர்ந்துப் போய் எழுந்தவனிடம் இருந்து மெல்லிய ஆதங்கப் பெருமூச்சொன்று வெளியேற, தன் கையிலிருந்த பூச்செண்டை அந்த சமாதியின் மீது அமைதியாக வைத்தான்.

அதனருகில் குனிந்து மென்மையாய் அந்த பீடத்தை ஒரு பூவை வருடுவதுப் போல் வாஞ்சையுடன் மெல்ல வருடிக் கொடுத்தவனிடம் இருந்து சட்டென்று அவனையும் மீறி உணர்வுகள் வெடித்துக் கிளம்ப, விழிகளில் பெருகிய நீர் மளமளவென்று அவன் கன்னங்களில் இறங்கியது.

தன் உணர்வுகளோடு போராடி அதைக் கட்டுப்படுத்த முயன்றவன் இமைகளையும், கை விரல்களையும் ஒருசேர இறுக்க மூடி அதில் வெற்றியும் கண்டான்.

வேகமாக விழிகளைத் துடைத்து எறிந்துவிட்டு, தாங்க முடியா வலியுடன் விரைந்து அந்த இடத்தை விட்டு அகன்றான் ரமணன்.

அந்நேரம் காற்று பலமாக வீச, அதன் வேகத்திற்கு ஈடு கொடுக்க முடியாத மெழுகு தீபம் நின்று நேராக ஒளிர இயலாமல் வீசும் புயல் காற்றிற்கேற்ப மெல்ல அலைமோத துவங்கியது.

ஆனால் அடுத்த நிமிடமே மிகவும் அதிசயதக்க வகையில் அத்தீபம் எவ்வித ஆர்பாட்டமுமின்றி அமைதியாக நேராக எரிய ஆரம்பித்தது.

சிறிது நேரத்தில் காற்றின் வேகம் லேசாக மட்டுப்படவும், ரமணன் வைத்து விட்டு சென்ற மலர்செண்டிலிருந்த மலர்கள் எல்லாம் மெல்லமாக யாரோ வருடிக் கொடுப்பது போல் தலைமுடிக் கலைவது போன்றே கலைந்து கலைந்து நேரானது.