The darkness inside

Hoofdstuk 4

"Laat jezelf zien!" schreeuw ik luid. We zijn nu midden in het bos en er is toch niemand die dom genoeg is om hier te komen.

Niemand stapt uit de omheining, dus zeg ik het maar nog een keer. "Kom nu uit je schuilplek!"

Lynn kijkt me verschrikt aan, en tot mijn verbazing is zij niet de enige.

"A-alex, de manier waarop je het zei, het joeg rillingen over mijn rug. I-ik had de neiging om naar je te l-luisteren," stottert ze. Ik kijk haar met een verbaasde blik aan.

Voordat ze kan antwoorden stapt er iemand uit de bosjes. Ik kijk wie het is en zie meteen lichtbruin haar. "Cyprus."

Cyprus is de jongen die op een of andere manier allemaal dingen van je afweet. Naomi vraagt hem altijd om informatie als ze weer eens een bedmaatje nodig heeft. Hij is verder wel aardig, maar ik heb zo'n gevoel dat Naomi hem niet heeft gestuurd. Hij geeft je met alle plezier beschamende feitjes over mensen, maar hij is veel te eigenwijs om iemands raad op de volgen.

"Dus Cyprus, wat doe je hier?" Ik kom naar hem toe lopen met grote passen. Ik heb zijn naam altijd al raar gevonden, maar blijkbaar hebben zijn ouders elkaar daar ontmoet. Hij moet daar natuurlijk weer onder lijden.

Cyprus kijkt me recht aan in mijn ogen. Zijn ogen zijn een mix van bruin en groen. "Je hebt echt wel wat meer nodig dan een alfastem om mij zover te krijgen alles te vertellen."

Alfastem? Ik kijk Logan aan en hij geeft mij een dat-vertel-ik-je-later-wel-blik. Ik knik kort naar hem.

"Nou, dan moet het maar op de harde manier." Ik pak de jongen bij zijn kraag, maar hij heeft duidelijk training gehad. Hij plaatst zijn handen op mijn schouders en maakt een sprong over mij heen en trekt mij mee naar beneden.

Ik kan nog net op mijn voeten landen en als ik me omdraai zie ik Cyprus al klaar staan om weer aan te vallen. Hij komt weer op me afrennen, maar dit keer pak ik zijn shirt vast en gooi hem tegen een boom aan. Nouja, dat probeer ik, halverwege de val veranderd hij in een wolf en komt hij grommend op vier poten terecht.

Ik verander ook, maar net als ik op hem af wil stormen komt Jake tussen ons in staan. "Mensen, wolven, whatever, kunnen we dit niet vredig uitspreken?"

De Cyprus-wolf gromt naar hem, wat volgens mij een duidelijk 'nee' is. Hij wil op Jake afspringen.

"Oke, dan geen vredig gesprek," zegt Jake snel en maakt zich klaar om weg te rennen.

"Kappen nu!" gilt Maddie hard. Ik piep door de hoogte van de gil en ik ben duidelijk niet de enige. Snel verander ik terug, want niks is enger dan een boze Maddie.

Cyprus veranderd ook en ik moet toegeven dat ik hem zo ietsje aardiger vind. Sarcasme, hij kan meteen even oprotten, want één oorlog is wel genoeg voor een mens. Beelden stromen terug. Alle lijken, mijn ouders, Grace. Het is gewoon te veel.

Ik kijk Cyprus kil aan. Ik pak hem bij zijn nek en druk hem tegen een boom aan. "Nou vertel, wat doe je hier," sis ik. Het was geen vraag.

Cyprus slikt hoorbaar. "Mijn alfa, hij houdt jullie in de gaten. Jullie hebben Damian vermoord, hij was een van de sterkste alfa's ooit. Hij was vrienden met mijn alfa."

Ik laat een humorloze lach horen. "Damian, vrienden? Serieus, dat is echt het domste ooit."

Cyprus trilt helemaal van angst. Ik druk hem nog een beetje harder tegen de boom aan waardoor zijn hoofd tegen de stam knalt. Ik voel iemands handen op mijn schouder.

"Genoeg, Alex. We vragen Noah en Ryan wel om hem mee te nemen." Ik kijk in Lynns grote bruine ogen. Ze is na de oorlog veel volwassener geworden, ze heeft veel meer op zich genomen.

Ik knik en laat Cyprus vallen. Hij snakt naar adem. Meteen pakken Ryan en Noah hem vast. Blijkbaar vinden ze het niet eens zo heel erg.

"Hopelijk hou je van vliegen," zegt Ryan duister. Hij slaat zijn nachtzwarte vleugels uit. Noah doet hetzelfde, maar zijn vleugels zijn stralend wit en geven zowat licht. Samen stijgen ze op.

Het is een raar gezicht, Ryan is bijna een schaduw en Noah precies het tegenovergestelde. Rustig lopen we verder naar huis.

<><><>

"Dus, vertel op," zeg ik terwijl Cyprus tegenover ons zit. "Hoe was Damian vroeger dan?"

"Damian, hij is niet altijd duivels geweest. Het is vooral gebeurd toen zijn mate was vermoord. Ze waren zo blij samen, totdat ze werd vermoord door een andere roedel.

"Ze hadden een hekel aan Damian nadat hij hun alfa had vermoord toen hij zijn roedel wilde uitmoorden.

"Als wraak hadden ze Clarissa meegenomen. Net toen Damian in hun packhuis kwam om haar te bevrijden, vermoordden ze haar voor zijn ogen.
Alle duisterheid is toen naar buiten gekomen.

" Eerst liet hij het niet zien, maar de menselijke emoties zijn net zoals een tak. Als je er lang genoeg druk op zet, knapt hij uiteindelijk. Dat was ook zo bij Damian, ze hadden hun hele toekomst al uitgedacht, maar het leven geeft je dingen en kan ze net zo snel weer terugnemen," Cyprus kijkt ons aan.

Lynn veegt een paar tranen weg. "Als ik dit had geweten, had ik hem misschien niet zo snel vermoord."

Cyprus schudt zijn hoofd. "Nee, het is goed wat je hebt gedaan. Toe hij het leven Clarissa's ogen verliet, wilde hij dood. Op die plek, op dat moment, maar hij kon de roedel niet in de steek laten. Clarissa had dat duidelijk tegen hem gezegd."

Lynn begint weer te huilen en Logan slaat zijn arm om haar heen. Cyprus' woorden galmen nogsteeds door me heen.

'Het leven geeft je dingen en kan het net zo snel weer wegnemen'.

<><><><><>

Hey peeps,

Die uitspraak van die tak en het leven is alleen maar omdat ik moe ben.

Meestal word ik dan poëtisch en filosofisch. Maarja. Zie dit maar al een vroeg kerstcadeau.

Ik zal zeker een kerstspecial maken.

Peace out and Merry Christmas☄

Xxx Me🎄☄